Ο Διάκος του Κόντογλου

 

 

Ο Διάκος του Κόντογλου στο Δημαρχείο της Αθήνας

Είναι ένας άνεμος που φυσάει από την Αλαμάνα.

Το πρόσωπό του είναι του Χριστού στο γυναικωνίτη της Αγιά Σοφιάς

Στους ώμους του τα ριχτά  της φέρμελης αναρριπίζονται

Φτερά Αρχαγγέλου που ανοίγουν

Σέρνει αργά το σπαθί από το θηκάρι. Ή μήπως το ξαναβάζει στη θέση του;

(Κι όμως είναι ένα σπαθί σπασμένο στα δυό…

Δεν θέλησε ο ζωγράφος να φανερώσει την απελπισία που προκαλεί

ένα άχρηστο σπαθί στο χέρι εκεινού που πολεμά)

Ο Αθανάσιος Διάκος του Φώτη Κόντογλου

Μας κοιτάζει με αυστηρό βλέμμα. Και σαν να μας λυπάται

Διακόσια χρόνια μετά το θάνατό του

Έρχεται μαζί με τον αέρα που διαπερνά τον τοίχο του  Δημαρχείου της πρωτεύουσας

Στέκεται απέναντι και μας κοιτάζει.

Φυσάει δυνατά πάντα ο αέρας. 

Ακούγεται η ζωγραφιά που τρέμει.

Και το ήσυχο γλίστρημα του σπαθιού στο θηκάρι. 

Η παράδοση στο μαρτύριο.