«ΕΝΑ και ΕΝΑ ίσον ΕΝΑ»*

(Ο πλέον άρτιος βαθμός της γραφής!)

 

 

Οι αγαπημένοι φίλοι Λένα και Σίμος Οφλίδη που επί χρόνια γράφουν μ α ζ ί  τα βιβλία τους (είναι δηλαδή καθαρόαιμοι …σ υ γ γ ρ α φ ε ί ς!) και συνυπογράφουν την έκδοσή τους, παρουσίαζαν ψες βράδυ στον ΙΑΝΟ της Γρηγ. Παλαμά «το παιδί της καταιγίδας», τουτέστιν τον τυπωμένο-χάρτινο καρπό μιας γέννας που προέκυψε στην πιο σακάτικη ως τα τώρα περίοδο της ζωής μας, αυτήν που όρισε η πανδημία του SARS-CoV-2.

Το καινούριο τους βιβλίο «Θεσσαλονίκης χαλκεία και χαλκεύματα/μυθ-ιστορίες» είναι ένα βιβλίο καλοδουλεμένο, ευφάνταστα ευρηματικό, χορταστικό, ζωηρό, γεμάτο ιστορική γνώση και όχι μόνο. Οι συγγραφείς του βιβλίου αυτού εκτός από το «αποκλειστικό», μυστικό και άρρηκτο συμβόλαιο με την πόλη της Θεσσαλονίκης έχουν στη ζωή τους υπηρετήσει και το κοινωνικό συμβόλαιο. Αυτό, το δεύτερο,  τόσο μα τόσο δροσίζει και φωτίζει, με την κένωση του στα κείμενα, με αεράκι δικαιοσύνης και φως παντοτινής και απροσκύνητης νεότητας (που ποτέ δεν φανερώνεται σαν ανάμνηση μα σαν διαρκές γίγνεσθαι).

Στη Λένα και τον Σίμο λοιπόν, αφιερώνω τους παρακάτω στίχους (και ο νοών νοείτω!) που θα τους ενεχείριζα φυσικά ψες βράδυ αψηφώντας πως είχαν έναν ...κανονικό ποιητή στο πάνελ αν δεν απουσίαζα «λόγω ανωτέρας βίας», όπως λένε, από κει. Περιμένοντας την επόμενη δουλειά τους για την αγαπημένη τους πόλη, τούτη τη φορά χωρίς όρους πανδημίας και με την ελπίδα πως η λοιμική του πολέμου και του εσχατολογικού απεικάσματος των πυρηνικών κεφαλών θα μένουν «εκεί έξω» σαν μπαμπούλες για τις ούτως ή άλλως σύντομες ζωές μας:

 

Ζήσε, γράψε τ’ όνομά σου στο νερό,

γράφε για να γίνεις ο «Κανένας».

Κι άμα τύχει κι είστε δυο

γράφετε σαν να ’στε …ένας!

 

*Με αυτό το «όνομα»  συναντάτε τους "Οφλίδηδες" στο  facebook