«Ἦταν σὰν ἕνα μπουκέτο λουλούδια»

Θεραπειών (3)

 

Το παρακάτω κείμενο του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Πέργης κυρού Ευαγγέλου, κατά κόσμον Ευαγγέλου Γαλάνη (1928-2018), είναι παρμένο από το βιβλίο του Εκ Φαναρίου Β΄-Ἀειδίνητον ὄφλημα, εκδόσεις Ακρίτας 1997. Αναφέρεται στον μητροπολιτικό ναό του Αγίου Γεωργίου στα Θεραπειά, την ιδιαίτερη πατρίδα του στο Βόσπορο, και την άτυχή του μοίρα. 

Φέρνω συχνά στο νου μου την ωραία γραφή του, και ποιητή, Πέργης Ευαγγέλου. Και ποτέ δεν καταφέρνω να βλέπω τα γραπτά του αξεχώριστα  από τα ιδιότυπα, κομψά, αναστάσιμα και αναστηλωτικά σχέδια του πολύτιμου και  λαμπρού τέκνου της Πόλης του γιατρού, συγγραφέα, συλλέκτη, ακάματου εργάτη Ακύλα Μήλλα. Έτσι και τώρα: Το σχέδιο του της ανατολικής πλευράς του κολπίσκου των Θεραπειών και ή αποτύπωση της σφραγίδας του Αγίου Γεωργίου φτιαγμένα από το πενάκι του και παρμένα από το βιβλίο του Σφραγίδες Μητροπόλεως Χαλκηδόνος-Δέρκων, Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού, Αθήνα 2000, συνοδεύουν και στολίζουν την ανάρτηση. 

ΥΓ. Κι όταν ο Ευάγγελος Γαλάνης γράφει Ὁ Ἅη Γιώργης δὲν κάηκε στὰ γεγονότα τοῦ ’55, φυσικά δεν κυριολεκτεί ούτε αυταπατάται ή εθελοτυφλεί. Επιμένει στην αυθαιρεσία που ακολούθησε τον κατευθυνόμενο βανδαλισμό και την πυρπόληση. Το τελεσίδικο δεν ήταν η φωτιά και η σύληση. Μα η καταπάτηση. Η οριστική και με νόημα κατάκτηση. Ο ενταφιασμός...

 

         ΜΕ ΤΑ ΔΥΟΝΤΑ ΚΑΙ ΑΝΑΤΕΛΛΟΝΤΑ

Ἔπεσε μιά ὡραία φωτογραφία στα χέρια μου. Εἶναι τῶν «παλιῶν» Θεραπειῶν. Τῆς γενέτειράς μου. Παρμένη ἀπό τό πλοῖο κοντά στήν ἀποβάθρα, τήν ἀνύπαρκτη σήμερα. Κι ἀπεικονίζει τήν ἀνατολική πλευρά τοῦ κόλπου. Μ’ ὁλόκληρο τό χωριό στὸ κέντρο καί μέ τή Μητρόπολη στὴν παραλία. Πρίν ἀπό τήν πυρπόλησή της τὸ ’55. Ἔχει τὴν ὑπογραφή τοῦ τότε γνωστοῦ φωτογράφου D’ Andria. Κι ἀπὸ κάτω τὸ δηλωτικό τῆς φωτογραφίας ἀπὸ τὸν Γέροντα Δέρκων Φώτιο: «Η Μητρόπολις Δέρκων μετά τὴν ἀνακαίνισιν αὐτῆς. 1925».

        Στίχος ποὺ κράτησε ἀκριβῶς τριάντα χρόνια (1925-1955). Γιὰ νὰ σκορπίσει μετὰ καὶ νὰ γίνει ἱστορία καὶ ἀνάμνηση. Νὰ συγκινήσει ὅλους καὶ νὰ κλονίσει τοὺς Θεραπειανούς. Ὅπως κι ἐμένα, ποὺ τὴν ἀναζητῶ, μαζί μὲ τὸν Παπα-Θανάση τὸ Βροντόκαλο στὸ παράθυρο τοῦ
ἀρχιερατικοῦ ἀρχοντικοῦ του. Μαζί μὲ τὸ γαληνεμένο ὅρμο στὰ ριζά τοῦ χωριοῦ. Μαζί μὲ τὸν Ἅη Γιώργη στὴ ράχη τοῦ Μεγάρου, ποὺ μὲ τὸν τρουλίσκο του σκόρπαγε φύσημα ὄασης, φρεσκαρισμένης πάντοτε ἀπὸ τὴν αὔρα τοῦ Βοσπόρου.

            Ὁ Ἅη Γιώργης δὲν κάηκε στὰ γεγονότα τοῦ ’55. Κατεδαφίστηκε αὐθαίρετα μετά τριετία, τὸ 1958. Γιὰ ν’ ἀνεγερθεῖ τὸ σημερινό ξενοδοχεῖο. Ποὺ τόσο δύσκολα ρίζωσε. Καὶ θυμοῦμαι τὰ λόγια τοῦ Γερο-Δέρκων Ἰακώβου στὸν πατριάρχη Ἀθηναγόρα ὅταν ἦρθε νὰ δεῖ τὸ κακό:
          «Ἦταν σὰν ἕνα μπουκέτο λουλούδια», τοῦ εἶπε. Καὶ δάκρυσε.

            Κι ὁ πατριάρχης: «Εὔχομαι νὰ ξανανθίσουν».

            Ἡ Μητρόπολη Δέρκων κράτησε τή σεβάσμια ἀρχή τῆς συνέχισης. Συνέχισε τὸ πατερικό ξεκίνημα. Βάδισε πάνω στὴν ἀφετηριακή μαρτυρία. Ἴσως ὄχι ἀρχονταρισμένη καὶ χωρίς μέγαρο μητροπολιτικό. Καὶ μ’ ἕνα μόνο ναό στὴ θεραπειανή διαδρομή της. Τῆς Ὁσιομάρτυρος τῆς ἀπέναντι ἀκτῆς. Τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς. Ἀλλά μὲ τὸ χάρισμα πάντοτε τῆς περισυλλογῆς τοῦ ἰχνογραφήματος τοῦ χτές, ὅπως ἀποτυπώθηκε στὸ γυναικωνίτη της ἀπὸ τὸν ποιμενάρχη της. Τὸ Μητροπολίτη Δέρκων Κωνσταντίνο Χαρισιάδη. Μὲ τὴ δεύτερη ἀκοίμητη καντήλα ποὺ καίει στὴ χρονογραφία τῶν Θεραπειῶν.