Ευρωπαϊκός ...φετφάς

 

Το αλογάκι της Παναγίας που «φιλοξενούσαμε» στο πίσω μέρος του σπιτιού ανάμεσα στα φυτά. Αρσενικό ή θηλυκό άραγε; Αν είναι αρσενικό του μέλλεται σ’ έναν γενναίο ερωτικό σπασμό μέσα να χάσει τη ζωή του αφού πρώτα αποχωριστεί το κεφάλι του (με τη σειρά αυτή…) ύστερα από το θρυλούμενο ακαριαίο δάγκωμα της θηλυκιάς.

Κάπως παραξενεμένο γυρίζει το κεφάλι του και με βλέπει καθώς το φωτογραφίζω… Θα ’χει ίσως ακούσει την απόφαση της ειδική επιτροπής της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τα …«επιτρεπόμενα προς βρώσιν έντομα»: Ο σπιτικός γρύλος (ή κρίκετ/κι όλο μου κάνει συντροφιά της νύχτας το τριζόνι να τα ξεχάσεις αυτά που ξέρεις Ελύτη!), η ακρίδα (η μεγάλη η πράσινη και η μικρή η καφετιά/το σκαρκάλι που λέγαμε στο χωριό) και το αλευροσκούληκο (ήδη είδα ψωμί με 8 ευρώ το καρβελάκι εμπλουτισμένο με ψητά  αλευροσκούληκα…). 

Και θα φοβήθηκε το δόλιο το αλογάκι. «Λες να βγει και για μένα φετφάς», θα μονολόγησε,  «προκειμένου να γλιτώσουν τούτοι δω οι μπούφοι οι άνθρωποι από την επισιτιστική κρίση;» Και συμπληρώνοντας τη σκέψη του  λέω κι εγώ με το φτωχό μου το μυαλό: «Γιατί όχι αύριο και τις σαρανταποδαρούσες, τις ψαλίδες, τα σκορπίδια, τις αράχνες, τις πράσινες κάμπιες αλλά και τις μαύρες, τις μαλλιαρές, επίσης, τα σιδεροσκούληκα που μυρίζουν χυμένο αίμα, τους γυμνοσάλιαγκες, τις κατσαρίδες, τις χρυσόμυγες, τους τζίτζικες κ.ο.κ.;)  

Από τις Βρυξέλλες κι από τη θηλυκιά του το περίμενε το καημένο το αλογάκι και από αλλού του ’ρθε. Το πρωί το βρήκα στο πατάκι να κείτεται ακίνητο και με το κεφάλι στη θέση του. 

 Δώρο από ευγνωμονούσα αδέσποτη γάτα στο σπιτικό μας…