Αγάλματα-ξαγάλματα,
παλιοί πολέμαρχοι-φονείς ή αδικοσκοτωμένοι, μια φορά εγώ να την ξομολογηθώ την
αμαρτία μου, τους ζηλεύω. Με κείνα "τα χαμόγελα που δεν προχωρούν των
αγαλμάτων" ένα γύρο η συντροφιά και όλα να τους επιτρέπονται (εκτός από
την μετακίνηση που ούτως ή άλλως δεν... την μπορούν κι όχι γιατί τους
απαγορεύεται!). Και η συνάθροιση και η προσέγγιση χωρίς περιορισμούς και
η επ' αόριστον παραμονή "έξω" -χωρίς να απαιτείται ειδική άδεια από
το 13033- και (προπάντων!) η πολύτιμη εξασφάλιση ότι ο σιχαμερός
SARS-covid-2 δεν πρόκειται να τους προσβάλει ποτέ τους τυχερούς...
Η μαρμάρινη φύση
τους είναι η ειδοποιός διαφορά και σκέφτομαι τί καλά που θάταν να ήμασταν
αγάλματα μαρμάρινα (ή έστω χυτοσιδηρά και χάλκινα) αυτόν τον καιρό
της δυστοπίας, που μας προέκυψε στα ξαφνικά σαν ξυπνητός εφιάλτης δίχως
τέλος.
Ναι, από μάρμαρο,
ακίνητα αγάλματα ή προτομές με κουτσουρεμένα κορμιά δίχως χέρια ακόμα και
βανδαλισμένα ολούθε με χρώματα παρδαλά να σπάζουν τη μονοτονία του κατάψυχρου
λευκού. Να μην αποτελούμε κι όλας παραφωνία στο πολύχρωμο και καταγέλαστο
ανθρώπινο πλήθος που κλειδαμπαρωμένο, μέσα από τις φυλακές του, κοιτάζει με
ζήλια έξω τις πλατείες του να τις οικειοποιούνται πλέον μνημεία και αγάλματα.
Ενθυμήσεις λαμπρού και ενδόξου παρελθόντος όλο κίνηση και βίαιη ζωηράδα...
Στη φωτογραφία αυτήν θα είναι ως δεκαπέντε χρονών.
Είχε ξεσκολίσει λίγα χρόνια πριν αλλά δεν συνέχισε στο γυμνάσιο. Έπρεπε να
μείνει σπίτι να βοηθήσει στο βιοπορισμό της οικογένειας (τρεις γυναίκες μονάχες
τους βλέπεις, η μάνα τους η Κλεοπάτρα, εκείνη και η πιό μικρή αδελφή της
η Αλεξάνδρα). Ο πατέρας ήδη πεθαμένος δέκα χρόνια.
Ήταν μια γιορτή Χριστουγέννων στην Αμερικανική
Γεωργική Σχολή της Θεσσαλονίκης, όπου δούλευαν οι θείοι της, και καθώς έτυχε να
βρίσκεται εκεί οι υπεύθυνοι της γιορτής τη βρήκαν κατάλληλη για το ρόλο της
Παρθένου Μαρίας για τη φάτνη που έστησαν επί σκηνής. Έλαμψε...
Σε λίγα χρόνια ο δρόμος της ζωής της θα
ανοιγόταν μπροστά της σπαρμένος πέτρες αγκάθια και τριβόλια... Έκανε δυο
γάμους κι απόκτησε τέσσερα αρσενικά παιδιά. Μοναδικός καρπός του πρώτου -και
πολύ σύντομου- γάμου έτυχε να είμαι εγώ.
Η μάνα μου, με την οποία μας χώριζαν μονάχα
δεκαοκτώ χρόνια, πέθανε σήμερα ύστερα από μια σκληρότατη μάχη έξη μηνών. Πάλεψε
δυνατά. Δεν τα κατάφερε. Ως εδώ το νήμα.
Μια γυναίκα σπουδαίας κάποτε ομορφιάς (που
"έσχιζε χασέδες"!) και άνθρωπος επικοινωνιακός με βαθειά θρησκευτική
πίστη, φυσική ευγένεια, πραότητα και ανυπόκριτη καλοσύνη. Γνώρισε χαρές μα πιό
πολλές λύπες. Όλα τα άντεξε χωρίς απελπισμό, χωρίς υστερία, χωρίς παρακαλετά.
Δεν της περίσσευαν ποτέ τα χρήματα αλλά αυτό δεν αποτελούσε λόγο να μην δώσει
σε όποιον έκρινε πως είχε ανάγκη ή της το ζητούσε. Στην οικογένεια την
πειράζαμε λέγοντάς της πως "τα χέρια της ήταν τρύπια".
Μου έλειψε πολλά χρόνια. Τα περισσότερα της
εξηντάχρονης ζωής μου (οι περιστάσεις...). Τώρα θα μου λείπει ακόμα
περισσότερο. Με λίγη ζήλια το λέω, όμως με βεβαιότητα το υποστηρίζω, πως από
σήμερα ο Παράδεισος θα είναι πλουσιότερος.
