Οι αγαπημένοι μου

 

[Ενα ποίημα του Ανέστη Ευαγγέλου]

 

 

Δέν τά θυμοῦνται πιά τά τραύματα, δέν ἔχουν μνήμη,

τό σπαραγμό, τό αἷμα καί τήν παραμόρφωση

Βούλιαξαν ὅλα μαγικά καί χάθηκαν.

 

Ἥμερο φῶς, παρήγορο, φωτίζει τώρα τή μορφή τους

κι ἀχνό χαμόγελο, ἀράγιστο καί ὡραῖο.

 

Μοναχικοί, ἀλαφροΐσκιωτοι, σχεδόν παιδιά

ἴσως μόνο μ’ ἕν’ ἀδιόρατο παράπονο στά χείλη

κάτοχοι τῆς πιό τέλειας ὀμορφιᾶς

οἱ ἀγαπημένοι μου κοιμοῦνται σέ ἀπρόσιτα ἄστρα.