THE LANCET
A tribute to some of the doctors who died from COVID-19
[ΚΛΙΚ στον τίτλο]
Τώρα δεν υπάρχουν φαίνεται άλλα χειροκροτήματα και θα κουράστηκαν πια να βγαίνουν τενόροι, κιθαρωδοί, ακορντεονίστες στα μπαλκόνια ή να προβάλλουν σε φωταγωγημένα πλαίσια παραθύρων καλλικέλαδοι συνάνθρωποι για να στηρίξουν το διπλανό τους που λύγισε και απελπίστηκε. Δεν βλέπουμε ούτε τις νεκρικές πομπές των στρατιωτικών οχημάτων μέσα στη φρικτή νύχτα του Μπέργκαμο, μήτε τις θλιβερές εκείνες μονήρεις εξοδίους «των ανωνύμων»… Μονάχα αριθμοί σφυρίζουν γύρω μας, δυσοίωνες στατιστικές, προβλέψεις ειδημόνων, ελπίδες, παραφροσύνες των αποκαρωθέντων. Τώρα πύκνωσε και η ύλη των απωλειών τριγύρω και ο άγνωστος φανερώθηκε και από «μοιραίο κρούσμα» έγινε κοντινός. Μάνα, πατέρας, γιός, φίλος. Με όνομα και διεύθυνση. Που κι αυτός έφυγε μόνος και σχεδόν άκλαυτος…
Ο κόσμος όμως που αγωνίζεται εις πείσμα της ειμαρμένης και της στατιστικής, που υποφέρει και αυτός δυό και τρεις φορές «εκεί μέσα», που καθόλου σπάνια κι αυτός αρρωσταίνει και πεθαίνει, αξίζει κάτι παραπάνω από το χειροκρότημά μας την (χυδαία) οικονομική επιβράβευση-ενίσχυση του κράτους. Χρειάζεται πιο πολύ τον σεβασμό μας, την ταπεινή γονυκλισία και τη συγγνώμη μας…
Όπως γράφει ο Αρσένι Ταρκόφσκι*:
[ …] Θα τους ξοφλήσω το χρέος μου μ’ έναν θαμπωμένο καθρέφτη
Όπου μέσα του βλέπω των ονείρων μου την άδολη ψευδαίσθηση
Έχοντας μεταμορφώσει πρόσωπο και ύπαρξη σε τεντωμένο τόξο
Των σκεπασμένων με πληγές κέρινων τόπων μου.
Θα τους ξοφλήσω το χρέος μου με μια λέξη -βρισιά κατευθείαν
στον εαυτό μου.
*Το ποίημα Μεταμόρφωση, από τη συλλογή «Λευκή μέρα», μτφρ. Χρ. Κολτούκης.
Η ανθρωπιά, το θάρρος και η αυτοθυσία των γιατρών που χάθηκαν αλλά και αυτών που συνεχίζουν να παλεύουν όχι σε ιεραποστολικό έργο αλλά στη βάση τους με αφήνει άναυδο. Κανείς δεν τους επέβαλε να πληρώσουν το ακριβότερο τίμημα και κανείς δε θα πληρώσει την απώλεια τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι άριστοι των αρίστων! Οι δειλοί παραμένουν και κρύβονται όσο μπορούν με αναρρωτικές άδειες και ψευδή νοσήματα που γνωρίζουν πολύ καλά πως τα υποδύονται. Έξι μήνες έλειπε η κάργια και έσκασε μύτη τον Ιούλιο όταν χαλάρωσαν τα πράματα. Νόμιζε ότι το κακό τελείωσε. Τώρα πάλι κάνει την τρελή. Και θα ζήσει για πάντα στην τρέλα του μεγαλείου της. Ούτε τα κορδόνια των χαμένων συναδέλφων δεν ήταν ικανή να δέσει. Το φύλο είναι τυχαίο. Ξέρω και παλικάρια που κυκλοφορούν χεσμένα στο Νοσοκομείο με υστερικές κινήσεις και κραυγές. Ευτυχώς είναι λίγες και λίγοι. Όπως όλοι οι εν πολέμω επίορκοι. Θα τους συναντάς όσο υπάρχουν άνθρωποι.
Συνυπογράφω κάθε σου λέξη...
ΔιαγραφήΟ γιατρός στης μέρες μας που κάνει βάρδια στις εντατικές, έχει να αντιμετωπίσει: από την μία το συναίσθημα και την απελπισία και από την άλλη το ανυπέρβλητό καθήκον:
ΑπάντησηΔιαγραφή«Μια ψυχή που αιμορραγεί
και μετά μαζεύει το αίμα της και το πίνει
- τίποτα δεν πάει χαμένο»
Για να θυμηθώ και κάτι που είχα γράψει παλιότερα.
D.
Κι όμως οι άνθρωποι με αυτοπειθαρχία, αίσθημα ευθύνης στο ύψος των περιστάσεων (δηλαδή κινούμενοι όχι από εγωϊσμό -κωλοπαιδαρίωση- αντικοινωνικότητα/και δεν βάζω εδώ ηλικίες) θα μπορούσαν να αποσοβήσουν αυτήν τη φρικτή ειρκτή των γιατρών που φορές είναι συνώνυμη της κατάρρευσης του "Συστήματος Υγείας"...το οποίον δεν σημαίνει μόνον υποχρηματοδότηση [σημαίνει βέβαια και αυτό] αλλά σωρευμένο όγκο περιστατικών που δεν μπορεί να διαχειριστεί...
Διαγραφή"Πάντων μέτρον άνθρωπος"
(Κι αυτό δεν θα πει "εαυτούλης"...μα συνήθως: "ΟΙ ΑΛΛΟΙ"!!!)