(φωτ. Ν.Τ.)
Θυμήθηκα το βιβλίο του Ν. Γ. Πεντζίκη και τη φράση Ἐπιβάλλεται ὁ θάνατος ὅταν ζητοῦμε νὰ φυλάξουμε τὴν καθαρότητα τῆς ἰδέας. Δανείζομαι τον τίτλο για να καταφέρω να περιγράψω την ιδιόμορφη κατάσταση που επικρατεί στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Θαρρώ πως άλλα λένε τα τεφτέρια των ψυχιάτρων ή των ψυχαναλυτών, σχετικά με τους χρόνους διάρκειας των σταδίων του πένθους, όμως, ο Θανάσης Κρατερός της «Αυγής», φαίνεται βρήκε τρόπο αυτά να τα παρακάμψει. Έγραψε λοιπόν:
Άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη, αποδοχή. Τα πέντε στάδια του πένθους είναι γνωστά. Πενθούμε λοιπόν αυτές τις μέρες. […] Όλα φυσιολογικά. Το αφύσικο είναι ότι δεν μας αφήνει ο Μητσοτάκης ούτε να πενθήσουμε στα σαράντα.
Ως εδώ όλα καλά και φρόνιμα. Τις σαράντα μερούλες του όσο να ’ναι τις χρειάζεται κανείς. Στο τέλος να ξουριστεί, να βγάλει το μαύρο περιβραχιόνιο, να τινάξει τις στάχτες από τα μαλλιά, να λουστεί και να βγει στην κοινωνία έτοιμος να γραπώσει ξανά τη ζωή από το σβέρκο. «Καλός ο μακαρίτης (ή -σσα) μα πρέπει και να ζήσουμε κι όλας βρ’ αδερφέ μ΄!».
Όμως, αίφνης, ο λάιφ-κόυτς της βαρυπενθούσας Αριστεράς τους πετάει τα παρακάτω: […] τελειώνετε με το πένθος. Διατρέξτε γρήγορα όλα του τα στάδια κι αφήστε κάποια για μετά τις 25 Ιουνίου. Αντλήστε δύναμη από κάποιους που έμαθαν και μας έμαθαν να κάνουμε το πένθος πείσμα. Όπως ο Μανόλης Αναγνωστάκης:
…όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα
Μόλις μια μέρα δε αργότερα μας σερβίρει και ολίγον από Ευγένιο Ο΄Νηλ σε μια παιδαριώδους σύλληψης αποστροφή: […] μπορεί το πένθος να ταιριάζει στην Ηλέκτρα, αλλά δεν ταιριάζει στην Αριστερά σε ώρες μάχης...
Διάβασε λοιπόν ο πρόεδρος Αλέξιος τα παραπάνω, επείσθη δεόντως και σήμερα κήρυξε επισήμως τη λήξη του τετραήμερου πένθους στον ΣΥΡΙΖΑ ανακοινώνοντας στην Κεντρική επιτροπή:
Ήρθε η ώρα να κηρύξουμε λήξη στο πένθος και να σημάνουμε συναγερμό μάχης.
Αντιλαμβάνομαι, ως εκ τούτου, πως τούτοι δω, από το βράδυ της Κυριακής των εκλογών μέχρι σήμερα, τα στάδια του πένθους τα κατάπιναν δυο δυο κάθε μέρα. Ίσως θα σκεφτεί κανείς πως το αξιοπαρατήρητο «περιστατικό» ορίζει μιαν άλλου είδους (ταχύρρυθμη και κάπως άτσαλη βέβαια) αντιμετώπιση της διαδικασίας του πένθους μοναδική στα παγκόσμια χρονικά. Αν όμως το εξετάσουμε προσεκτικότερα θα δούμε πως η φράση δεν παραδέχτηκα την ήττα αποτελεί ειλικρινή …άρνηση (denial) όπως και ότι ή τροχάδην ανακήρυξη της λήξης του πένθους τους ξαναφέρνει στην αρχή ακριβώς της αλυσίδας των σταδίων και «φτου ξανά απ’ την αρχή». Τουτέστιν: ο αδυσώπητος ουροβόρος όφις… Θα χρειαστούν επομένως συντόμως ειδικό για ομαδική ψυχοθεραπεία. Σε στάδια, πλατείες και δρόμους.
