«Τοῦ Ἥλιου τὴν ἀνατολὴ γιὰ νὰ τιμήσει»

 

Για το καλό του χρόνου ένα σονέτο της σχεδόν ξεχασμένης ποιήτριας του 16^ου αι. , της Λουΐζας Λαμπέ («της ωραίας κόρης της Λυών»», που οι στίχοι της «γενούν την εντύπωση ενός σεμνού ανάγλυφου» κατά τον Παν. Κανελλόπουλο).

Τα Ερωτικά της σονέτα μετέφρασε και μετέφερε αριστοτεχνικά στα ελληνικά σε μια αξιαγάπητη-όμορφη  έκδοση του Ιουνίου του 2024 (εκδόσεις Νίκας) με δική του εισαγωγή και πλούσιο επίμετρο ο ποιητής Ξάνθος Μαϊντάς, Ομ. Καθηγητής Φυσικής στο ΕΚΠΑ και πρόεδρος του ιδρύματος «Τάκης Σινόπουλος».

Το γιατί τέτοιες λαμπρές εκδόσεις γίνονται αφανείς και περνούν σαν αόρατες ας αναρωτηθούμε αρχή του χρόνου και ας ευχηθούμε κι αυτές, κάποτε, να αρχίσουν να λάμπουν στη θέση που τους πρέπει. «Πρώτο τραπέζι πίστα!» για να το πούμε «λαϊκά» μέρες που είναι.

 

XV

Τοῦ Ἥλιου τὴν ἀνατολὴ γιὰ νὰ τιμήσει
ὁ Ζέφυρος τὸ πρῶτο χάιδεμα τῆς δίνει.
Εὐθὺς νερό και χῶμα ἀναζητοῦν πνοῆς σαγήνη
καθὼς τῆς νύχτας τὴ ραστώνη ἔχουν ἀφήσει.

Κυλῶντας τώρα ὁ ποταμὸς θὰ κελαρύσει,
γιὰ τοὺς καρποὺς ἡ γῆ γόνιμη στρώνει κλίνη.
Τὴν πρωινὴ ὀμορφαίνουν τα πουλιά γαλήνη,
τὴν πίκρα του ο περαστικὸς θὰ λησμονήσει.

Χίλια παιχνίδια οἱ νύμφες παίζουν καὶ γελοῦν
στὸ φεγγαρόφωτο χορεύουν, τραγουδοῦν.
Στειλε μου, Ζέφυρε, νεφούρι δροσερό

Απ' την πνοή του ὁλάκερη ἔχω ξανανθίσει.
Λαμπρὸ τὸ φῶς τῆς μέρας πάνω μου ἂς γυρίσει
καὶ τότε δὲς νεότερη πὼς θὰ γενῶ.