Πανσέληνος του Αυγούστου

 

 

  σ' ἕνα κονάκι τό νταούλι χτυπάει τίς πύλες τοῦ Θεοῦ

Νίκος Α. Παναγιωτόπουλος, Θαλασσόκεδρος 

 

Η νύχτα η αποψινή η πανσέληνη

Θα κρύψει τα ψάρια στις θάλασσες θα τα στείλει σε βάθη

Άπιαστα από δίχτυα και βουτηχτές

Άφαντα κι από  τους αλιείς ψυχών

Θα απλωθεί φως πολύ στον κόσμο

σαν φαντασμαγορία γιορταστική

Θα φωτιστούν αρχαία ερείπια

Και τραύματα που πέτρωσαν στ’ αγάλματα επάνω  

Και οι ένδον αναστενάρηδες θα αυτονομηθούν

Ζητώντας πάλι να πατήσουν την  αόρατη θράκα

Των απωλειών, των απουσιών, της αποξένωσης 

Της στρεβλής ζωής που μοιραία διαλέγουμε να πορευτούμε

Αποθηριωμένοι και άχρι θανάτου χωρισμένοι στα δυο.

Να μας οδηγήσει (πού;)

Θα μπορέσει;

Ένα νταούλι που θα κρατήσει το ρυθμό;