«Βασισμένος στην πλαστή μνήμη»…

 

 

Όσοι συστηματικοί —και πονεμένοι από την περίεργη «φάση» των  λογοτεχνικών βιβλίων που τυπώνονται τα τελευταία χρόνια— αναγνώστες  θέλουν να διαβάσουν ένα σπονδυλωτό μυθιστόρημα  «χωρίς δηθενιές» και να το πάνε μονορούφι ως το τέλος, νομίζω πως θα πρέπει να σπεύσουν να αποκτήσουν το βιβλίο του Γεράσιμου Δενδρινού Απέραντες συνοικίες. Μόλις κυκλοφόρησε ο πρώτος τόμος από τις εκδόσεις  Υψικάμινος σελ. 640 και ακολουθεί συντόμως ο Β΄. Πρόκειται για την «σύμπτυξη» δυο παλιότερων βιβλίων  του συγγραφέα: Χαιρετίσματα από το Νότο (Οδυσσέας, 1994 και Κέδρος, 2003) και Απέραντες συνοικίες (Κέδρος, 2001) που ξανακοιτάχτηκαν και μας προσφέρονται δουλεμένα εκ νέου. Θυμίζω ότι το Χαιρετίσματα από τον Νότο γυρίστηκε σε ταινία το 2004 με τον τίτλο «Χαιρέτα μας τον Πλάτανο» και προβλήθηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Ο φιλόλογος Γεράσιμος Δενδρινός είναι πανάξιος συγγραφέας και ποιητής, εξαιρετικός άνθρωπος και φίλος. Υπάρχουν ενδεχομένως υφολογικές συγγένειες με τον Κώστα Ταχτσή στο έργο του όμως ο Δενδρινός δεν μιμείται κανέναν. Είναι βρυσομάνα καθαρής λογοτεχνίας, ζωντανής παλλόμενης γραφής, με σπαρταριστούς-φυσικότατους διαλόγους και με ανεξάντλητο χιούμορ που δεν σκοντάφτει ούτε στα πιο λυπητερά πράγματα. Ο υπαινικτικός και συχνά ωμός  τρόπος προσέγγισης της πραγματικότητας των συνοικιών του  αείποτε θρυλικού και μυστηριακού Θριασίου Πεδίου, σε χρόνους σκληρότατους και κούφιους δεν εξωραΐζει και δεν υποθάλπει νοσταλγικές γλυκερότητες. Σε μια αυτοβιογραφική, μα ολότελα μυθοπλαστική, καταβύθιση στην παιδική ηλικία η θλίψη βαρύνει περισσότερο. Έτσι το έργο αυτό, όπως και όλα του Δενδρινού, νιώθω πως διατηρούν μια υγρασία από τα τοπία της λύπης στο σωστό μέτρο...

Θα το αγαπήσετε το βιβλίο οι αναγνώστες. Θα το ζηλέψετε οι συγγραφείς. Το δικό μου αντίτυπο η «Τίγρις» το καπάρωσε να το διαβάσει πρώτη… (Φυσικά και διαβάζει. Αν με ρωτάτε!).

Αντιγράφω από το Οπισθόφυλλο:

1968-1970. Τόποι αφήγησης: Μάνδρα, Ελευσίνα, Χαϊδάρι, Αιγάλεω, Μεγάλο Πεύκο, κέντρο Πειραιά και Αθήνας. Ο κόσμος των μεγάλων στα μάτια ενός παιδιού, και αργότερα έφηβου, του Μάκη, στυφός από την πίκρα της ζωής, στα χρόνια τού στυγνού καθεστώτος των συνταγματαρχών, περνάει από μπροστά μας σαν ταινία τής επταετίας 1967-1974. Οι ίντριγκες και οι συγκρούσεις ανθρώπων, το φευγαλέο κυνήγι τής χαράς, ο πόνος τής αγάπης, η αναζήτηση της αληθινής φιλίας, οι σιωπηρές αγωνίες και οι αναπάντεχες λαχτάρες, νομίζεις πως αναζητούν καταφύγιο στην παγερή ερημιά του Θριάσιου Πεδίου, με τους λασπωμένους χωματόδρομους, τα καπνισμένα εργοστάσια και τις θλιβερές χωματερές, στο αναλλοίωτο, μέχρι σήμερα, απόκοσμο και αφιλόξενο τοπίο, με τους σποραδικούς συνοικισμούς, όπου ο νεαρός ήρωας, βασισμένος στην πλαστή μνήμη, πασχίζει να καταγράψει την προσωπική του ιστορία.