Στίχοι σε παλιό στρώμα...

 

 

Γωνία Παύλου Μελά με Π.Π. Γερμανού παραμονές Χριστουγέννων. Ένα στρώμα πετάμενο ανάμεσα σε κάδους σκουπιδιών με στίχους αποχαιρετισμού επάνω του.

Μπορεί τα λόγια του ...στρωματο-ποιήματος να μην είναι σπουδαία. Ίσως να φαντάζουν και σαχλοί οι στίχοι. Αυτός που τους έγραψε προφανώς είχε κάποια παρόρμηση εσωτερική όταν τους απέθετε πάνω στο στρώμα. Δεν καταλαβαίνω αν μιλάει το ίδιο στρώμα ή τα υλικά του  πριν την αποκομιδή ή ο ίδιος ο «ποιητής». Το σημαινόμενο πάντως είναι αυτή η στιγμή του αποχαιρετισμού και οι προσδοκίες που διαψεύστηκαν. Το σημαίνον ότι από πάντα οι πάντες (μπορούν και)  γράφουν παντού και για τα πάντα: Σε μαρμάρινες πλάκες, σε επιτύμβιες στήλες, σε τοίχους, στο διαδίκτυο,  σε μνημεία, σε χαρτί, στο σώμα τους επάνω, σε κάθε επιφάνεια ορατή ή «αόρατη» κλπ. Ανάμεσα στα θνησιγενή πλάσματα μιας μέρας κάποτε προκύπτουν αριστουργήματα αιώνια.

Το συμπέρασμα εν προκειμένω: άλλοι γράφουν το όνομά τους πάνω στο νερό και αποσύρονται. Άλλοι Ημερολόγια Καταστρώματος. Κι άλλοι στίχους πάνω σε ένα, φθαρμένο με χαλασμένες σούστες, στρώμα που πετάγεται στα σκουπίδια. 

Όμως, ακόμα και οι τελευταίοι, επιθυμούν και επιμένουν αυτό που γράφουν να το δημοσιοποιήσουν. 

Όπως οι συγγραφείς…