Και πού καιρός τότε για τα κρυμμένα τιμαλφή.
Αν και καθήμενος ορθώς εμίλησες! Και με χιούμορ πολλά ντάν ρε παιδάκι μου…
ΑπάντησηΔιαγραφήΟρθά ομιλείς και με μοναδικό χιούμορ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜέσα σε αραδες μια στάλα, συμπύκνωση κατάστασης και ακτινογραφία της
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιλάμε για ένα πένθος ή για μια αλληλοσφαγή; Μόνο γι' αυτή φτάνει ο χρόνος μέχρι τις εκλογές. Κατά τ' άλλα η αριστερά δεν έχει να πάθει τίποτα, πάντοτε υπήρχαν διάττοντες αστέρες στο πολιτικό στερέωμα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό μου θύμησε ένα σχόλιο που είχα γράψει κάποτε ως ανωνυμος στο blog Doncat.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈψαξα και το βρήκα.
Αντιγράφω:
Δευτέρα, Οκτωβρίου 24, 2016
Τίτλος:
Υπό Κατοχήν;
Σχόλιο
Ανώνυμος25 Οκτωβρίου, 2016 17:38
Μια απόπειρα ψυχολογικής προσέγγισης του θέματος με λίγο χιουμοριστικό τρόπο:
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Αν υποθέσουμε ότι όντως "είμαστε ένα απέραντο φρενοκομείο", ότι η Ελλάδα είναι "ο μεγάλος ασθενής" και ότι την απώλεια της (πλαστής όπως αποδείχτηκε) ευμάρειας μας ,την βιώνουμε όπως βιώνει κάθε άνθρωπος την απώλεια κάτι αγαπημένου που χάθηκε οριστικά, τότε τα στάδια που ακολουθούν είναι:
1) Άρνηση, μούδιασμα και σοκ: «Δε μπορεί να συμβαίνει αυτό σε εμένα". Το πρώτο στάδιο του πένθους βοηθά το άτομο να μειώσει την ένταση της απώλειας.
2) Θυμός: «Γιατί συμβαίνει αυτό σε εμένα;». Ο θυμός αποτελεί απαραίτητο στάδιο της θεραπευτικής διαδικασίας. Το άτομο νιώθει εγκαταλελειμμένο και αδύναμο. Μπορεί να στρέψει το θυμό του όχι μόνο απέναντι στην οικογένεια, τους φίλους, το γιατρό, το πρόσωπο που χάθηκε αλλά και σε ανώτερες δυνάμεις, όπως είναι ο Θεός. Ο θυμός κρύβει πόνο που οφείλεται στην απώλεια και δείχνει την ένταση της αγάπης.
3) Διαπραγμάτευση: «Κάνε να μη συμβεί αυτό και σε αντάλλαγμα εγώ…» Το στάδιο αυτό περιλαμβάνει επίμονες σκέψεις που κάνει το άτομο για όλα αυτά που θα μπορούσαν να γίνουν με διαφορετικό τρόπο για να αποφευχθεί η απώλεια. Θέλει πίσω τη ζωή που είχε προτού συμβεί η απώλεια. Οι σκέψεις αυτές δημιουργούν τύψεις και ενοχές στο άτομο για αυτά που θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά στο παρελθόν και δεν έκανε.
4) Κατάθλιψη: «Δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα». Το στάδιο αυτό επέρχεται όταν το άτομο συνειδητοποιήσει το πραγματικό μέγεθος της απώλειας
Και τέλος:
Αποδοχή: «Έχω αποδεχτεί αυτό που συνέβη». Το στάδιο αυτό αφορά στην αποδοχή της νέας πραγματικότητας. Το άτομο μαθαίνει να ζει χωρίς το αντικείμενο της απώλειας και αντιλαμβάνεται ότι πρέπει να συνεχίσει τη ζωή του. Να φτιάξει καινούριες φιλίες και να επενδύσει σε νέες σχέσεις. Πολλές φορές νιώθει πως προδίδει το άτομο που χάθηκε απολαμβάνοντας τη ζωή. Το παρελθόν δε μπορεί να αλλάξει, μπορεί όμως να αλλάξει το μέλλον. Αρχίζει να ζει ξανά με αισιοδοξία και όρεξη για ζωή.
