Ο τάφος του Ίωνος Δραγούμη στο Α΄ Νεκροταφείο της Αθήνας, που "κανείς
...δεν γνωρίζει αν υπήρξε ποτέ" και τον οποίο έτυχε να φωτογραφήσω το 1987.
Σαν σήμερα λοιπόν με το σημερινό (Γρηγοριανό) ημερολόγιο ο Ίων Δραγούμης, δολοφονήθηκε εν μέση οδώ από τον Γύπαρη με διαδικασίες οι οποίες παραμένουν σκοτεινές ως τις μέρες μας. Όπως πολύ σωστά σχολίασε κάποτε, πικρά ειρωνευόμενος, ο Φρέντυ Γερμανός σύμφωνα με τις πληροφορίες που κυκλοφορούσαν εκείνες τις μέρες έβγαζες το συμπέρασμα ότι ο Δραγούμης είχε μάλλον πεθάνει από οξύ έμφραγμα του μυοκαρδίου.
Στέκομαι σε δυο («κοσμητικά») επίθετα που συνοδεύουν το όνομα του Δραγούμη. Εννοώ τις λέξεις αντιφατικός και αμφιλεγόμενος (εννοείται χωρίς εισαγωγικά…). Ισχύουν απολύτως για όσους τις γράφουν ή τις εκστομίζουν. Να υπονοούνται άραγε μ’ αυτές κάποιες σοβαρές αντιφάσεις του βίου του, των ιδεών του, της πολιτικής ή πατριωτικής του δράσης; Αναλογίζομαι τί νάναι αυτό που έχει συνυφάνει με το όνομά του αυτούς τους χαρακτηρισμούς. Και το συμπέρασμα μου —καθόλου πρόχειρο— το καταθέτω ανεπιφύλακτα: Ο… αντιβενιζελισμός του! Η αποστροφή και η αντιπαλότητά του προς αυτή τη θεότητα, που ακόμα και σήμερα κυριαρχεί και λατρεύεται με φανατισμό.
Άκουσα, δια ζώσης, δυο επιφανείς καθηγητές της ιστορίας στο πανεπιστήμιο, κάποτε να ομολογούν δημοσίως σε κάποια παρουσίαση βιβλίου του ενός εκ των δυο: «Εγώ το δηλώνω: Είμαι βενιζελικός!» και ο άλλος εν ακαρεί: «Μα, κι εγώ βέβαια!» Κόμματα όπως το ΚΙΝΑΛ και η ΝΔ διαγκωνίζονται να ομολογήσουν πως είναι βενιζελογενείς σχηματισμοί. Μέσα στα τελευταία 200 χρόνια δεν έχω ακούσει κανέναν να λέει πως είναι «Καποδιστριακός» ή «Τρικουπικός» (μια χαρά πολιτικοί άνδρες και εκσυγχρονιστές του ελληνικού Κράτους ήσαν οι καημένοι…) πολλοί όμως επαίρονται που «είναι βενιζελικοί». Εννοείται δε πως κανείς δεν συνδέει το όνομα του (Αγίου ημών) Βενιζέλου με επίθετα του τύπου «αμφιλεγόμενος» για τον τρόπο που χρησιμοποίησε τη Μεγάλη Ιδέα και τον αλυτρωτισμό και για το πως αντιλαμβανόταν τη Δημοκρατία (μετρήστε πραξικοπήματα, κινήματα, δικτατορεύσεις επί των ημερών του από το 1910 μέχρι το 1935).
Όμως το θέμα μας είναι ο αμφιλεγόμενος και αντιφατικός Δραγούμης (που για να πούμε και του στραβού το δίκιο δεν κυβέρνησε κι όλας τη χώρα …). Αυτός λοιπόν σαν σήμερα «την πλήρωσε τη νύφη». Διόλου «αμφιλεγόμενα». Πρώτα λιντσάρισμα κι ύστερα δεκατρία «μπαμ και πάρτον κάτω». Ακολούθησαν πλείστοι όσοι λογχισμοί και σκύλευση-καταλήστευση του νεκρού… Καθόλου «αντιφατικά» πράγματα. Όλα τους με απαράμιλλη λογική συνέπεια.
Θα συμφωνήσω μαζί σου για τον φιλοβενιζελισμο που ανέδειξε τον Βενιζέλο εθνάρχη χωρίς αμφισβητήσεις που προφανώς τίθενται από πολλούς εξ ημών ως προς τη διαχείριση της μεγάλης Ιδέας και λοιπών θεμάτων. Η ίδια αντίληψη περί εθνικών μύθων ανέδειξε σε εθνάρχη και τον Κωνσταντίνο Καραμανλή πάρα τις σκιές στη διακυβέρνηση του με παρακράτος και παρόμοια. Είναι γνωστό ότι οι εθνικοί μύθοι κάνουν τζιζ κι έτσι αμφισβητούνται και επί κρίνονται όλοι οι άλλοι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔέ νομίζω ότι έχει νόημα να κάνουμε ανάλυση της «μαζικής ψυχολογίας» των λαών για να εντοπίσουμε τους λόγους που ανέδειξαν τον Ατατούρκ στο ανάλογο του Βενιζέλου ή τον Τσώρτσιλ για τους Άγγλους και τον JFK για τους Αμερικανούς. Ομοίως για τον εθνάρχη Καραμανλή σε αντιδιαστολή με τον ανιψιό του Κώστα στην πιο πρόσφατη ιστορία. Όλοι οι λαοί αναζητούν Μωϋσή να τους περάσει την Ερυθρά Θάλασσα. Δυναμικά ωστόσο επειδή τα πράγματα εξελίσσονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς πλέον στα παγκόσμια γενόμενα και θα χάσουμε σύντομα αυγά και πασχάλια ας αφήσουμε τα σημεία της ιστορίας και άς προσέξουμε για να προστατευτούμε από τα τα δεινά που επέρχονται στην AC εποχή. Γιατί αυτό που μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα είναι ότι κανένας εθνάρχης δε θα μας σώσει σήμερα από την οικονομική κοσμογονία που επέρχεται. Ούτως ή άλλως οι βάρβαροι πάντοτε διαβαίνουν νωρίτερα ή αργότερα όσο το επιτρέπει η αγελαία φύση των κοινωνιών. Οι εθνάρχες θα δικαιολογούν τον τίτλο τους από το εάν κέρδισαν τον πόλεμο ή όχι; Πόσα βουβάλια έφαγε το λιοντάρι στο μεταξύ; Το ξέρουμε;
ΑπάντησηΔιαγραφή