Το «θαλασσινό αηδόνι» κι ένα τρυγόνι – «το σκοτεινό» ‒ στο Προεδρικό μέγαρο...

                                                     

 

«Η Εταιρεία Παπαδιαμαντικών Σπουδών ανακοινώνει με χαρά και υπερηφάνεια την απονομή του Παρασήμου του Ταξιάρχη του Τάγματος της Τιμής από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στον Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλο “Για την άψογη επιστημονικώς, κριτική και φιλολογική, αποκατάσταση του Παπαδιαμαντικού έργου, τη βιωματική προσήλωσή του στο οποίο διαποτίζει την ζωή του και το λογοτεχνικό του έργο”».

 

Έβλεπα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Προκόπη Παυλόπουλο να παρασημοφορεί  τον Ν.Δ. Τριανταφυλλόπουλο στο Προεδρικό Μέγαρο... Και με μιας ήχησε εντός μου ένα χάι-κου του  ...άλλου Παυλόπουλου [του Γιώργη, του ποιητή] ο οποίος παρασημοφορούσε θαυμάσια, με τρεις όλο κι όλο στίχους παλιότερα, τον ίδιο άνθρωπο:

Άχνα δε βγάζω

 Θαλασσινό μου αηδόνι

  Να σε ακούω.

                                                                                                               

                                                                             Γιώργης Παυλόπουλος,  Στον Ν.Δ.Τ. 


Και θυμόμουν την ίδια ώρα το τρυγόνι -το σκοτεινό- της Σκιάθου, όπου έγραφε:

Μάνα μου,
εγώ είμαι τ’ άμοιρο
το σκοτεινό τρυγόνι
όπου το δέρνει ο άνεμος
βροχή που το πληγώνει...

                                          Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης,  Το σκοτεινό τρυγόνι

  

Αυτουνού του τρυγονιού το έργο ο ΝΔΤ βαθιά μελέτησε ανάδειξε  και πρόσφερε στους Έλληνες...

Κι έλεγα: Tί να αντιπάλεψε τάχα μέσα του ο ... Λιμενάρχης Ευρίπου, σαν πήρε τη πρόσκληση για το Μέγαρο; 

Αν είχε ακολουθήσει το δρόμο που  έδειχνε  ο ταπεινός  ψάλτης του Αγίου Ελισσαίου, ο διηγηματογράφος, ποιητής και δεινός  μεταφραστής, δεν θα έπρεπε να βρίσκεται  εκεί... Εκείνος, ο μνημειώδης πένης, αν και η πριγκήπισσα Μαρία Βοναπάρτη είχε προς τιμήν του οργανώσει   φιλολογική  βραδυά στον "Παρνασσό" το 1908, προτίμησε  να απουσιάσει, βρίσκοντας καταφυγή στο σπίτι της οικογενείας Μπούκη. Του καλού φίλου  μανάβη!

Ο Γιάννης Σκαρίμπας. Φωτ. Γιάννης Στυλιανού

Αν είχε πάλι ακολουθήσει τα χούγια και τις παραξενιές του προσφιλoύς "σαλού της Χαλκίδας", εκτελωνιστού, ικανοτάτου συγγραφέως, ποιητού, καυγατζή & δικομανούς, καραγκιοζοπαίχτου, θεομπαίχτου, χορεύοντος ζεϊμπέκικα, φίλου του ούζου και του τσιγάρου... Θα πήγαινε! Και θα 'κανε και μια τούμπα κωμική -αν μπόραγε- μόλις το έπαιρνε... Αλλά, την άλλη κι όλας μέρα, το παράσημον θα βρισκόταν στην προθήκη του παλαιοπωλείου πλάι στο Δημαρχείον [απ' όπου και "η παρασημοφόρησις"...]

Αυτό για το κύριο Νίκο δεν το φοβάμαι. Η ευγενής του φύση, η παροιμιώδης του σεμνότητα, η πάντοτε  μετρημένη του συμπεριφορά του επέβαλλαν να είναι. Και δεν άφησαν ούτε καν να φανεί πως η τελετή, την ώρα που έγινε ...είχε ακυρώσει την καθιερωμένη-καθημερινή-πρωϊνή βουτιά [χειμώνα-καλοκαίρι] από τα βράχια, λίγο πιο πάνω από το "Κόκκινο σπίτι",  στα τρελά νερά του Ευρίπου...  Ελπίζω να μην του χάλασαν οι υποχρεώσεις αυτής της μέρας και το απογευματινό του μπάνιο. 

