Το «θαλασσινό αηδόνι» κι ένα τρυγόνι – «το σκοτεινό» ‒ στο Προεδρικό μέγαρο...

                                                     

 

«Η Εταιρεία Παπαδιαμαντικών Σπουδών ανακοινώνει με χαρά και υπερηφάνεια την απονομή του Παρασήμου του Ταξιάρχη του Τάγματος της Τιμής από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στον Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλο “Για την άψογη επιστημονικώς, κριτική και φιλολογική, αποκατάσταση του Παπαδιαμαντικού έργου, τη βιωματική προσήλωσή του στο οποίο διαποτίζει την ζωή του και το λογοτεχνικό του έργο”».

 

Έβλεπα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Προκόπη Παυλόπουλο να παρασημοφορεί  τον Ν.Δ. Τριανταφυλλόπουλο στο Προεδρικό Μέγαρο... Και με μιας ήχησε εντός μου ένα χάι-κου του  ...άλλου Παυλόπουλου [του Γιώργη, του ποιητή] ο οποίος παρασημοφορούσε θαυμάσια, με τρεις όλο κι όλο στίχους παλιότερα, τον ίδιο άνθρωπο:

Άχνα δε βγάζω

 Θαλασσινό μου αηδόνι

  Να σε ακούω.

                                                                                                               

                                                                             Γιώργης Παυλόπουλος,  Στον Ν.Δ.Τ. 


Και θυμόμουν την ίδια ώρα το τρυγόνι -το σκοτεινό- της Σκιάθου, όπου έγραφε:

Μάνα μου,
εγώ είμαι τ’ άμοιρο
το σκοτεινό τρυγόνι
όπου το δέρνει ο άνεμος
βροχή που το πληγώνει...

                                          Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης,  Το σκοτεινό τρυγόνι

  

Αυτουνού του τρυγονιού το έργο ο ΝΔΤ βαθιά μελέτησε ανάδειξε  και πρόσφερε στους Έλληνες...

Κι έλεγα: Tί να αντιπάλεψε τάχα μέσα του ο ... Λιμενάρχης Ευρίπου, σαν πήρε τη πρόσκληση για το Μέγαρο; 

Αν είχε ακολουθήσει το δρόμο που  έδειχνε  ο ταπεινός  ψάλτης του Αγίου Ελισσαίου, ο διηγηματογράφος, ποιητής και δεινός  μεταφραστής, δεν θα έπρεπε να βρίσκεται  εκεί... Εκείνος, ο μνημειώδης πένης, αν και η πριγκήπισσα Μαρία Βοναπάρτη είχε προς τιμήν του οργανώσει   φιλολογική  βραδυά στον "Παρνασσό" το 1908, προτίμησε  να απουσιάσει, βρίσκοντας καταφυγή στο σπίτι της οικογενείας Μπούκη. Του καλού φίλου  μανάβη!

Ο Γιάννης Σκαρίμπας. Φωτ. Γιάννης Στυλιανού

Αν είχε πάλι ακολουθήσει τα χούγια και τις παραξενιές του προσφιλoύς "σαλού της Χαλκίδας", εκτελωνιστού, ικανοτάτου συγγραφέως, ποιητού, καυγατζή & δικομανούς, καραγκιοζοπαίχτου, θεομπαίχτου, χορεύοντος ζεϊμπέκικα, φίλου του ούζου και του τσιγάρου... Θα πήγαινε! Και θα 'κανε και μια τούμπα κωμική -αν μπόραγε- μόλις το έπαιρνε... Αλλά, την άλλη κι όλας μέρα, το παράσημον θα βρισκόταν στην προθήκη του παλαιοπωλείου πλάι στο Δημαρχείον [απ' όπου και "η παρασημοφόρησις"...]

Αυτό για το κύριο Νίκο δεν το φοβάμαι. Η ευγενής του φύση, η παροιμιώδης του σεμνότητα, η πάντοτε  μετρημένη του συμπεριφορά του επέβαλλαν να είναι. Και δεν άφησαν ούτε καν να φανεί πως η τελετή, την ώρα που έγινε ...είχε ακυρώσει την καθιερωμένη-καθημερινή-πρωϊνή βουτιά [χειμώνα-καλοκαίρι] από τα βράχια, λίγο πιο πάνω από το "Κόκκινο σπίτι",  στα τρελά νερά του Ευρίπου...  Ελπίζω να μην του χάλασαν οι υποχρεώσεις αυτής της μέρας και το απογευματινό του μπάνιο. 

Θεωρώ πάντως  πως τουλάχιστον η στολή του επικεφαλής στο "άγημα νυκτερινής παρελάσεως" ελαμπρύνθη με το παράσημον. 

Δεόντως!