Το αριστουργηματικό «Αρχείον- Βιβλίον ἔρωτος ἤτοι τῆς ἀγάπης πού χαρίζει ὡς φῶς οἰκουμενικό ὁ Κύριος», έργο του Πεντζίκη (τον «έσκισε εν προκειμένω τον μεγάλο Γάλλο Ζωρζ Περέκ, και την «Ταξινόμηση» και τη «Ιδιωτική πινακοθήκη» του) ξεκίνησε να γράφεται τον Μάιο του 1943 και τέλειωσε ύστερα από 30 χρόνια και 8 μήνες και επτά διασκευές, το 1974, όπως γράφει ο ίδιος, είχε κάποτε δαιμονίσει (έχασε τον ύπνο του) τον Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλο. Στο μικρό όσο και απολαυστικό βιβλίο του «Περίτριμ’ αγοράς Θεσσαλονικιόν-Κείμενα παιδιόφραστα περί του Παιζω-γράφου Ν. Γ. Πεντζίκη γράφει πως ξυπνούσε και κοιμόταν μουρμουρίζοντας θαυμαστικά: «Ο λυκοπέντζικας! Ο λυκοπέντζικας!».
Από το Αρχείον λοιπόν μεταφέρω το παρακάτω:
Ἀπόκομμα ἐφημερίδος. Ἀναφέρεται σ’ ἀπόπειρα ἀποπλανήσεως νεαρᾶς, στή μεταιχμιακή περιοχή ἑνός νταλιανιοῦ. Μεταξύ τῶν ἄλλων ἡ δεσποινίς εἶπε, ὅτι ἀρχινώντας ἀπό τήν ἐξύμνηση τῶν ὡραίων της ματιῶν, τῆς μίλησε γιά τούς ἰππότες καί τίς φάλαγγες τοῦ Μεγαλέξανδρου, πού κατάκτησαν ὅλο τόν κόσμο. Τελικά εἶχε ξεκουμπωθεῖ, καθώς τῆς ἔλεγε γιά τό Φάρο τῆς Ἀλεξάνδρειας, μέ τίς βιβλιοθῆκες καί τό Μουσεῖο. Ἡ κοπέλα τότε, ἐξαιτίας διαφόρων ἀορίστων πληροφοριῶν περί συφιλίδος καί ἐλκῶν πού κατατρώγουν τή σάρκα, τόν ἀπώθησε καί δέν ἦρθε σ’ ἐπαφή μέ τό προϊόν, στό ὁποῖο διασπᾶται ὁ λογικός ἐνθουσιασμός, πού φωτίζει τήν ἀνθρώπινη πορεία σάν ἄλλος φάρος.
Το νταλιάνι (ψαρότοπος με παγίδες για τα ψάρια), το «από τα μάτια πιάνεται στα χείλη κατεβαίνει…», η παλαιά ιπποσύνη, οι φάλαγγες του Μεγαλέξανδρου με τις περίλαμπρες κατακτήσεις του, ο Φάρος (ή φαλλός;) της Αλεξάνδρειας, το ξεκουμπωμένο παντελόνι και ότι ακολούθησε ή δεν… Δώδεκα μόλις σειρές στο βιβλίο. (Άντε να σε δω να το κάνεις συγγραφέα όποιος και νάσαι…)
Σκάζει από τη ζήλια του κι ο Εμπειρίκος… Τι τρόπος!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου