Ώρα εσπερινή σχεδόν… Μια στο τόσο αυτό το ταπεινό αποκούμπι της ψυχής: Στο δικό μου «στέκι», μόνος μ’ ένα ποτήρι κρασί ύστερα από κάμποσες ώρες πιεστικής δουλειάς… Ώρα περισυλλογής και άλλης θέασης των πραγμάτων… Ίσως από δίπλα ένα καινούργιο βιβλίο που αγοράστηκε μόλις, κλεφτά ανοιγμένο σε μια σελίδα, ένα γράμμα φίλου σεβαστού (και, ναι!… υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που επιμένουν στην γραπτή επικοινωνία…), κάποιο κείμενο σε «επαρχιακή εφημερίδα» από τις λίγες που λαβαίνω... Κι ο κόσμος να κινείται όπως πάντα γύρω με τα στραβά του και με τα καλά του. Άγια ώρα... Από τον περσινό Μάρτη έπαψε κι αυτή η παυσίλυπος απολαβή του βίου. Μάσκες - αποστάσεις - φόβος. Και πάει λέγοντας.
Περιμένω με αγωνία τη —μακρινή ακόμα— μέρα, που θα συμβούν τα ανθεστήρια του γένους των ανθρώπων. Όπου σ’ ένα πάνδημο γιορτάσι μέσα θα ανθίσουν και πάλι τα πρόσωπα και οι ψυχές θα σταθούν ανοιχτές. Η φρικτή τιμωρία θα πάψει και η ζωή δε θα είναι πια φόβος. Και θα εξακολουθήσει να έχει στιγμές γαλήνιες μέσα στην μέγγενη του καθ’ ημέραν…
«Εμνήσθην ημερών αρχαίων» άρχισα να λέω, όμως «Προσδοκώ Ανάστασιν Νεκρών και Ζωήν του Μέλλοντος Αιώνος…» ήθελα να πω! Όπου Αιώνος βάλε: Tα λίγα χρόνια που απόμειναν μπροστά...
Έχουμε και μείς κάτι να θυμόμαστε μετά το Κυπριακό και τη μεταπολίτευση. Μια κοσμογονική στιγμή όπως αυτή που ζούμε τώρα. Θα περάσει κι αυτό όπως όλα. Ο λοιμός των Αθηνών, η αρχαιότερη ίσως λεπτομερής ανάλογη περιγραφή μας βεβαιώνει ότι όλα περνούν στην ακατάσχετη ροή της ιστορίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που μετράει για τον καθένα μας είναι η απώλεια δυναμικής της παρούσας ζωής. Ο περιορισμός της χαράς και της λύπης. Τα θολά χρώματα.και οι περιορισμένοι ήχοι. Ο περιορισμός των αισθήσεων. Τα αναμμένα κεριά μπροστά μας λιγοστεύουν έτσι κι αλλιώς. Γι αυτό δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα.