Χρήστος

 

Σφίγγει ο κλοιός·

τανάλια

που συνθλίβει.

Βασίλης Ιωαννίδης,

 Κρύπτης Θυμίαμα

 

Να επιστρέψουμε σε μια αιωνιότητα· εκεί όπου θα κατοικεί η παιδική μας ηλικία. Αυτό σκέφτηκα καθώς ο μεγαλύτερος  από «τα παιδιά» της φωτογραφίας, ο Χρήστος Κ. Βαϊνάς (γεν. 1948), από χθες «δεν είναι»… Μας χώριζαν έντεκα χρόνια, συναντήθηκαν συχνά οι δρόμοι μας (όχι μονον οι επαγγελματικοί) με αλληλοσεβασμό και αγαπητικά. Διέγραψε αξιοπρεπή κύκλο στην καριέρα του ως νευρολόγος-ψυχίατρος. Στη ζωή του σκαρφάλωσε «από πολύ κάτω», υπέφερε με στωικότητα και εγκαρτέρηση απερίγραπτη μιαν απώλεια δυσβάστακτη.  «Μάχιμος» ως πριν λίγους μήνες, προτού αφεθεί («παραιτηθεί»…), είχε παρηγορηθεί για πολλά χρόνια με τους δυο γιους του που μεγάλωναν,  μ’ ένα μικρό λαχανόκηπο στο σπίτι της πεθεράς του και τελευταία με τον μικρό του εγγονό. 

Υψώνω ένα ποτήρι για κατευόδιο Χρήστο!