Θεωρώ πάντως  πως τουλάχιστον η στολή του επικεφαλής στο "άγημα νυκτερινής παρελάσεως" ελαμπρύνθη με το παράσημον. 

Δεόντως!

Όνειρο ξυπνητό...

Είχα λέει σηκωθεί κανονικά  πρωί-πρωί να κάνω το καθιερωμένο γρήγορο βάδην μου στη ...σανιδένια Νέα Παραλία. Πως κάνω μια και σηκώνω ψηλά τα μάτια  κατά το βάθρο του Μεγαλέξανδρου... Τί να δω; Έλειπε ο χριστιανός από τη θέση του, μόνο το άλογό του εκεί όρθιο αγριεμένο και μαύρο απαλλαγμένο από  τον μόνιμο αναβάτη, και γητευτή του κατά τας γραφάς, να υψώνεται με κατεύθυνση τον γαλανό ουρανό!

Στο μέτωπό του ένα σουβλερό και ευθύ κέρατο. Ως μονόκερως, σύμβολο των νεκρικών πομπών, μου ποζάριζε  πλέον ο θηριώδης Βουκεφάλας.

"Ο Βασιλεύς εδωρήθη" μουρμούριζε ένας παραδίπλα -λίγο σαλεμένος μου φάνηκε- "εις τους Νορθμακεντόνους για τα γενέθλια του αμερικάνου διαπραγματευτή κατά τα τελευταία διακόσια χρόνια"... Εγώ όμως δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από μια ομάδα "Πάκηδες" που κουβαλούσαν άρον άρον με κόπο πολύ κάπου στο βάθος κάτι ογκώδες και αγωνίζονταν να το φορτώσουν σε ένα κλεμμένο τροχήλατο από τα ΑΒ Βασιλόπουλος. Πράγμα φυσικά ολότελα αδύνατον αφού το "αντικείμενο" ξεπερνούσε εκατό -και βάλε-  φορές  τη χωρητικότητα του καροτσιού. Θα πήγαιναν τάχα "ένα κελεπούρι που πέτυχαν για σκραπ" και "θα πιάναν την καλή". "Με τα λεφτά που θα εισέπρατταν θα έφευγαν για ν' ανοίξουν μια μεγάλη βιομηχανική μονάδα στο Μπαγκλαντές!" σφύριξαν κάποιοι ακόμα πιο ενημερωμένοι καθώς φάνηκε... Άρχισα να εννοώ.

Έντρομος συνέχισα κατά το λιμάνι τη διαδρομή, και ο εφιάλτης μου συντόμως έλαβε  καινούργιες διαστάσεις. Στην πόρτα του Λευκου Πύργου ένα τεράστιο 

"ΠΩΛΕΙΤΑΙ μετά των επίπλων" 

και από κάτω: 

"Πληροφορίες στο ΤΑΙΠΕΔ της γειτονιάς σας"...

Ακόμα να συνέλθω από τη λαχτάρα που πήρα. Αύριο λέω να βγω ξανά και να περάσω από τα ίδια μέρη να δω τι είναι αλήθεια και τι ψέματα...

Και θα σας πω.

Ληστεία μετά φόνου [του ληστού]...

Στην Ομόνοια. Στην αφύλαχτη διάβαση ψυχών και σωμάτων. Απομεσήμερο και κλεισμένος σε γυάλινη φάκα ο ληστής. 

Σχεδόν όρθιος ‒ μόλις που τα καταφέρνει. Παραπαίει αυτός.
Εκείνοι μαζεύονται απ’ έξω. Οι λιντσαριστές. Οι εν βρασμώ οι εν θερμώ οι ομοθυμαδόν του όχλου. Οι τιμωροί.Τον προγκάνε άγρια του ρίχνουνε πέτρες.

Τότε, από μια διαυγή κρυστάλλινη πόρτα επιχειρεί την έξοδο. Χωρίς κλειδί. Αλλά με τον κόκκινο πυροσβεστήρα. Μάταια. Το τζάμι άθραυστο. Στη θέση του. Η αλεπού πιάστηκε!

