Ο φετφάς του Χομεϊνί εκπληρώθηκε…

 

Από το 1989, την επόμενη χρονιά που τυπώθηκαν οι «Σατανικοί στίχοι», το Ιράν μέσω του Αγιατολάχ Χομεϊνί είχε επικηρύξει τον Σαλμάν Ρούσντι, επειδή κατά την άποψή του με το έργο του αυτό διέπραξε βλασφημία κατά του προφήτη. Το ποσό της επικήρυξης για τη δολοφονία του ορίστηκε στα 3 εκατομμύρια δολάρια.

Τριάντα τέσσερα χρόνια μετά, το Θρησκευτικό κράτος του Ιράν δεν έχει ακόμα «άρει» την επικήρυξη. Ο αείμνηστος Κρίστοφερ Χίτσενς θεωρούσε ότι αυτός ο φετφάς ήταν «το πρώτο βήμα σε έναν πολιτιστικό πόλεμο κατά της ελευθερίας».

Σήμερα, στη Νέα Υόρκη, το εικονιζόμενο (εντός κύκλου) «όρθιο ανθρωποειδές», που πιθανότατα δεν είχε γεννηθεί όταν ο συγγραφέας είχε επικηρυχθεί και προφανώς δεν είχε διαβάσει ούτε γραμμή από το συγκεκριμένο βιβλίο, εκπλήρωσε την υποχρέωση του απέναντι στον Προφήτη και τους επί γης εκπροσώπους του. Μαχαίρωσε με ασύλληπτη ταχύτητα, βία και επιτηδειότητα  τον Ρούσντι μέσα σε αμφιθέατρο στη Νέα Υόρκη κατά τη διάρκεια μιας ομιλίας του. Τα πολλαπλά τραύματα στο πρόσωπο και το λαιμό  και ο τρόπος με τον οποίον αυτά καταφέρθηκαν (απ’ όσο μπόρεσα να διακρίνω στα φωτογραφικά ρεπορτάζ που «τρέχουν») δεν αφήνουν περιθώρια για αισιόδοξες εκδοχές έκβασης.

Προσεύχομαι για τη ζωή του Σαλμάν Ρούσντι. Και ανακαλώ (αντιγράφοντας) αυτά εδώ τα λίγα από το εισαγωγικό κεφάλαιο των Σατανικών Στίχων. Οι δυο μουσουλμάνοι πρωταγωνιστές, ως εκπεσόντες άγγελοι, πέφτουν από τον ουρανό καθώς το αεροπλάνο που τους μεταφέρει έχει εκραγεί ξαφνικά πάνω από τη Μάγχη:

[…] «Μέσα στο κενό αιωρούνταν και τα συντρίμμια των ψυχών, κομματιασμένες μνήμες, αυστηρές μητρικές γλώσσες, βίαια παραβιασμένες προσωπικές ζωές, αμετάφραστα αστεία, κατεστραμμένα όνειρα για το μέλλον, χαμένοι έρωτες, το ξεχασμένο νόημα του κενού, ηχηρές λέξεις, έδαφος, ιδιοκτησία, πατρίδα. Ελαφρά χτυπημένοι από την έκρηξη  ο Τζιμπριήλ και ο Σαλαντίν έπεφταν σαν βολίδες και η πτώση τούς έκανε να μοιάζουν με μπόγους που ξεγλίστρησαν από το ανοιχτό ράμφος κάποιου απρόσεκτου πελαργού·  και ο Τσάμτσα, επειδή έπεφτε με το κεφάλι, σύμφωνα με τον τρόπο που γεννιούνται τα μωρά, άρχισε να νιώθει κάπως εκνευρισμένος, μια και οι υπόλοιποι δεν έπεφταν με τον ίδιο φυσιολογικό τρόπο. Ο Σαλαντίν βουτούσε με τη μύτη, ενώ ο Φαρίστα προσπαθούσε να γραπωθεί από τον αέρα κουνώντας χέρια και πόδια, και αυτό τον έκανε να μοιάζει με ηθοποιό που δεν γνωρίζει τις τεχνικές του περιορισμού των κινήσεών του. Κάτω νεφοσκεπή, περίμεναν τη είσοδό τους τα παγωμένα ρεύματα του καναλιού, η ζώνη της μελλούμενης υδάτινης μετενσάρκωσής τους».

Όσο περνάει ο καιρός όλο και λιγότερο πια πιστεύω στην καλή και άγια ανεκτικότητα, διάχυση, διαντίδραση και μελλούμενη ειρηνική συνύπαρξη-σύγκλιση των «πολιτισμών» (θρησκειών). Κάποιος μέλλεται να καταπιεί τον άλλον. Μάλλον αυτός θα είναι ο βιαιότερος και ο πιο καλός μαχαιροβγάλτης…