(Και δεδομένου ότι :Η χρονική διάρκεια που χρειάζεται το άτομο για να περάσει από αυτά τα στάδια ποικίλλει: από λίγα μόνο λεπτά και ώρες μέχρι μήνες, ή ακόμα και να μην ολοκληρωθούν ποτέ.)
Τότε τίθεται το παρακάτω ερώτημα:
Σε ποιο στάδιο πιστεύετε ότι βρισκόμαστε τώρα και πώς μπορούμε να διαχειριστούμε καλύτερα το εθνικο (αλλά και προσωπικό) μας "πένθος";
Και απαντούσε ένας αλλος σχολιαστης:
Ανώνυμος25 Οκτωβρίου, 2016 23:04
Τώρα νομίζω πως είμαστε στο στάδιο 4: Κατάθλιψη.
Πέρυσι ήμασταν στο στάδιο 3 της (περήφανης) διαπραγμάτευσης.
Άντε να δούμε πότε θα φτάσουμε και στο στάδιο της αποδοχής!
Ποτέ;;; ;)
----------------------------------------------------------------------------
Τώρα πιά ξέρω, πήρε «μόνο» 7 χρονια - ενα 20% ακόμα παραμένει κολλημένο εκεί, ίσως και για πάντα-...
Y.Γ.
Συγνωμη για το σεντόνι.
Με αγάπη
D.
Νάσαι καλά φίλε D!
ΔιαγραφήΑν και γυμναστής γνωρίζεις καλύτερα από τους όψιμους αναλυτές της «ψυχολογίας των μαζών» πως τα εφευρήματα, οι σοφιστείες ή τα καλαμπουράκια στη πίσω σειρά των θρανίων δείχνουν ανωριμότητα αν μη τι άλλο χειρότερο (ιδιωτεία εννοώ!). Η δίκαιη απώλεια του «Ελληνικού Παραδείσου»(του πακτωλού του κλεμμένου και κρυμμένου χρήματος, της ασωτίας, της πολιτικής αγυρτείας κλπ.) μας στοίχησε να νιβόμαστε επί χρόνια Καμένους, Αλέξηδες, Καρατζαφέρηδες, Λεβέντηδες , εγκληματίες Χρυσαυγουλίτες κλπ... Καιρός να ισορροπήσουν και … «ψυχολογικά» τα πράγματα. Όχι πως ο Μητσοτάκης είναι καμία σπουδαία λύση. Αλλά ο ρεαλισμός ποτε δεν βλάπτει.
[ Όχι πως ο Μητσοτάκης είναι καμία σπουδαία λύση. Αλλά ο ρεαλισμός ποτε δεν βλάπτει.]
ΔιαγραφήΟ Άχρηστος
Με αυτές τις νοοτροπίες που έχουμε ως λαός και ο Μ. πολύς (μας) είναι. Τον είχα ψηφίσει στις προηγούμενες εκλογές. Αυτή την φορά για πρώτη φορά στην ζωή μου δεν ψήφισα κανέναν! Οι λόγοι πολλοί και διάφοροι. Παραθέτω μερικούς:
1. Το 2014 δε είναι 2023 και ο ΣΥΡΙΖΑ έπαθε αφλογιστία και έγινε ακίνδυνος.
2. Ο Καβάφης: «Βλάπτουν κι οι τρεις τους την Συρία το ίδιο.»
3. Ότι όλα πρέπει να τα δοκιμάζει κάποιος στην ζωή, έστω για μία φορά.
4. Πενθώ ακόμα –50 ψυχές αδικοχαμένες- και νιώθω συνυπεύθυνος (και δεν ξεχνώ τις 100+ στο Μάτι).
5. Εκπτώσεις δημοκρατίας - απαγόρευση κομμάτων με αστεία προσχήματα – θα το βρουν μπροστά τους. (ίσως είναι ο πιο σοβαρός λόγος).
Έτσι μπήκα και εγώ επίσημα στο πάνθεον των αχρήστων (κατά Περικλή) , μαζί με άλλα 4 εκ. Έλληνες. Κουράστηκα, βαρέθηκα, παραιτούμαι. Προβλέπω ότι το επόμενο στάδιο, θα είναι να πάψω εντελώς να ασχολούμαι με τα κοινά. Θα πάρω προαγωγή και να μπω στο κλαμπ των ηλιθίων (idiot).
Με αγάπη
D.