Αιρετικόν

 

«Έπρεπε η κατάσταση στη Θεσσαλονίκη να φτάσει στο "χείλος του γκρεμού" για να προχωρήσει η κυβέρνηση στην επίταξη ιδιωτικών κλινικών. Όταν όμως μιλάμε για επίταξη, εννοούμε πραγματική επίταξη, χωρίς παζάρια και επιπλέον δωράκια για τους ιδιοκτήτες των κλινικών που τόσα χρόνια θησαυρίζουν. Δεν υπάρχει ούτε ώρα για χάσιμο. Τώρα η κυβέρνηση να επιτάξει όλες τους τις μονάδες και να τις εντάξει στο εθνικό σχέδιο αντιμετώπισης της πανδημίας»
Δ. Κουτσούμπας, γ.γ. ΚΚΕ

«Τέτοιαν ώρα τέτοια λόγια» θα μου πει κανείς… Η απόφαση της Κυβέρνησης να στείλει χτες «τελεσίγραφο» (που μάλιστα θα έπρεπε να απαντηθεί σε μία ώρα!) προς τις ιδιωτικές κλινικές, ώστε να αποφασίσουν εθελοντικώς ή διά νόμου την επίταξη τους από το κράτος, σίγουρα θα έχει ανεβάσει κύματα ικανοποίησης στα στήθη των οπαδών του κρατισμού και ιδίως στα  κομματικά εκείνα επιτελεία όπου ή κατάργηση του ιδιωτικού τομέα της υγείας και η μονιμοποίηση μιας τέτοιας κατάστασης, μετά το πέρας της υγειονομικής κρίσης που μαίνεται στη χώρα, αποτελεί  πόθο ευσεβή.

  Διαβάζω από το πρωί φαρδιά πλατιά στην οθόνη της τηλεόρασης: «Ο έλεγχος των ιδιωτικών κλινικών περνά στη διαχείριση του κράτους». Το επίσημο κράτος φαίνεται να επιλέγει τον εύκολο δρόμο του λαϊκισμού και της φτηνής προπαγάνδας για να αποποιηθεί τη φρικτή του ευθύνη στη μεγέθυνση του 2^ουκύματος της πανδημίας.

  Σήμερα περιμένω βροχή και κεραυνούς από καταγγελτικούς τόνους και ανάλογα  κοσμητικά επίθετα πανταχόθεν για τους «ανάλγητους», «δραχμοφονιάδες» κλινικάρχες που «δεν εννοούν να συμμετάσχουν στην κοινή προσπάθεια». Τα ίδια που ακούστηκαν και προ ημερών  για τους ιδιώτες γιατρούς που προσέδραμαν να καλύψουν κενά στο ΕΣΥ, κλείνοντας προσωρινά τα ιδιωτικά τους ιατρεία, ζητώντας  ̶ «οι θρασύτατοι»— αποζημίωση (αν είναι δυνατόν!)… 2.000 ευρώ το μήνα).

   Και όμως, απ’ όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, εδώ και είκοσι μέρες, καθώς φούντωνε η λαίλαπα στη Θεσσαλονίκη,  είχε ξεκινήσει —μετ’ επαίνων μάλιστα από τον αρμόδιο υπουργό— η μεταφορά ασθενών non-covid (χειρουργικών ιδίως περιστατικών) από τα κρατικά νοσοκομεία, τα οποία μετατρέπονταν βαθμιαία σε «νοσοκομεία μιας νόσου», προς  τις ιδιωτικές κλινικές της Θεσσαλονίκης. Συνάδελφοί μου και φίλοι με ενημέρωναν ότι χειρουργούσαν καθημερινά ΔΩΡΕΑΝ δυο και τρία από τα περιστατικά αυτά τα οποία είχαν  λιμνάσει επικίνδυνα στα κρατικά νοσοκομεία αφού εκεί ούτε κοινές ΜΕΘ κλίνες υπήρχαν διαθέσιμες πια ούτε τα χειρουργεία λειτουργούσαν.

  Τολμώ  να σκεφτώ… Είχαμε ακούσει για «δημιουργία κλινών στο Βελλίδειο, για το Ιβανόφειο γυμναστήριο εν ανάγκη»  και άλλες μεγαλοπρεπείς πομφόλυγες εν τη αφελεία εκστομισμένες. Είχαμε και το μέτρο των κολοσσών Κίνας και Ρωσίας που μέσα σε μια βδομάδα κατασκεύαζαν… νοσοκομεία ικανά να καλύψουν τις έκτακτες ανάγκες μεγάλων περιοχών. Ας υποθέσουμε πως κάτι τέτοιο έχει αντικειμενικές δυσκολίες πραγματοποίησης  λαμβανομένης υπόψη της ελληνικής εν γένει ανοργανωσιάς και τσαπατσουλιάς σε κάθε επίπεδο του δημόσιου βίου… Στη Θεσσαλονίκη υπάρχει το 424 Γεν. Στρατιωτικό Νοσοκομείο. Ένα νοσηλευτικό μεγαθήριο,  παραπλεύρως του Νοσοκομείου Παπαγεωργίου, με αδιάθετες/άδειες τον περισσότερο καιρό τις περισσότερες κλίνες του. Σ' αυτό εργάζονται στρατιωτικοί γιατροί (τουτέστιν κρατικοί υπάλληλοι οι μόνοι που έχουν το δικαίωμα να εργάζονται και ως ιδιώτες). Το νοσοκομείο αυτό δεν επιτάχθηκε παρά το ότι το… αρμόδιο υπουργείο (Εθνικής Άμυνας)  έθεσε στη διάθεση του κράτους αεροπλάνα, ελικόπτερα ΚΑΙ τις υγειονομικές ΔΟΜΕΣ του.

   Η κυβέρνηση ωστόσο επέλεξε να επιτάξει- ντροπιάσει- δυσφημίσει τους «ιδιώτες» και να αφήσει το νοσοκομείο αυτό, προσωρινά τουλάχιστον αλλά και με προκλητικό τρόπο, «ανενόχλητο»… Κρίμα, γιατί μισές αλήθειες θα αφήνει να ακούγονται δεξιά κι αριστερά. Ιδίως «αριστερά» γιατί φαίνεται προς τα κει κάνει βαθύτατους τεμενάδες το κυβερνητικό επιτελείο...