Ντιός

 

Δεν μιλούν όσο και όσοι θα ’πρεπε για τον Κώστα Ντιό στην Ελλάδα. Μα ποιος διάολε είναι πάλι ετούτος; Zωγράφος της  Δυτικής Μακεδονίας, δόκιμος-δοκιμότατος μάλιστα —αν λέει κάτι αυτό— ζει στη Σιάτιστα, εργάζεται αθόρυβα, εν σιωπή και με πεισμονή χρόνια τώρα. Τα έργα του με συγκινούσαν πάντα… (Κι όλο λέγαμε με τον μακαρίτη φίλο Δημήτρη Μεντεσίδη πως θα αξιωνόμασταν να πηγαίναμε κάποτε στη Σιάτιστα μαζί για ν’ αγοράσω ίσως ένα του έργο…). Μια τέχνη σε διάλογο με τη ζωγραφική δόξα του παρελθόντος (Ρέμπραντ, Βελάσκεθ, ιμπρεσιονιστές, σουρεαλιστές όπως ο Ερνστ και ο Μαγκρίτ κ.α.). Ο Κ. Ντιός κάτοχος άριστος της τέχνης του σχεδίου και του χρωστήρα δημιουργεί συχνά μεγάλες συνθέσεις που αν μη τι  άλλο εντυπωσιάζουν και σου μιλούν, σου απευθύνονται. Δυστοπικά πεδία, με τη σιωπή του επέκεινα ή του ονείρου, σε καλούν να τα επισκεφτείς.

Με κέντρισε σήμερα  η αφίσα που διαφημίζει την αναδρομική έκθεσή του «Ατελέσφοροι Διάλογοι»  στα Γρεβενά σε καταχώρηση των «Χρονικών της Δυτικής Μακεδονίας» του φίλου Αντ. Παπαβασιλείου.

Και τι δεν μου λέει —ανεξάρτητα από όσα θέλησε να συμβολίσει ο ζωγράφος στον πίνακα με τα ζωηρά χρώματα— ο άνθρωπος με τις παντόφλες, τις κατεβασμένες κάλτσες και τις δυο κότες να κρέμονται γραπωμένες από τα πόδια σφιχτά πίσω του. Το εν εγρηγόρσει σκυλί της φέρμας ανάμεσα στον κόσμο της αγοράς. Ο σπιθαμιαίος άνδρας (ο συμμαθητής του ζωγράφου στο δημοτικό σχολείο  Κώστας Σ.) σαν να κρέμεται από τα χείλη του άνδρα με την πράσινη μπλούζα που καθώς κινείται κάνει ένα νεύμα. Ο κινούμενος άνδρας που φαίνεται να πρωταγωνιστεί μοιάζει να εισχωρεί στο βάθος του έργου, δείχνοντας έναν δρόμο  και έχοντας ελαφρά στραμμένα τα νώτα του προς το δεξιό, όπως βλέπουμε,  μέρος του πίνακα. Σαν να θέλει να το αγνοεί. Διαισθάνομαι πως αυτός είναι ο Ιησούς που περνάει ανάμεσά μας. Όστις θέλει… Ο νάνος σαν να έχει λάβει μόλις μια υπόσχεση: In Paradisum! Το δεξί μέρος του πίνακα μου θυμίζει  προτείχισμα του Άδη. Το δηλώνουν αυτό ο καπετάνιος (βαρκάρης) της Αχερουσίας, ο σιδερόφρακτος πολεμιστής, ο σκύλος-φύλακας στην είσοδο. Κι ο ίδιος ζωγράφος με ένα τεράστιο καρκινοειδές στο κεφάλι στο μέσον του πίνακα. Σύνθεση συνομιλίας-σπουδής με Ντύρερ, Ελ Γκρέκο, Ραφαήλ, Βελάσκεθ, Ρέμπραντ κ.α.

Λοιπόν, και στην επαρχία συντελούνται κάποτε θαύματα! Αρκεί να ανοίξει κανείς τα μάτια του  και να ιδεί. Όπως ο Μάνος Στεφανίδης πήγε και με θέρμη μίλησε στα εγκαίνια και σχεδόν εξαπολύει πια, καθώς φαίνεται, εκστρατεία γνωριμίας του ζωγράφου σε όμορες και άλλες περιοχές της χώρας. [κλικ ΕΔΩ]