«Ο Πεθαμένος και η Ανάσταση»

                                                                                                

 

 

                                                                                                    (φωτ. Ν.Τ.)

Θυμήθηκα το βιβλίο του Ν. Γ. Πεντζίκη και τη φράση Ἐπιβάλλεται ὁ θάνατος ὅταν ζητοῦμε νὰ φυλάξουμε τὴν καθαρότητα τῆς ἰδέας. Δανείζομαι τον τίτλο για να καταφέρω να περιγράψω την ιδιόμορφη κατάσταση που επικρατεί στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Θαρρώ πως άλλα λένε τα τεφτέρια των ψυχιάτρων ή των ψυχαναλυτών, σχετικά με τους χρόνους διάρκειας  των σταδίων του πένθους, όμως, ο Θανάσης Κρατερός  της «Αυγής», φαίνεται βρήκε τρόπο αυτά να τα παρακάμψει. Έγραψε λοιπόν:

Άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη, αποδοχή. Τα πέντε στάδια του πένθους είναι γνωστά. Πενθούμε λοιπόν αυτές τις μέρες. […] Όλα φυσιολογικά. Το αφύσικο είναι ότι δεν μας αφήνει ο Μητσοτάκης ούτε να πενθήσουμε στα σαράντα.

Ως εδώ όλα καλά και φρόνιμα. Τις σαράντα μερούλες του όσο να ’ναι τις χρειάζεται κανείς. Στο τέλος να ξουριστεί, να βγάλει το μαύρο περιβραχιόνιο, να τινάξει τις στάχτες από τα μαλλιά, να λουστεί και να βγει στην κοινωνία έτοιμος να γραπώσει ξανά τη ζωή από το σβέρκο. «Καλός ο μακαρίτης (ή -σσα)  μα πρέπει και να ζήσουμε κι όλας  βρ’ αδερφέ μ΄!».

Όμως, αίφνης, ο λάιφ-κόυτς της βαρυπενθούσας Αριστεράς τους πετάει τα παρακάτω: […] τελειώνετε με το πένθος. Διατρέξτε γρήγορα όλα του τα στάδια κι αφήστε κάποια για μετά τις 25 Ιουνίου. Αντλήστε δύναμη από κάποιους που έμαθαν και μας έμαθαν να κάνουμε το πένθος πείσμα. Όπως ο Μανόλης Αναγνωστάκης:

         …όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα

Μόλις μια μέρα δε αργότερα μας σερβίρει και ολίγον από Ευγένιο Ο΄Νηλ σε μια παιδαριώδους σύλληψης αποστροφή: […] μπορεί το πένθος να ταιριάζει στην Ηλέκτρα, αλλά δεν ταιριάζει στην Αριστερά σε ώρες μάχης...

Διάβασε λοιπόν ο πρόεδρος Αλέξιος τα παραπάνω, επείσθη δεόντως και σήμερα κήρυξε επισήμως τη λήξη του τετραήμερου πένθους στον ΣΥΡΙΖΑ ανακοινώνοντας στην Κεντρική επιτροπή:

Ήρθε η ώρα να κηρύξουμε λήξη στο πένθος και να σημάνουμε συναγερμό μάχης.

Αντιλαμβάνομαι, ως εκ τούτου, πως τούτοι δω, από το βράδυ της Κυριακής των εκλογών μέχρι σήμερα, τα στάδια του πένθους τα κατάπιναν δυο δυο κάθε μέρα. Ίσως θα σκεφτεί κανείς πως το αξιοπαρατήρητο «περιστατικό» ορίζει μιαν άλλου είδους (ταχύρρυθμη και κάπως άτσαλη βέβαια) αντιμετώπιση  της διαδικασίας του πένθους μοναδική στα παγκόσμια χρονικά. Αν όμως το εξετάσουμε προσεκτικότερα θα δούμε πως η φράση δεν παραδέχτηκα την ήττα αποτελεί ειλικρινή …άρνηση (denial) όπως και ότι  ή τροχάδην ανακήρυξη της λήξης του πένθους τους ξαναφέρνει στην αρχή ακριβώς της αλυσίδας των σταδίων και «φτου ξανά απ’ την αρχή». Τουτέστιν: ο αδυσώπητος ουροβόρος όφις… Θα χρειαστούν επομένως συντόμως ειδικό για ομαδική ψυχοθεραπεία. Σε στάδια, πλατείες και δρόμους. 

Και πού καιρός τότε για τα κρυμμένα τιμαλφή.