Οικογενειακή φωτογραφία Χριστουγέννων

 

 

1968. Οικογενειακή φωτογραφία. Μπροστά στο χριστουγεννιάτικο δέντρο της σάλας. Το δέντρο είναι βέβαια κέδρος που απαιτούσε κάποια παληκαριά να τον στολίσεις διότι δεινόν λίαν το ύπουλο αγκάθισμά του.

Κοντά στον τοίχο της σάλας υπήρχε το μιντέρι (κάτι σαν «περασιά» καναπέ) όπου εκεί, αλλά και στρωματσάδα, πριν το Πάσχα, ξάπλωναν πεντέξι Ελευσίνιοι χασάπηδες με επικεφαλής τον Σταμάτη (έναν καλοσυνάτο, κοντούτσικο μαυριδερό, μάγκα και αρειμάνιο καπνιστή) που έρχονταν για δουλειά στο σφαγείο του χωριού και νοίκιαζαν το χώρο μας...

Σκέφτομαι πως, από τη φωτογραφία αυτή, ζωντανοί είναι πλέον μόνον οι δυο που απαθανατίζονται σε κάποια αγκαλιά. (Ο ένας είναι φυσικά ο γράφων που φαίνεται πως βολεύομαι μάλλον σε δυό). Αν η αγκαλιά είναι δείγμα αγάπης να άλλη μια τρανή απόδειξη πως αυτή σώζει…

Πριν πολλά χρόνια, όταν με τον τρόπο τους με είχαν αποδιώξει από εκεί, κάποιος –όνομα και μη χωριό– δραστηριοποιούμενος στο χώρο της εστίασης, μου πρότεινε να του δώσω με ενοίκιο το σπίτι («Το σπίτι της Κλεοπάτρας»!) για να το μετατρέψει σε ταβερνείο. Απέρριψα αμέσως αλλά με μεγάλη αμηχανία την αδιανόητη σε μένα πρόταση.

Ήθελα να του πω «Δίνονται ποτέ οι εκκλησίες άνθρωπέ μου στους "νταβερνιαραίους"; Τα Άγια τοις κυσί; Τα μαργαριτάρια στα γουρούνια; Και τι θα είχα να απολογηθώ επί του φοβερού βήματος  σε όλους αυτούς της φωτογραφίας κάποτε μου λες;

 

ΥΓ. Ο Αλέξανδρος μου είπε πως έπρεπε να γράψω τα ονόματα. Το κάνω και τους φέρνω όλους τους στο τραπέζι το γιορτινό. Πάντα από αριστερά προς τα δεξιά. Μπροστά: Ωραιοζήλη, Αγαθοκλής, Αναστασία, Θωμαή. Παιδιά: Θωμαή, Επαμεινώνδας). Πίσω: Κλεοπάτρα, Ελενίτσα, Νίτσα, Αγγελική (Λούδα).