Δεν ξέρω πως τα καταφέρνουν κάποτε δάσκαλοι, μουσικοί και ρήτορες να σακατεύουν με λάθος τονισμό, τις μελοποιήσεις ή τις απαγγελίες ποιημάτων, ώστε να γίνονται σχεδόν ακατάληπτοι οι στίχοι τους…
Θυμούμαι πολύ έντονα, για παράδειγμα ένα ποίημα που μαθαίναμε προφορικά στο νηπιαγωγείο, γιατί φυσικά ακόμα δεν μπορούσαμε να διαβάσουμε. Ήταν το πασίγνωστο εκείνοι «Της πατρίδος μου η σημαία». Η τελευταία στροφή στο δύστυχο δίστιχο κατέληγε με το:
[ …] σαν τη θάλασσα είναι γαλάζια
κελευκήσαν τον αφρό.
Χρόνια τρωγόμουν με το τρελό ρήμα κελευκώ που στο πρώτο πληθυντικό του αορίστου γινόταν… κελευκήσαν. Κάποτε είδα τους στίχους γραμμένους και μπήκαν τα πράγματα στη θέση τους. Της πατρίδος μου η σημαία ήταν τελικά:
[…] και λευκή σαν τον αφρό!
Το ίδιο είχα πάθει και μ’ ένα τραγούδι του Καζαντζίδη
Σ’ αγαπώ σε πονώ
ο σαλοσκανής…
Μα γι’ αντάλλαγμα εσύ
με περιφρονείς
Πέρασαν πολλά πολλά χρόνια μέχρι να αντιληφθώ πως το επίθετο σαλοσκανής δεν υπήρχε και απλώς ο μελωδός είχε κακοποιήσει το στιχούργημα:
ως άλλος κανείς…
Χτες λύθηκε κι άλλο μυστήριο. Με βασάνιζε από την παιδική μου ηλικία ένα σατιρικό τραγούδι του «Έπους του Σαράντα» όπου η δυνατή φωνή της Βέμπο, με την ιδιάζουσα προφορά, συσκότιζε σ’ ένα σημείο τα πράγματα:
Καίει κι αν τα βρει η καημένη
-Βρε τι τρομερό-
νηστικοί ξελιγωμένοι
πέφτουν στο νερό…
Έψαξα και βρήκα λοιπόν πως καμιά απολύτως δεν καίει τίποτε (έστω κι αν το βρεί...) αφού ο στίχος έλεγε:
[…] Και οι Κένταυροι οι καημένοι
Σε κάποιον παρατονισμό και σε παρεξήγηση ίσως θα οφείλουν την διεστραμμένη σημασία τους οι ανακοινώσεις των υποστηρικτών του serial killer Κουφοντίνα (όταν φυσικά δεν επιδίδονται σε βανδαλισμούς και εμπρησμούς ανά τη χώρα. Ήδη οι «ενέργειες» ξεπέρασαν τις 400, χώρια τις πορείες διαμαρτυρίας-συμπαράστασης στον «αγωνιστή»…) καθώς μέσα σ’ αυτές περιλαμβάνονται λέξεις όπως «υπεράσπιση της αξίας της ζωής» και «πολιτικός κρατούμενος» (εκτός από το «αγωνιστής»…)
Οι συγγενείς των θυμάτων («Κώστα που είναι ο μπαμπάς;») απάντησαν χτες με δελτίο τύπου προς τους ανθρώπους αυτούς «Όταν μιλάτε σας ακούμε και εμείς»… Που πάει να πει:
«Προσπαθούμε να ανακαλύψουμε μάταια εδώ και χρόνια την κρυφή σημασία των λέξεων που εκπέμπει το κουραστικό σας τζουκ μπόξ!»
εκπληκτικό!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓειά σου, Νωντα μου,μ αρέσει που από αλλού το ξεκινάς κι αλλού το τερματιζεις! Σύμφωνη σε όλα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ έκανα χρόνια να καταλάβω τι ήταν αυτο το χέρι υφισισόλι μετά το οι ουρανοί αγάλλονται -κάτι είχε να κάνει με γάλα. Και δεν το χώνευα το ρημάδι το γάλα. Εδώ μου στεκόντανε. Αλλά το προσπερνούσα και με παθιασμένη αγριοφωνάρα τσίριζα το κάλαντο για να πάρω το σχετικό μπαξίσι από τη νονά μου τη Μαίρη Κονκουρή θεός χωρές την! Και την άλλη κυρία Μαίρη τη Μαρού την Ίλκου που ήταν μια πανύψηλη αρχοντογυναίκα - όχι ότι η νονά μου ήταν κοντή!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για τον κουφό Ντίνα έχω μια θεία Ντίνα που ζεί ακόμα και την αγαπώ πολύ. Από το σόι του πατέρα μου. Επειδή αυτός ο ακατονόμαστος σπιλώνει το όνομα της με την κουφαμάρα του και τους κρετίνους οπαδούς του είναι για μένα ότι ήταν τα στρουμφάκια για τον Δρακουμέλ: απαίσια στρουμφάκια σας μισώ...
Το πρώτο μέρος, το "παιδικό", μας επανέφερε το χαμόγελο στα χείλη, που, όμως, το δεύτερο για τον Κουφό Ντίνα μάς εξαφάνισε πάραυτα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπαμεινωντας, επ(ει) μενωντας, να καλαφατιζει τα διακενα του πλοίου ΑΓΩΝΙΑ(Σεφέρης)... Καλό μήνα, καλημέρα ντε!
ΑπάντησηΔιαγραφή