γαστρονόμος
—Νίκο, τι πιστεύεις ότι σου οφείλει η ζωή;
—Τίποτα. Εμένα κανένας δε μου οφείλει τίποτα.
—Για τη ζωή, για τη ζωή λέω, την ίδια.
—Τίποτα. Ούτε εγώ οφείλω τίποτα. Είμαι έτσι, φέρω τη μοίρα μου. Φέρω τη μοίρα μου και πάω προς το τέλος. Όχι, δεν απαιτώ τίποτα. Και συγχωρώ τους πάντες κι από τους πάντες ζητώ συγχώρεση. Δεν έχω άγχος…
Δημητρίου Σούτσου 36. Ένα ακόμα βιβλίο για τον Νίκο Καρούζο (εκδόσεις Ίκαρος, 2022). Μαζί με το βιβλίο «Με τον Νίκο Καρούζο» της ζωγράφου Εύας Μπέη, συντρόφου του ποιητή κάμποσα χρόνια ως «το τέλος», που τυπώθηκε πέρυσι (Loggia), αποτελούν μαρτυρίες απαραμόρφωτες από ωραιοποιήσεις, και ζωντανές όσο γίνεται, για τον πονεμένο (πάσχοντα από ζωή) άνθρωπο, την τέχνη του, την αλληλεπίδρασή του με τους κοντινούς του και με τον κόσμο.
Απομαγνητοφωνημένη συζήτηση στο υπόγειο του Νίκου Καρούζου. Στο Υπερώον της συνειδητής «παραιτήσεως» του ενός. Ο ποιητής, που «έγραψε τ’ όνομά του πάνω στο νερό», συζητά με τον φίλο του Γιάννη Ζουγανέλη, τον εξαίρετο (τουμπίστα) μουσικό που και αυτός πέθανε νωρίς…
Εικοσιπέντε χαμηλά σκαλοπάτια χωρίζουν το ημιυπόγειο διαμέρισμα από τη ζωή του «επιπέδου μηδέν». Τουτέστιν το επίπεδο των δρόμων όπου ο «λαός» ο αναγκεμένος, ο ανύποπτος, ο απενοχοποιημένος, ο καλοζωισμένος, κινείται, φωνασκεί ασχημονεί, παιδεύεται και βασανίζει, πλουτίζει, καταστρέφεται και καταστρέφει, γεννοβολά και πεθαίνει, συγχρωτίζεται, κοπαδιάζεται, καταβροχθίζεται, πολιτεύεται και θρησκεύεται συχνότατα με φανατισμό, καταναλώνει μαζικά, ακολουθεί μόδες, ερωτεύεται εξώφυλλα και εικόνες, ανεβάζει και κατεβάζει πνευματικούς Θεούς…
Στο ηχογραφημένο υλικό συχνά ήχοι από έξω κάποτε κατεβαίνουν μέχρι το υπόγειο και καταγράφονται στην μαγνητοταινία της κασέτας ενώ αποτυπώνονται τώρα και σε χαρτί... Για παράδειγμα: η ηχητική έξαρση μιας εξάτμισης μηχανής μεγάλου κυβισμού που περνά στο δρόμο…
Λέει ο Νίκος Καρούζος:
«Εγώ την ώρα που θα πεθαίνω, θα ’θελα να είμαι σε αφασία. Να μην έχω συνείδηση. Αυτό εύχομαι». [Η ευχή του εκπληρώθηκε. Έτσι πέθανε ο Νίκος Καρούζος τέσσερα χρόνια μετά]
«Γιατί;»
«Ε, γιατί είναι οδυνηρό να φεύγεις απ’ τη ζωή… Είναι οδυνηρό πολύ».
Και συνεχίζει:
«Ουσιαστικά δεν υπάρχει θάνατος, αλλά ο φόβος του θανάτου. Το γεγονός όμως ότι υπάρχει αυτός ο φόβος μας κάνει περιδεείς και τρομοκρατημένους. Αφού υπάρχει η ζωή, μέσα της έχει — θάνατο δεν έχει αθανασία. Γιατί η δομή της ζωής είναι φθαρτική· πώς να ’χει αθανασία; Βέβαια, οι άγιοι λένε: “Ζήσε την αθανασία της στιγμής”, αλλά αυτοί είναι ελάχιστοι μέσα στον κόσμο και έχουν εκμηδενίσει το Εγώ. Εκεί είναι το πρόβλημα, ο φόβος είναι το Εγώ. Αυτή η εξίσωση Εγώ ίσον φόβος. Βγαίνεις από το Εγώ; Είσαι σωσμένος και έχεις αθανασία μέσα στη ζωή. Παραμένεις στο Εγώ; Είσαι μέσα στον τρόμο. Κι η τελευταία αναβολή του τρόμου είναι ο θάνατος. Άρα υπάρχει αθανασία. Η αθανασία του Μη-Εγώ. Αυτό ναι, αλλά είναι των αγίων. Και είναι ολίγοι. Είναι κι αυτοί ταλαντούχοι. Έχω καταλήξει ότι και ο άγιος είναι ένας ταλαντούχος. Αν και οι άγιοι σαν πολύ ταπεινοί άνθρωποι λένε ότι όλα μπορούν να πετύχουν στη αγιότητα. Είμαστε σε φαράγγι».
Παρακάτω, κι ενώ η συζήτηση προχωρά ήδη σε βαθιά νερά, ο Νίκος Καρούζος λέει:
«Ναι, ναι, το κατάλαβα… Τώρα θα φάω ένα αμυγδαλωτό, από αυτά τα ωραία που έφερες».
«Α, πρέπει να είναι πολύ ωραία. Τα έφερα από τη γειτονιά σου, γιατί έχω ακούσει ότι “είναι καλά” ̶ μένει ένας φίλος μου δω, ο Τάκης ο Κανδρής, πιο πέρα από σένα, Σούτσου μένει αυτός…»
«Θα φάω ένα αμυγδαλωτό, κι εσύ βέβαια…»
«Εγώ κάνω μια διαιτούλα».
«Ε, ένα!»
«Ένα, να το φάω».
«Για πάρε!»
«Ευχαριστώ πάρα πολύ!»
«Εγώ ευχαριστώ! Τώρα είναι η ώρα για ένα αμυγδαλωτό».
«Είναι!»
Όμως, ας αφήσουμε τους δυο φίλους να συνοδέψουν τα αμυγδαλωτά τους με την Badinerie του J.S. Bach (από τις ορχηστρικές σουΐτες, έργο ΒWV 1067) που εκτελεί θαυμάσια με την τούμπα του επί σκηνής με μεγάλη ορχήστρα ο Γιάννης Ζουγανέλης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παράκληση να τηρούνται οι κανόνες της πολιτικής σχολίων που ισχύουν. Σχόλια με υβριστικό, προσβλητικό ή παρόμοιο περιεχόμενο δεν γίνονται αποδεκτά και επομένως θα διαγράφονται.