Έρποντας αποφασίζει και βγαίνει σκυφτός. Από ένα πέρασμα ευένδοτο... Που ανοίχτηκε κάτω από τη βιτρίνα.  Κάτω από τα χρυσαφικά και τα εκτεθειμένα -ανέγγιχτα!- μαλάματα. Με τον τράχηλο εκτεθειμένο. 
Ή προτείνοντάς τον;  [«Λάβετε φάγετε»…]
 
Λακτίσματα υλακές γόοι παρακαλετό μουρμούρισμα θόρυβος γυαλιών που σπάζουν. Σώμα που κυλιέται πάνω σε τζάμια.  
Στο κεφάλι τα χτυπήματα. Όπως σε μισητό  φίδι.  Δεν υπάρχει Θεός εκεί ούτε και έλεος.
 
Ο αμέτρητος πόνος τώρα είναι ο ληστής. 
Πούστης οροθετικός  χρήστης περιστασιακός ουσιών.  Ήταν ο Ζακ Κωστόπουλος [ΕΔΩ]. Τριαντατριών ετών… Τριαντατριών… 
Τα Πάθη του Χριστού σε πέντε λεπτά στην Ομόνοια.
 
Θα σκουπίσουμε επιμελώς τα ίχνη στον τόπο του μαρτυρίου. Το χυμένο αίμα, την χαμένη του ζωή.  Το κόκκινο πανί. 
  
Και ας σβήσουμε από παντού το όνομα της ένδοξης πόλης.  Να την λέμε πια με το αληθινό της όνομα: Ζ ο ύ γ κ λ α ! 

 

ΠΡΟΣΟΧΗ: "Διανομή βίαιων εικόνων"!

[...] Η επικεφαλής της γαλλικής άκρας δεξιάς Μαρίν Λεπέν παραπέμφθηκε από γαλλίδα δικαστή σε ψυχιατρική εξέταση επειδή τον Δεκέμβριο 2015 είχε ανεβάσει στο Twitter φωτογραφίες με τις φρικαλεότητες του ISIS προβαίνοντας σε διανομή βιαίων εικόνων.

[οι εφημερίδες]  

 

Μακρυά από εμένα το να προσπαθώ να υπερασπιστώ την [κάθε]  Λεπέν. Αλλά ετούτη δω η απόφαση παραπάει. Η δικαστίνα μάλλον είναι αυτή που χρειάζεται επίσκεψη στο γιατρό... [Και η Μαρί Λεπέν βέβαια αλλά για ολότελα  άλλους λόγους. Που ουδεμία έχουν σχέση μ' εκείνους που επικαλείται  η γαλλίς δικαστής].

Η ...διεθνής αλληλεγγύη στην "πολιτική ορθότητα" θα καταντήσει αντιδημοκρατικό φίμωτρο και απόκρυψη. Στο τέλος θα φέρει αποτελέσματα κάτι σαν τα περίφημα "προσωπικά δεδομένα" όπως ισχύουν ή γίνονται αυτά αντιληπτά στην Ελλάδα όπου όλοι οι νεκροί (αιφνιδίως ή βιαίως θανόντες, από παθολογικά αίτια, ατυχήματα δολοφονίες ή θεομηνίες, οι δράστες αποτρόπαιων εγκλημάτων [εξαιρουμένων αυτών της παιδοφιλίας], οι τελεσιδίκως καταδικασθέντες κλπ εξακολουθούν να μας γίνονται "γνωστοί", με τα αρχικά τους και με χαρακτηριστικά όπως "ο 35χρονος", "η άτυχη 43χρονη", "ο φερόμενος", "ο καταδικασθείς", "ο νεκρός", "ο εξαφανισθείς" κλπ κλπ. 

 Όλοι έχουμε δει -και φανταζόμαστε πως ακόμα πιο σοκαριστικές  συμβαίνουν- τις φρικαλεότητες του ISIS. Θυμάμαι πριν από χρόνια, όταν πια είχε ανάψει για τα καλά ο Συριακός εμφύλιος,  ότι γνωστός μου ποιητής & ψυχίατρος (όνομα και μη χωριό) όταν του προώθησα εν τω μέσω της νυκτός  με email ένα πακέτο φωτογραφιών σε power point με τρομερά πράγματα [που κι εγώ είχα νωρίτερα λάβει από κάπου αλλού] και τα οποία υποτίθεται ότι επιτελούσε εκείνο τον καιρό  στη Συρία το "Ισλαμικό Κράτος", με ... "έκραξε αγρίως" όρθρου βαθέος (για να το θέσω κάπως επιεικώς αυτό που συνέβη...). 

Διακόψαμε κάθε μεταξύ μας έκτοτε διπλωματική σχέση.

