Μικρή ουρά, γατούλας νιόβγαλτης ανεμίζει. Κάτι ανάμεσα σε χαιρετισμό, ειρωνεία, θράσος, έκπληξη, περιέργεια. Δίπλα στο τοίχο τον δουλεμένο από μάστορα της πέτρας. Τέχνη παλιά υφασμένη με τη ζωή και τις ανάγκες της. Μπροστά της οι χυμοί. Μέσα σ’ ένα σύμβολο παντοτινό του ελληνικού καλοκαιριού: Καρπούζι φρεσκοκομμένο από το μποστάνι. (Ή μήπως είναι… «χειμωνιάτικο» πεπόνι;)
Καινούργια γενιά (όμως η ζωή της «εκεί έξω» —στους αγρούς— πόση;) με μπροστά της το πρόσφορο της ζωής αφάγωτο. Είναι όμως καινούργια γενιά. Προλαβαίνει να κάνει λάθη, να μετανιώσει, να αλλάξει ρότα, να ζήσει αλλιώς…
Την εκτίμησή του για κάποια γενιά (ήδη σε αναχώρηση, ονόματα μη λέμε, όμως πασίγνωστη ελληνικότατη) είχε καταθέσει, στο ποίημά του «Η γενιά» (1988), ο πρόσφατα αποθαμένος πλήρης ημερών Ποιητής Νίκος Φωκάς (1927-2021):
[…] Ὑπῆρξε μιά ἄσημη γενιά σάν ὅλες, μήτε αὐτή
Δέν μπόρεσε νά δώσει ἀπάτηση στό ἐρώτημα
Ποῦ ’ναι τό θαῦμα, στή ζωή ἤ στό θάνατο;
Ἀλλά καί σέ κανένα ἐρώτημα ἄλλο.
Λές κι ἦταν οἱ ἀπαντήσεις της διαβατικές σάν σύννεφα
Ἀντίκρυ στό σκληρό τοῦ κόσμου. Κατά τ’ ἄλλα
Ὑπῆρξε μιά μνησίκακη γενιά
Διχασμένη ἀπ’ τά νιάτα της, μαθημένη στό μίσος
Ἀλλά καί σ’ ἄλλα ἐξίσου χαμένα ἀπό τόν τόπο πράγματα
Τίς μυρωδιές τῶν ἐποχῶν, τούς γρύλλους, τόν Σαρωνικό,
Ἡ γενιά τούτη δέν ξεχνᾶ ὅσο ζεῖ:
Ἡ γενιά τούτη πρέπει λοιπόν νά ἐκλείψει!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου