Το λαγιαρνί

 

Ο ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ ΚΑΙ Η ΜΟΥΣΙΚΗ (Ι)

 

Λάγιο αρνί (λάγιος=μαύρος)  χαρακτηρίζεται το μαύρο και διαλεχτό κριάρι του κοπαδιού. Ο οδηγός-αρχηγός-το εκλεκτό του τσομπάνη («πούχει το χρυσό μαλλί τ’ ασημένιο κέρατο και το χρυσό κουδούνι»). Το κλέφτικο αυτό δημοτικό τραγούδι της Ρούμελης, στην έντεχνη λυρική του εκδοχή με τις αρκετές τραγουδιστικές δυσκολίες, συγκινούσε βαθιά τον Ίωνα Δραγούμη. Θα δούμε να το αναφέρει μερικές ακόμα φορές στα ημερολόγιά του αυτής της περιόδου. Σε μια γιορτή στην Ελασσόνα, τον Αύγουστο του 1904, ζητά να το ανακρούσει η δημοτική μπάντα. Οι στίχοι του τραγουδιού φαίνεται πως τον συγκλονίζουν. Σαν να προοιωνίζονται κάποια θυσία. Να βλέπει άραγε μέσα από αυτό να διαγράφεται η προσωπική του μοίρα; Ή κάποιου άλλου; [του Παύλου Μελά…]. Ποιός ξέρει…

Παρακάτω μια εκδοχή των στίχων του τραγουδιού:

 

ΤΟ ΛΑΓΙΑΡΝΙ 

 

Έβγα Γκόλφω μ’ στο βουνό,

έχω δυο λόγια να σου πω,

να τα πεις τ’ αφέντη σου,

να του κάψεις την καρδιά

 

Βγήκαν κλέφτες στο βουνό

για να κλέψουν άλογα

κι άλογα δεν ηύρανε

προβατάκια πήρανε.

 

Αχ! Αχ! πήρανε το λαγιαρνί

που ’χε το χρυσό μαλλί,

το ασημένιο κέρατο

και το χρυσό κουδούνι.

 

Προβατάκι μ’ κατσικάκι μ’

λαγιαρνάκι μ’ αχ!

Τα πήρανε και παν

άιντε μαννούλα μ’ παν

και πίσω δεν κοιτάν.

 

Κι εδώ η ωραιότερη —κατά την ταπεινή γνώμη μου— ερμηνεία του τραγουδιού από τον τενόρο Στράτο Σαλαμπασόπουλο: