Χλευάζοντας την ποίηση σε καιρούς φτώχειας

 

 

                                           Έργο του Σάσα Μαριάνοβιτς (ιδιωτική συλλογή)

 

Σκούπισμα

Αυτό που θέλω να κάνω
είναι να ξεχάσω ό,τι
μέχρι τώρα ήξερα για ποίηση
και να σκουπίσω τις πευκοβελόνες
από τη σκεπή της καλύβας
και να τις δω να πετούν μακριά
και να χάνονται στο απόγευμα αυτού του Οκτωβρίου.

Η πένα είναι πιο δυνατή από το σπαθί,
αλλά σήμερα η σκούπα
είναι πιο δυνατή από την πένα.

                                    Ρον Πάτζετ

 

Ὁ φίλος Γιώργος Αλισάνογλου, ποιητής, εκδότης, βιβλιοπώλης (με ένα από τα αξιοπρεπέστερα και πιο όμορφα βιβλιοπωλεία τῆς πόλης μας)  …«διακωμωδήθηκε» τὶς προάλλες από μιὰ γνωστή «σατιρική» τηλεοπτική εκπομπή (με την οποία πάει πολύς πλέον καιρός που έχω πάψει να γελῶ). Για την ακρίβεια, επιχειρήθηκε να διακωμωδηθεί μέσω της πολύ σωστής, κατά την ταπεινή μου γνώμη, ανάγνωσής του, το ίδιο το ποίημα και κατά συνέπεια ο ποιητής που το 'γραψε, από το τρίο των παρουσιαστών με τον «κοινό νου» [ΕΔΩ].

Οργισμένος, λυπημένος, προβληματισμένος ο φίλος ποιητής, απευθυνόμενος στους  ομότεχνούς του και άλλους σχετικούς με τα γράμματα, ζητώντας τη συμπαράσταση-δημόσια κατακραυγή της επίθεσης αυτής ενάντια στην ποίηση, έγραψε ένα μικρό κείμενο. Μεταξύ άλλων έθεσε υπόψη των τριών και του «κοινού» τα εξής [ΕΔΩ] :

  […] Έχετε την τάση να σαρώνετε και να διαπομπεύετε -μεταξύ άλλων-, ένα από τα σημαντικότερα πολιτιστικά αγαθά που μας έχουν απομείνει, την ίδια την λειτουργία της ποίησης.

Το ποίημα «Σκούπισμα» που διακωμωδείτε στο πρόσωπο μου είναι του σημαντικού ποιητή Ρον Πάτζετ από τη σκηνή της Νέας Υόρκης, φίλο των Τζον Άσμπερι, Κένεθ, Κόκ, Τζιμ Τζάρμους, Πάτι Σμίθ, κλπ. Συμπεριλαμβάνεται στο βιβλίο ΠΕΡΑΣΑ ΩΡΑΙΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΠΑΛΙ, σε μετάφραση Βασίλη Παπαγεωργίου, εκδόσεις Σαιξπηρικόν 2020, το οποίο περιλαμβάνει τα ποιήματα που ακούγονται στην ταινία «Paterson» (2016) του Τζάρμους.

Νομίζω όμως πως θα αρκούσε να έστελνε απλώς στην παραγωγή της εκπομπής και το σταθμό την παρακάτω «οπλισμένη ποντικοπαγίδα»:

Φίλε ποιητή, μιλᾶς μιὰ γλῶσσα που γιο-

μίζει τὴν κάμαρη με χώματα. Λοιπόν,

θ’ ἀνοίξω τὸ παράθυρο γιὰ νἄμπουν τὰ νερά

καὶ τὰ ψάρια.*

Δίχως να τους πει πως είναι του Τάκη Σινόπουλου. Και να τους άφηνε να εκτεθούν κι άλλο κατρακυλώντας…

 

*Τάκης Σινόπουλος, Ἡ ποίησης τῆς Ποίησης, 1964.