Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2018

Το «θαλασσινό αηδόνι» κι ένα τρυγόνι – «το σκοτεινό» ‒ στο Προεδρικό μέγαρο...



                                                     


"Η Εταιρεία Παπαδιαμαντικών Σπουδών ανακοινώνει με χαρά και υπερηφάνεια την απονομή του Παρασήμου του Ταξιάρχη του Τάγματος της Τιμής από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στον Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλο «Για την άψογη επιστημονικώς, κριτική και φιλολογική, αποκατάσταση του Παπαδιαμαντικού έργου, τη βιωματική προσήλωσή του στο οποίο διαποτίζει την ζωή του και το λογοτεχνικό του έργο»".

Εταιρεία Παπαδιαμαντικών Σπουδών
 

Έβλεπα τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Προκόπη Παυλόπουλο να παρασημοφορεί  τον Ν.Δ. Τριανταφυλλόπουλο στο Προεδρικό Μέγαρο... Και με μιας ήχησε εντός μου ένα χάι κου του  ...άλλου Παυλόπουλου [του Γιώργη, του ποιητή] ο οποίος παρασημοφορούσε θαυμάσια, με τρεις όλο κι όλο στίχους παλιότερα, τον ίδιο άνθρωπο:


Άχνα δε βγάζω

 Θαλασσινό μου αηδόνι

  Να σε ακούω.
                                                                                                               
                                                                             Γιώργης ΠαυλόπουλοςΣτον Ν.Δ.Τ. 


Και θυμόμουν την ίδια ώρα το τρυγόνι -το σκοτεινό- της Σκιάθου, όπου έγραφε:



Μάνα μου,
εγώ είμαι τ’ άμοιρο
το σκοτεινό τρυγόνι
όπου το δέρνει ο άνεμος
βροχή που το πληγώνει...


                                          Αλέξανδρος ΠαπαδιαμάντηςΤο σκοτεινό τρυγόνι
  
Αυτουνού του τρυγονιού το έργο ο ΝΔΤ βαθιά μελέτησε ανάδειξε  και πρόσφερε στους Έλληνες...

Κι έλεγα: Tί να αντιπάλεψε τάχα μέσα του ο ... Λιμενάρχης Ευρίπου, σαν πήρε τη πρόσκληση για το Μέγαρο; 


Αν είχε ακολουθήσει το δρόμο που  έδειχνε  ο ταπεινός  ψάλτης του Αγίου Ελισσαίου, ο διηγηματογράφος, ποιητής και δεινός  μεταφραστής, δεν θα έπρεπε να βρίσκεται  εκεί... Εκείνος, ο μνημειώδης πένης, αν και η πριγκήπισσα Μαρία Βοναπάρτη είχε προς τιμήν του οργανώσει   φιλολογική  βραδυά στον "Παρνασσό" το 1908, προτίμησε  να απουσιάσει, βρίσκοντας καταφυγή στο σπίτι της οικογενείας Μπούκη. Του καλού φίλου  μανάβη!

Ο Γιάννης Σκαρίμπας. Φωτ. Γιάννης Στυλιανού
Αν είχε πάλι ακολουθήσει τα χούγια και τις παραξενιές του προσφιλoύς "σαλού της Χαλκίδας", εκτελωνιστού, ικανοτάτου συγγραφέως, ποιητού, καυγατζή & δικομανούς, καραγκιοζοπαίχτου, θεομπαίχτου, χορεύοντος ζεϊμπέκικα, φίλου του ούζου και του τσιγάρου... Θα πήγαινε! Και θα 'κανε και μια τούμπα κωμική -αν μπόραγε- μόλις το έπαιρνε... Αλλά, την άλλη κι όλας μέρα, το παράσημον θα βρισκόταν στην προθήκη του παλαιοπωλείου πλάι στο Δημαρχείον [απ' όπου και "η παρασημοφόρησις"...]

Αυτό για το κύριο Νίκο δεν το φοβάμαι. Η ευγενής του φύση, η παροιμιώδης του σεμνότητα, η πάντοτε  μετρημένη του συμπεριφορά του επέβαλλαν να είναι. Και δεν άφησαν ούτε καν να φανεί πως η τελετή, την ώρα που έγινε ...είχε ακυρώσει την καθιερωμένη-καθημερινή-πρωϊνή βουτιά [χειμώνα-καλοκαίρι] από τα βράχια, λίγο πιο πάνω από το "Κόκκινο σπίτι",  στα τρελά νερά του Ευρίπου...  Ελπίζω να μην του χάλασαν οι υποχρεώσεις αυτής της μέρας και το απογευματινό του μπάνιο. 

Θεωρώ πάντως  πως τουλάχιστον η στολή του επικεφαλής στο "άγημα νυκτερινής παρελάσεως" ελαμπρύνθη με το παράσημον. 

Δεόντως!





Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2018

Όνειρο ξυπνητό...






