Ο Νίκος Α. Παναγιωτόπουλος τώρα «στὸ νυχτερινό οὐρανό-τὴ συνοχή τῶν πάντων»...

 

 

            Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος και η Ρίτα Λυτού, με την "πολύτιμη" γάτα τους Φιλοθέη,

            στο σπίτι τους στου Φιλοπάππου, ζωγραφισμένοι από την Λήδα Κοντογιαννοπούλου.

 

Ἀνάμεσα στὴ Χριστιανική προσδοκία τῆς Ἀνάστασης τῶν νεκρῶν

καὶ στὴν ἑλληνική πίστη στὴν Ἀθανασία τῆς ψυχῆς

καὶ ἐμεῖς περιμένουμε καὶ οἱ νεκροὶ περιμένουν.

Πάντως καλά θυμᾶμαι ὅτι

(σημείωσέ το, μοῦ ἐντυπώθηκε)

στὴν Ἀθήνα δὲν ὑπῆρξε οὔτε γέλιο οὔτε εἰρωνεία

ὅταν ὁ Παῦλος μίλησε γιὰ τήν Ἀνάσταση.

…………………………………………………………......................................

Ἕνας βαρύς σκοπός ἀναδύθηκε. Κι ἀπό ἕνα ἠπειρώτικο μοιρολόγι, τὸν Ὀσμάν Τάκα, ἦρθε στὸ νοῦ μου ὁ στίχος: Ἐσὺ κοιμᾶσαι κι ἐγώ νυστάζω· διαβάζοντάς τον ἐσύ ’σαι πεθαμένος κι ἐγώ σὲ ξενυχτῶ, θαύμασα μὲ πόση ἀκρίβεια περιέγραφε τὸν κόσμο μου.*

Ο Νίκος Α. Παναγιωτόπουλος, έγραψε το «ισόβιο» ποίημα-έπος Σύσσημον ή Τα Κεφάλαια, αυτήν την «κρίσιμη καμπή στα γράμματα μας» σύμφωνα με την Φραγκίσκη Αμπαζοπούλου. Ποίημα «ειρκτή» (φάνηκε να διασκεδάζει που το ονόμασα έτσι)  και σκοπός ζωής μαζί. Χρέος και έκφραση, στα πατήματα των μεγάλων εργατών του λόγου. Στην ξανακοιταγμένη—συμπληρωμένη—ολοκληρωμένη του μορφή δεν κατάφερε να το δει τυπωμένο. (Ίσως στο τέλος της χρονιάς αυτό θα γινόταν πραγματικότητα μαζί με άλλα—Ο Γιαραμπής δε θέλησε…).

Σήμερα, την ώρα που ανακοινώθηκε ο θάνατός του,  είχαν αρχίσει ν’ ακούγονται εκρήξεις στην πυρκαγιά της αεροπορικής πτέρυγας μάχης στη Ν. Αγχίαλο. Προσπάθησα να συγκρατήσω τους λυγμούς σκεπτόμενος, για αντιπερισπασμό, τον σατιρικό στίχο του Έζρα Πάουντ που συνομιλεί με τον αντίστοιχο του T.S. Eliot «Μ' ένα λυγμό τελειώνει ο κόσμος»:

—Μ’ ἕνα βρόντο τελειώνει ο κόσμος!

 

*Από την προσθήκη στο «Σύσσημον», Θαλασσόκεδρος, που τυπώθηκε ξεχωριστά το 2019 σε μια θαυμάσια έκδοση από το Ροδακιό της Τζούλιας Τσιακίρη. [Οι επισημάνσεις με έντονα στοιχεία δικές μου. Στο κείμενο είναι με πλάγια γραφή].