Φιλοκαλίας, πραότητος και αγαθότητος

 

 

 

Φουκαλνώ από το φιλοκαλώ

[φιλοκαλώ -> φροκαλ’νώ -> φουκαλ’νώ] = ευπρεπίζω, σκουπίζω.

 

Χρονιά; Ίσως 1992. Στην Πλατεία του χωριού μου. Xωρίς ρομφαίες ή δόρατα, και χωρίς την αυστηρότητα των αγιογραφιών. Έχουν σταθεί σαν στρατιώτες σε επιθεώρηση με περηφάνεια.  H νάιλον φουκάλη παραπόδα. Διότι καθαρίζουν, ύστερα από το γλέντι της προηγούμενης μέρας για τα Νιάμερα, την πλατεία... Η Τασούλα συνομήλική μου (εδώ δεν θάναι πάνω από τριανταπέντε) έχει ήδη αρχίσει να χάνει τα δόντια της. Ίσως πέθανε πιο πριν από τον πάτερα της, τον Κώστα, που στη φωτογραφία στέκει δίπλα της. Η μάνα της η Στεργιανή μαράθηκε, έσβησε πολύ νωρίτερα. 

Αυτωνών των ανθρώπων δεν ενδιαφερόμαστε να μάθουμε την αιτία θανάτου. «Φτωχοί και ελαφριοί» λέμε για να ορίσουμε τη θέση τους στην κοινωνία και να ρυθμίσουμε το …ύψος της λύπης μας όταν πεθαίνουν. Αθόρυβοι υπήρξαν,  σιωπηλοί φεύγουν.

Στο χωριό όλη η οικογένεια είχε το επικό παρατσούκλι «Πατσωναίοι» αν και Βαράκας το επώνυμο… Έμεναν στις παρυφές του χωριού σε ενδιαίτημα αθλιότατο-σχεδόν παράγκα. Δεν ξέρω ποιος τους σπλαχνίζονταν, αν η εκκλησία, αν η Κοινωνική Πρόνοια, αν άνθρωποι καλοί σιωπηλά τους παραστέκονταν.  Ποιος τέλος πάντων τους κράτησε όσο κρατήθηκαν;

Αυτοί  δεν έμειναν άπραγοι. Έτρεχαν σε δουλειές που δεν έκαναν άλλοι τότε:  λογής αγγαρείες, σκαψίματα, σκουπίσματα, συγυρίσματα, κηδείες, ξεχωματίσματα, όλες τις ταπεινές δουλειές του κόσμου. Για ένα τίποτα, ίσως ούτε για τον επιούσιο. Ο τελευταίος που έμεινε από την οικογένεια, ο Νίκος,  πριν χρόνια, με διάπλατο πάντα χαμόγελο, εξακολουθούσε να φορτώνει σε μια καρότσα τα σκουπίδια του χωριού και να τα πηγαίνει «έξω» για λογαριασμό της κοινότητας...

Τη φωτογραφία ευχαρίστως θα πήγαινα να την βάλω στο εικονοστάσι του Αη Νικάνωρα. Εις μνήμην αιώνιον φιλοκαλίας, πραότητος, αγαθότητος Κωνσταντίνου και Αναστασίας και των οικείων αυτών.