Μια μανόλια στην πρασιά. Αθέατη (σχεδόν…)

Ακολουθεί τον ουρανό και τον καιρό!

 

Η εικόνα της σχεδόν εικοσιπέντε χρόνια, από τότε που μετακινήθηκα στην Ερμού, αειθαλής ομορφιά. Ήδη αισίως θα πρέπει πια να μετράει πάνω από εβδομήντα χρόνια ζωής και το ύψος της κοντεύει τα είκοσι μέτρα (τρεις φορές πάνω από το αναμενόμενο και σύνηθες).

Κάποτε, ένας συμπαθέστατος ασθενής μου Ομότιμος καθηγητής της Γεωπονικής σε τελικό στάδιο καρκίνου, παρά την αδυναμία και τη καχεξία του, πετάχτηκε από την καρέκλα του «επισκέπτη» και κοιτάζοντας με επιμονή πίσω από την πλάτη μου σχεδόν παραληρώντας από χαρά  (τόσο που τρόμαξα γιατί φαντάστηκα πως είχε κάποια οπτική ψευδαίσθηση) φώναξε με χαρά:

«Ά, ώστε εδώ είναι αυτή λοιπόν;»

Μιλούσε για την ανθισμένη μανόλια στην πρασιά του οικοδομικού τετραγώνου μεταξύ των οδών Ερμού  Καρόλου Ντηλ- Βασ. Ηρακλείου και Αριστοτέλους. Κάποτε στη θέση της οκταώροφης οικοδομής που υψώθηκε το 1979 βρισκόταν το  φαρμακείο Τζηρίδη και στην μικρή αυλή πίσω του δέσποζε το χαμηλό ακόμη τότε δέντρο.  «Εδώ ερχόμουν κι έκανα μάθημα στους φοιτητές μου. Δεν υπήρχε βλέπεις άλλη μανόλια στο κέντρο της Θεσσαλονίκης»

Flickr  Cathy Flanagan

                                         

Όταν το φαρμακείο δόθηκε αντιπαροχή, η μανόλια περιτειχίστηκε και αποκλείστηκε από τα βλέμματα του κόσμου. Βρέθηκε στην πρασιά. Στο αίθριο. Μαζί με γάτες, περιστέρια, ζωύφια, μαμούνια και… λογής σκουπίδια. Κι από τότε, προστατευμένη από το κρύο και εξασφαλίζοντας την απαραίτητη σκιά, άρχισε να υψώνεται με στόχο καθώς φαίνεται να τα εκατοστήσει και να ξεπεράσει στο μπόι την πολυκατοικία που την έκρυψε από τον κόσμο. Λίγνεψε το δέντρο κι ασχήμυνε γιατί κανείς δεν μπορεί να την κλαδέψει και να της δώσει σχήμα. Κάνει λοιπόν του κεφαλιού της η μανόλια τη  Ερμού  κι ακολουθεί τον ουρανό και τον καιρό. Και κάθε χρόνο, από το τέλος Μαΐου μέχρι και τον Ιούλιο, με συνέπεια φροντίζει ν’ ανθίζει. Τα τεράστια λευκά άνθη της, που καμιά φορά τα μπερδεύω με τα άσπρα περιστέρια που πάνε και κάθονται στα φυλλώματά της, ζουν λίγες μόνο μέρες ευωδιάζοντας απερίφραστα κι ύστερα μαραίνονται.

Είναι παρηγοριά το δέντρο αυτό. Γιατί με κάθε τρόπο δηλώνει πως ακόμη και το γήρας μπορεί να ανθίζει και να υπόσχεται. Κάποτε με υπέροχο τρόπο…