Πριν από καιρό ο αγαπημένος φίλος συγγραφέας Θανάσης Τριαρίδης γνωρίζοντας ότι είχα αυτό το "υλικό" μου ζήτησε να του το στείλω. Του στάθηκε μου είπε χρήσιμο πολύ για κάποιο σεμινάριο με θεματολογία τη "Θρησκευτική βία" (ή κάτι τέτοιο...). 

Όταν μάλιστα συναντηθήκαμε δεν παρέλειψε να με  ευχαριστήσει και εκ του σύνεγγυς...

Μέχρι στιγμής φαίνεται πως τη γλίτωσα την ψυχιατρική εξέταση [ίσως επειδή δεν είμαι πολιτικός ή δημόσιο πρόσωπο] -όχι όμως και την ... "ψυχιατρική" κατσάδα.

Εφεξής πάντως αποφάσισα, καλού κακού να μιλώ για τα εγκλήματα των παραλογισμένων όλου του κόσμου, των παραδομένων στη μέθη της βίας, μόνον αλληγορικώς. 

Παραδείγματα αποτελούν οι φωτογραφίες που ενδιαμέσως στην παρούσα ανάρτηση παραθέτω.

Είπα και ελάλησα και αμαρτίαν ουκ έχω... 

Χαρίεσσα "αλίευσις"...

Λοιπόν, η κούραση της μέρας μονομιάς έκανε πέρα: Είχα κάνει λίγα βήματα στο πεζοδρόμιο της Ερμού όταν [στροφή κεφαλής δεξιααααά...] το υπόγειο του από καιρό θεόκλειστου ["το παρόν ενοικιάζεται"] πρώην βιβλιοπωλείου "Ραγιά" -στον αριθμό 44, με την πόρτα του -ξάφνου!-ανοικτή και μίνιμαλ διακοσμητική παρέμβαση [δεν ήταν όραμα ή ψευδαίσθηση] φιλοξενούσε καινούργιο βιβλιοπωλείο [Χαράς ευαγγέλια. Άνοιξε ένα βιβλιοπωλείο στην πόλη!]. Με εκπτωτικά "προϊόντα", "ειδικές προσφορές". Ε, και;

Κάνοντας τον οφειλόμενο μικρό σεφτέ [τη γέμισα ψέματα-ψέματα τη σακκούλα μου...]  κατέβασα από το ράφι τον -σε ένα αντίτυπο διαθέσιμο- προ πολλού εξαντλημένο Τρίτο τόμο των διηγημάτων του Αλέξανδρου Μωραϊτίδη του άλλου Σκιαθίτη Αλέξανδρου/εκδόσεις "Στιγμή"/επιμέλεια Ν.Δ. Τριανταφυλλόπουλος/470 σελίδες. Πλήρωσα το αστείον τίμημα [των 3 Ευρώ!] και πήρα το βιβλίο με τις άκοπες σελίδες [κανένας μα κανένας κόπος/ίσα ίσα ευχαρίστησίς μας να τις  ..."ξεχωρίσωμεν"!] και τα ελαφρώς λερωμένα εξώφυλλα [σιγά τα αίματα].

Πίνοντας μετ' ου πολύ τον καφέ μου -στο γνωστό μέρος στα όρθια- έπεσα πάνω στον σουπερμοντέρνο τίτλο ενός διηγήματος  [του μέρους αυτού των Απάντων]  "Ιστορία μιας τυρόπιτας η οποία εις το τέλος γίνεται φασκόμηλον". Ρουφώ τον διπλό μου εσπρέσο να έρθω στα συγκαλά μου και κοιτάζω στο πιατάκι που μου 'χουν βάλει "βιενέζικο" [παρακαλώ!] συνοδευτικό του καφέ "βούτημα"...

Και τότε συναντώ,  αραιοξεφυλλίζοντας  την οργίλη αντίδραση του Παπαδιαμάντη, ο οποίος αντιλαμβάνεται πως αντί για τυρόπιτα που παράγγειλε του φέρνουν κάτι άλλο [που-δί-γκα ίσως;]

[...] Δίδει αμέσως μια με το χέρι του εις το ταψίον, το οποίον άρχισε να περιστρέφεται ωσάν ένας δίσκος οδοπαικτών, και βλέπων με μετά τινος ειρωνικού μειδιάματος φωνάζει εγειρόμενος:

-Αυτό δεν είναι τυρόπιτα! Αυτό είναι σκεμπές! [...]

Με ενοχές κοίταζα από του λοιπού το "βιεννέζικο" στο πιατάκι μέχρι που το καταβρόχθισα [...χωρίς αυτές!]