του Σπύρου Βραχωρίτη, μπροστά στο μνημείο του Ί. Δραγούμη.
Νυκτερινή βιντεο-εγκατάσταση στην πόλη της Αθήνας. Marginalia [ΕΔΩ] με οργάνωση του Μεγάρου Μουσικής της Αθήνας. Εν προκειμένω: «Το φάντασμα της Ελευθερίας». Ένας μεσήλικας άνδρας με πένθος στο δεξί μανίκι είναι καθισμένος μπροστά στη στήλη του Ίωνος Δραγούμη. (Ιούλιος γαρ ο μην…). Του άνδρα το πρόσωπο κρύβεται, τα λόγια που ακούγονται από τα ηχεία την ώρα που παίζει το βίντεο δεν μας είναι γνωστά. (Κάτι από από το «Η γυναίκα της Ζάκυθος» ίσως…). Ούτε η μουσική δυστυχώς μας αποκαλύπτεται…
Μα έγώ μπορώ να διακρίνω: Την πυκνή βλάστηση που έχει αγκαλιάσει τη στήλη μέσα από το κάγκελο της χαμηλής περίφραξης —ίσως να είναι ελέαγνος, ίσως κάτι άλλο—. Σαν μην θέλει να επιτρέψει πια σε κανέναν να ακουμπήσει πάνω στα μάρμαρα που έστησε ο αρχιτέκτονας Αριστοτέλης Ζάχος το 1921, να απιθώσει σ’ αυτά ένα φιλί, ένα χάδι. Ακόμα πιο πολύ ούτε να το διανοηθεί να καταθέσει στεφάνι ή λουλούδι, ν’ ανάψει κερί, να θυμιατίσει, να τελέσει Τρισάγια… ανίερα. Θύμωσαν τα φυτά τόσα χρόνια με τις χρυσαυγίτικες φιέστες, τις αγριοφωνάρες, τους αναμμένους πυρσούς και τα κλεμμένα και υποκριτικά «Χαίρε ω Χαίρε Ελευθεριά». Θέριεψαν τα φυτά στο μνημείο και το περικύκλωσαν προς αποτροπήν εκδηλώσεων πάσης φύσεως, παρά φύσιν εναγκαλισμών, ανεπιθύμητων οικειοποιήσεων και προσεταιρισμών, μνημοσύνων με αφορμή την «επέτειο» του φόνου…
Πενθεί ο άντρας. Έρχεται από νύχτα αγρύπνιας. Έτοιμος να μορφάσει από πόνο. Πίσω του αντιστέκεται πεισμόνως το μνημείο. Και ο Ίων ακούγεται να ψιθυρίζει:
Τί ἄλλο εἶνε ὅλη ἡ ζωή μου παρά τό νά ὑποφέρω; Στό τέλος θά ὑποφέρω καί τό θάνατο γιά νά μή φτάσω πουθενά. Τότε μόνο θά παρηγορηθῶ πού δέν εἶμαι ἀθάνατος ὅταν ἀγαπήσω ὅλα τά ὄντα, ὅταν γίνω ἄπειρος, γιατί τότε θά καταλάβω πώς αὐτό τό κορμί δέν εἶνε ἄτομο, ἀλλά μιά στιγμή τοῦ συνόλου ποὺ λέγεται κόσμος.
[Ίωνος Δραγούμη, Αδημοσίευτα Τετράδια, 13 Ιουλίου 1902]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου