Α ν α ν έ ω σ η …άδειας οδήγησης

 

 

Τό γήρασμα τοῦ σώματος καί τῆς μορφῆς μου
εἶναι πληγή ἀπό φρικτό μαχαῖρι.

Κ. Π. Καβάφης, Μελαγχολία τοῦ Ἰάσωνος Κλεάνδρου
ποιητοῦ ἐν Κομμαγηνῇ· 595 μ.Χ.

 

Α.Π., άνδρας, 82 ετών. Προσέρχεται στο ιατρείο για εξέταση και χορήγηση γνωμάτευσης  για ανανέωση άδειας οδήγησης. 

«Άκου να δεις γιατρέ… Εμένα που με βλέπεις, μη κοιτάς τα ογδόντα δύο μου, ταύρος είμαι ακόμα. Αν και δεν νομίζω πως θα ξανάρθω για  α ν α ν έ ω σ η  ύστερα από δυο χρόνια —ποιος ζει και ποιος πεθαίνει θα μου πεις», εδώ τον στραβοκοίταξα να την πω τη μαύρη την αλήθεια είπα να φτύσω και τον κόρφο μου, «αλλά θα βαριέμαι μάλλον και δεν θα θέλω άλλο να οδηγώ. Ως πότε πια;… Λοιπόν, σου έλεγα γερός αισθάνομαι ακόμα, παλαιστής ήμουν στα νιάτα μου. Από μια λαβή που μ’ έκανε ένας  έσπασε το τύμπανο στο αυτί, κουφάθηκα τέρμα από το αριστερό. Τέτοιο ζόρι. Ποτέ δεν τσακωνόμουνα όμως έξω. Μόνο έναν που λες, ψηλό σαν κι εσένα, κάτι μου είχε κάνει μια φορά, περί γυναίκας ο λόγος —μην τα ρωτάς,  τον αρπάζω από το σβέρκο και τον διπλώνω στα δυο με τη μία. Κατουρήθηκε. Έτρεμε σαν το λαγό. “Ήμαρτον μου λέει ρε φίλε παρεξήγησες”. Τι παρεξήγησα βρε χάχα; Έχε χάρη που δεν κάνει να πλακωθώ... Έδωσα τόπο στην οργή και τον έκανα πέρα.

Θες να δεις; Κάτσε να ξεκλειδώσω, …μω τις τεχνολογίες μου μέσα, να με δεις στην οθόνη. Ά, γειά σου! Αυτός ήμουνα τότε που λες. Το ωραιότερο κορμί στη Θεσσαλονίκη είχα. Τι τα θες τι τα γυρεύεις, περασμένα μα όχι ξεχασμένα. Έεεεχχχχχχ!!!»

 [...] θυμήσου, μες στα μάτια που σε κοίταζαν· πώς έτρεμαν μες στην φωνή, για σε, θυμήσου, σώμα.

(Αυτό όμως από άλλο καβαφικό...).