Είχα λέει σηκωθεί κανονικά  πρωί-πρωί να κάνω το καθιερωμένο γρήγορο βάδην μου στη ...σανιδένια Νέα Παραλία. Πως κάνω μια και σηκώνω ψηλά τα μάτια  κατά το βάθρο του Μεγαλέξανδρου... Τί να δω; Έλειπε ο χριστιανός από τη θέση του, μόνο το άλογό του εκεί όρθιο αγριεμένο και μαύρο απαλλαγμένο από  τον μόνιμο αναβάτη, και γητευτή του κατά τας γραφάς, να υψώνεται με κατεύθυνση τον γαλανό ουρανό!

Στο μέτωπό του ένα σουβλερό και ευθύ κέρατο. Ως μονόκερως, σύμβολο των νεκρικών πομπών, μου ποζάριζε  πλέον ο θηριώδης Βουκεφάλας.

"Ο Βασιλεύς εδωρήθη" μουρμούριζε ένας παραδίπλα -λίγο σαλεμένος μου φάνηκε- "εις τους Νορθμακεντόνους για τα γενέθλια του αμερικάνου διαπραγματευτή κατά τα τελευταία διακόσια χρόνια"... Εγώ όμως δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από μια ομάδα "Πάκηδες" που κουβαλούσαν άρον άρον με κόπο πολύ κάπου στο βάθος κάτι ογκώδες και αγωνίζονταν να το φορτώσουν σε ένα κλεμμένο τροχήλατο από τα ΑΒ Βασιλόπουλος. Πράγμα φυσικά ολότελα αδύνατον αφού το "αντικείμενο" ξεπερνούσε εκατό -και βάλε-  φορές  τη χωρητικότητα του καροτσιού. Θα πήγαιναν τάχα "ένα κελεπούρι που πέτυχαν για σκραπ" και "θα πιάναν την καλή". "Με τα λεφτά που θα εισέπρατταν θα έφευγαν για ν' ανοίξουν μια μεγάλη βιομηχανική μονάδα στο Μπαγκλαντές!" σφύριξαν κάποιοι ακόμα πιο ενημερωμένοι καθώς φάνηκε... Άρχισα να εννοώ.

Έντρομος συνέχισα κατά το λιμάνι τη διαδρομή, και ο εφιάλτης μου συντόμως έλαβε  καινούργιες διαστάσεις. Στην πόρτα του Λευκου Πύργου ένα τεράστιο 
"ΠΩΛΕΙΤΑΙ μετά των επίπλων" 
και από κάτω: 
"Πληροφορίες στο ΤΑΙΠΕΔ της γειτονιάς σας"...



Ακόμα να συνέλθω από τη λαχτάρα που πήρα. Αύριο λέω να βγω ξανά και να περάσω από τα ίδια μέρη να δω τι είναι αλήθεια και τι ψέματα...

Και θα σας πω.





Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2018

Ληστεία μετά φόνου [του ληστού]...









Στην Ομόνοια. Στην αφύλαχτη διάβαση ψυχών και σωμάτων. Απομεσήμερο και κλεισμένος σε γυάλινη φάκα ο ληστής. 

Σχεδόν όρθιος μόλις που τα καταφέρνει. Παραπαίει αυτός.
Εκείνοι μαζεύονται απ’ έξω. Οι λιντσαριστές. Οι εν βρασμώ οι εν θερμώ οι ομοθυμαδόν του όχλου. Οι τιμωροί.Τον προγκάνε άγρια του ρίχνουνε πέτρες.

Τότε, από μια διαυγή κρυστάλλινη πόρτα επιχειρεί την έξοδο. Χωρίς κλειδί. Αλλά με τον κόκκινο πυροσβεστήρα. Μάταια. Το τζάμι άθραυστο. Στη θέση του. Η αλεπού πιάστηκε!

Έρποντας αποφασίζει και βγαίνει σκυφτός. Από ένα πέρασμα ευένδοτο... Που ανοίχτηκε κάτω από τη βιτρίνα.  Κάτω από τα χρυσαφικά και τα εκτεθειμένα -ανέγγιχτα!- μαλάματα. Με τον τράχηλο εκτεθειμένο. 
Ή προτείνοντάς τον;  [«Λάβετε φάγετε»…]
 
Λακτίσματα υλακές γόοι παρακαλετό μουρμούρισμα θόρυβος γυαλιών που σπάζουν. Σώμα που κυλιέται πάνω σε τζάμια.  
Στο κεφάλι τα χτυπήματα. Όπως σε μισητό  φίδι.  Δεν υπάρχει Θεός εκεί ούτε και έλεος.
 
Ο αμέτρητος πόνος τώρα είναι ο ληστής. 
Πούστης οροθετικός  χρήστης περιστασιακός ουσιών.  Ήταν ο Ζακ Κωστόπουλος [ΕΔΩ]. Τριαντατριών ετών… Τριαντατριών… 
Τα Πάθη του Χριστού σε πέντε λεπτά στην Ομόνοια.
 
Θα σκουπίσουμε επιμελώς τα ίχνη στον τόπο του μαρτυρίου. Το χυμένο αίμα, την χαμένη του ζωή.  Το κόκκινο πανί. 
  
Και ας σβήσουμε από παντού το όνομα της ένδοξης πόλης.  Να την λέμε πια με το αληθινό της όνομα: Ζ ο ύ γ κ λ α !