Οι αδελφοί Νίκος (1874-1933) και Ίων (1878-1920)
Πρώτ' απ΄όλα εξηγούμαι. Ο συγγραφέας Νίκος Παΐσιος είναι ένας -απελπιστικά!- αθόρυβος άνθρωπος με εξαιρετική παιδεία και ιδιαίτερη κατάρτιση στα θεωρητικά των εικαστικών τεχνών και δη την ζωγραφική. Έχει συμμετάσχει μέχρι σήμερα ως συγγραφέας-συνεπιμελητής σε εκδόσεις λευκωμάτων για τον Νίκο Δραγούμη τον ζωγράφο, τον Γιάννη Μόραλη, τον Νίκο Χατζηκυριάκο Γκίκα κλπ. Βέβαια στη βάση της βιβλιονέτ, ακόμα και σήμερα, δεν θα δείτε το παραμικρό για το βιογραφικό του ούτε θα διαβάσετε ότι είναι ΜΑΧΙΜΟΣ γιατρός του ΕΣΥ με ειδικότητα Παθολόγου- Λοιμωξιολόγου.
Όταν συνεργάστηκαν με τον ποιητή Διονύση Καψάλη στο λεύκωμα για τον Νίκο Δραγούμη που εξέδωσε το ΜΙΕΤ*, θέλω να ελπίζω πως κανένας από τους δυο δεν είχε υπόψη του τις (πρωτοφανείς) απρέπειες ενός, μακαρίτη πια καθηγητή του Συνταγματικού δικαίου στο ελληνικό Πανεπιστήμιο, του απροκάλυπτου "βενιζελιστή" και... καραμανλικού υπουργού, Γ.Δ. Δασκαλάκη, τις οποίες εκείνος είχε δημοσιοποιήσει με ένα μακροσκελές και φλύαρο κείμενο, σε... τιμητικό τόμο (!) για τον Ίωνα Δραγούμη** πριν από κάμποσα χρόνια...
Γράφει ο Γ. Δασκαλάκης στο κείμενό του Αυταρχικός Εθνοκεντρισμός- Συμβολή στην πολιτική Φιλοσοφία του Ίωνος Δραγούμη, σ.σ. 13-38:
Με τρομάζουν οι διακειμενικές αναλογίες στις τελευταίες αράδες των δυό κειμένων. Νομίζω όμως πως γίνονται πιο ευκολοχώνευτα, και λιγότερο "ύποπτα" όσα διαβάζουμε και στα δυό, εφ' όσον η λέξη ΑΠΟΤΥΧΙΑ στην περίπτωση του Νίκου Δραγούμη αντικατασταθεί από τις λέξεις "ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΗ" ΤΡΈΛΑ και στου Ίωνος από τις λέξεις "ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ!
Το νήμα της ζωής, και κατά συνέπεια την ολοκλήρωση του έργου των δυό αδελφών, διέκοψαν αντιστοίχως το ΦΡΕΝΟΚΟΜΕΙΟ από τη μια και οι ΣΦΑΙΡΕΣ (μαζί με τους ΛΟΓΧΙΣΜΟΥΣ...) των φρικτών Γυπαραίων από την άλλη.
______________________________
Όταν συνεργάστηκαν με τον ποιητή Διονύση Καψάλη στο λεύκωμα για τον Νίκο Δραγούμη που εξέδωσε το ΜΙΕΤ*, θέλω να ελπίζω πως κανένας από τους δυο δεν είχε υπόψη του τις (πρωτοφανείς) απρέπειες ενός, μακαρίτη πια καθηγητή του Συνταγματικού δικαίου στο ελληνικό Πανεπιστήμιο, του απροκάλυπτου "βενιζελιστή" και... καραμανλικού υπουργού, Γ.Δ. Δασκαλάκη, τις οποίες εκείνος είχε δημοσιοποιήσει με ένα μακροσκελές και φλύαρο κείμενο, σε... τιμητικό τόμο (!) για τον Ίωνα Δραγούμη** πριν από κάμποσα χρόνια...
Γράφει ο Γ. Δασκαλάκης στο κείμενό του Αυταρχικός Εθνοκεντρισμός- Συμβολή στην πολιτική Φιλοσοφία του Ίωνος Δραγούμη, σ.σ. 13-38:
[...] Τί ήταν τελικά ο Ίων
Δραγούμης; Ένας ειλικρινής και τίμιος α π ο τ υ χ η μ έ ν ο ς.
Αποτυχία στην εκτίμηση του εαυτού του. Αποτυχία στην επιλογή των ιδεών
του. Αποτυχία στη σύγκρουση με τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Αποτυχία και στον άδικο
θάνατό του. Παρ' όλα αυτά η αποτυχία δεν είναι πάντα αρνητική. Συχνά σταματάει
τις αδικαιολόγητες ηρωοποιήσεις, εμποδίζει την παρηγορητική θυματολατρεία και
βοηθάει να γνωρίσουμε από πιό κοντά το Ανθρώπινο στην πιο βαθειά, στην τραγική
του ουσία.
Και γράφει ο Νίκος Παΐσιος στο κείμενό του Νίκος Δραγούμης, σ.σ.19-48:
[...] Η προσωπική ιστορία του Νίκου Δραγούμη είναι η ιστορία
μιας επαναλαμβανόμενης αποτυχίας. Αποτυχία να μπει στη Ναυτική Σχολή, αποτυχία
να σταθεί στο ύψος των προσδοκιών των δικών του, αποτυχία να ολοκληρώσει
κάποια επίσημη καλλιτεχνική εκπαίδευση· τέλος,
εξαιτίας της αρρώστιας του, αποτυχία να ζήσει τη ζωή που θα ήθελε[...].
Με τρομάζουν οι διακειμενικές αναλογίες στις τελευταίες αράδες των δυό κειμένων. Νομίζω όμως πως γίνονται πιο ευκολοχώνευτα, και λιγότερο "ύποπτα" όσα διαβάζουμε και στα δυό, εφ' όσον η λέξη ΑΠΟΤΥΧΙΑ στην περίπτωση του Νίκου Δραγούμη αντικατασταθεί από τις λέξεις "ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΗ" ΤΡΈΛΑ και στου Ίωνος από τις λέξεις "ΕΠΙΤΥΧΗΜΕΝΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ!
Το νήμα της ζωής, και κατά συνέπεια την ολοκλήρωση του έργου των δυό αδελφών, διέκοψαν αντιστοίχως το ΦΡΕΝΟΚΟΜΕΙΟ από τη μια και οι ΣΦΑΙΡΕΣ (μαζί με τους ΛΟΓΧΙΣΜΟΥΣ...) των φρικτών Γυπαραίων από την άλλη.
______________________________
* Επιτάφια στήλη στον Ίωνα Δραγούμη, Τετράδια Ευθύνης 7,
1978.
** Νίκος Δραγούμης ο ζωγράφος, ΜΙΕΤ, 2015.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο μόνο ευχάριστο και πολύ ενδιαφέρον στην όλη υπόθεση είναι πως ενώ όσο περνά ο καιρός λογικά εξασθενεί και κάθε διάθεση τιμής-ενθύμησης-μνημειοποίησης κλπ...εν προκειμένω έναν αιώνα μετά εδώ δι' αμφοτέρους τους αδελφούς ζωηρεύει το ενδιαφέρον...
ΔιαγραφήΥΓ. Τον Νοέμβριο και η δική μου συνεισφορά (εκδόσεις Πατάκη)