σ' ἕνα κονάκι τό νταούλι χτυπάει τίς πύλες τοῦ Θεοῦ
Νίκος Α. Παναγιωτόπουλος, Θαλασσόκεδρος
Νίκος Α. Παναγιωτόπουλος, Θαλασσόκεδρος
Η νύχτα η αποψινή η πανσέληνη
Θα κρύψει τα ψάρια στις θάλασσες θα τα στείλει σε βάθη
Άπιαστα από δίχτυα και βουτηχτές
Άφαντα κι από τους αλιείς ψυχών
Θα απλωθεί φως πολύ στον κόσμο
σαν φαντασμαγορία γιορταστική
Θα φωτιστούν αρχαία ερείπια
Και τραύματα που πέτρωσαν στ’ αγάλματα επάνω
Και οι ένδον αναστενάρηδες θα αυτονομηθούν
Ζητώντας πάλι να πατήσουν την αόρατη θράκα
Των απωλειών, των απουσιών, της αποξένωσης
Της στρεβλής ζωής που μοιραία διαλέγουμε να πορευτούμε
Αποθηριωμένοι και άχρι θανάτου χωρισμένοι στα δυο.
Να μας οδηγήσει (πού;)
Θα μπορέσει;
Ένα νταούλι που θα κρατήσει το ρυθμό;
Χτές βράδι με πήρε τηλέφωνο ο Δημήτρης Μπαλατσινός ο κουμπάρος μου από την Κέρκυρα να μου δείξει το απίθανο Αυγουστιάτικο φεγγάρι στον ουράνιο ορίζοντα των σπιτιών της πόλης! Σεφέρης αιώνιος από την έρημο της Αιγύπτου μέχρι το βορά της νέας μου πατρίδας των χάιλαντς. Το Αυγουστιάτικο της Ελλάδας είναι ομορφότερο όσων έχω δεί, χρυσή τομή βορά και νότου. Μόλις έκλεισα το τηλέφωνο αφού του είπα πως πάλι αναβάλλεται το ταξίδι μου έτρεξα με λαχτάρα στην πόρτα της κουζίνας να βγώ στην αυλή να δώ την πανσέληνο που συνήθως κρέμεται στο νότιο δυτικό νυχτερινό ορίζοντα της Σκωτίας. Ένα σεντόνι ήσυχης πυκνής σιωπηλής βροχής με κατάβρεξε και ο ουρανός είχε ένα φώς μαύρο χωρίς φεγγάρι...
ΑπάντησηΔιαγραφή