"Με σκάρτα ζάρια παίζει ο θάνατος"...

 

 

Τι ακόμα κάνω αυτές τις μέρες; «Τακτοποιώ» τις φωτογραφίες μιας φίλης. «Κάτι πρέπει να ετοιμάσουμε γι’ αυτήν όταν θα συμπληρώνονται τα τρία χρόνια», είπε ο Μιχάλης… Τρία καλοκαίρια τώρα χωρίς αυτήν. Δυόμισι από τότε που συναντήθηκε με το τυχαίο… Έχω «τα ταξίδια της στον Κόσμο» με τον Μιχάλη σε «folder». Ονόματα τόπων κοντινών και μακρινών. Ημερομηνίες κοντινές και μακρινές. Από κάθε γωνιά της γης, της Ελένης χαμόγελα με εκείνη  την απίστευτη εξοικείωση με το φακό, ποτέ κάτι το σαχλαμαρίστικο, το ψευδές ή ανίερο. Με το σεβασμό του διψασμένου ταξιδιώτη πάντοτε  όχι του «τουρίστα» την ελαφρότητα, τη βιασύνη και το χυδαίο βηματισμό. Μαθαίνοντας πάντα. Και συμπονώντας τον κόσμο… Έχω αφήσει ν’ ακούγονται σε τυχαία αναπαραγωγή στο PC «Τα λειτουργικά» του Μάνου Χατζιδάκι. Στίχους δικούς του τραγουδά η Φλέρυ :

 

Μητέρα κι αδερφή

δωσ' μου μια ελπίδα,

δωσ' μου μιαν ευχή

η αγάπη ν' απλωθεί παντοτινή

στη γη σαν προσευχή.

 

Και ξάφνου πέφτω πάνω σ’ αυτή τη φωτογραφία από το Μεξικό. Την «Ημέρα των Νεκρών»(Día de Los Muertos). Την παραδοσιακή, πολύχρωμη γιορτή που γιορτάζεται μ’ αυτόν τον μοναδικό τρόπο εκεί. Οι άνθρωποι με φανταχτερά κοστούμια και νεκρικό μακιγιάζ συγκεντρώνονται στους δρόμους για να τιμήσουν αυτούς που έχουν φύγει από τη ζωή. Η Ελένη παρούσα. Ανάμεσα στους ζωντανούς που υποδύονται τους νεκρούς…

29 Οκτωβρίου 2016 μου μαρτυράει το ψηφιακό ίχνος της φωτογραφίας. Αυθόρμητα μου έρχεται στο νου ένας στίχος του Χρήστου Μπράβου.

 

Με σκάρτα ζάρια

παίζει ο θάνατος

 

Κι ύστερα θυμούμαι και ψάχνω το ποίημα γιαλό, γιαλό της Κική Δημουλά. Και διαβάζω από κει φωναχτά:

 

Α, τί ταξίδι φόρτωσα
γεμάτο περιπέτεια μαζί σου Ελευθερία.
Θα πηγαίναμε στη ζούγκλα σου, βαθιά
να κυνηγήσουμε άγριες αλυσίδες.
Όμως εσύ μακρύτερα απ’ το θρύλο σου δεν πας.
Μόνο εκδρομούλες μονοήμερες σε πανό και μέθη
— γιαλό γιαλό η υπενθύμισή σου.

Ωραία που θα φεύγαμε φοβιτσιάρες άγκυρες.
Τελικά μαζί σου.
Το πιο ανεμπόδιστο, φιλαπόδημο
αποθησαυριστικό ταξίδι αφοσιωμένο
μαζί σου το αποτόλμησα Ακατόρθωτο
κι ακόμα να τελειώσει.

Δαπανηρή ιδέα ο βίος.
Ναυλώνεις έναν κόσμο
για να κάνεις το γύρο μιας βάρκας.

 

Μπήγω τα κλάματα. Κι αμέσως νιώθω πάνω το χέρι μου ένα άγγιγμα χνουδωτό… Κάτι σαν χάδι τρυφερό όλο συμπόνοια. Η «Τίγρις» δυσανασχετεί που με βλέπει έτσι και σπεύδει να διορθώσει τα πράγματα.

Συνέρχομαι να συνεχίσω τη δουλειά για την ακριβή φίλη.