57 άδειες φωλιές…

 

 

Δεῖτε λοιπόν, ἀναγνῶστες, ἀκροατές, προσκυνητές, ὅ,τι καὶ νὰ εἶστε ἐσεῖς ποὺ πλησιάζετε στὸν τάφο μου, πὼς παίρνονται οἱ ἀποφάσεις ὅταν βιάζει ὁ χρόνος καὶ ἡ ἱστορία ἐκβιάζει. Πάντοτε θὰ μποροῦσε νὰ ἔχει συμβεῖ τὸ ἐντελῶς ἀντίθετο ἀπ’ αὐτό ποὺ καταγράφει τὸ χρονικό. Πάντοτε.

Κάρλο Φουέντες,

Η πορτοκαλιά ή οι Κύκλοι του χρόνου

 

Έχουμε έναν πρώην υπουργό που ντρέπονταν …για λογαριασμό των συνδικαλιστών που αμφισβήτησαν  (πριν το «δυστύχημα») την ασφάλεια των –ιταλικών- σιδηροδρόμων της Ελλάδας. Και κουνούσε το δάκτυλο. Και που κάποτε επαίρονταν ότι απενεργοποιεί τη ζώνη ασφαλείας όταν μπαίνει στο αμάξι του. Που τώρα επαίρεται πως ο λαός, ψηφίζοντάς τον, έδωσε την απάντηση. Και διατηρεί ακεραία την ασυλία του.

Έχουμε έναν ανεπαρκή Σταθμάρχη. Απενεργοποιημένους σηματοδότες και ηλεκτρονικά συστήματα ασφάλειας νεκρά.

Μουγκή διοίκηση στην ιδιοκτήτρια Εταιρία των τραίνων.

Έναν πρώην Περιφερειάρχη που μπαζώνει άρον άρον το μέρος σε έκταση δυο στρεμμάτων «προτού πλακώσουν οι πραγματογνώμονες».

Έναν μη ανευρεθέντα νεκρό. Έναν ζωντανό  σε κώμα. Ένα χρόνο...

Τολουόλιο και ξυλόλη στα βαγόνια.

Έναν λάβρο  πρόεδρο της εξεταστικής επιτροπής της Βουλής  (τέτοιον χυδαίο τζόρα μηδέποτε αντίκρισε το μάτι μου) που κλείνει άρον άρον τη συζήτηση.

Και νέο πραγματογνώμονα. 

 

Εν τω μεταξύ τα τραίνα συνεχίζουν να ταξιδεύουν. 

Κι οι νεκροί έχουν αφήσει πίσω τους νεκρούς γονείς. 

Και τα νιάτα τους που δεν έζησαν:  άδειες φωλιές...  

 

 

  

Κούγκι ή Κούνκι;

 

 

 

[φωνές: Παραδώσου Σαμουήλ!»]

Καλόγερε τι καρτερείς

κλεισμένος μες στο Κούγκι;

 

Από το 1971 ήδη, γνώριζα από το ποίημα που είχα κληθεί να απαγγείλω στα «150 χρόνια από την επανάσταση του 1821» στη σχολική εορτή -και μου το ’χε δώσει δακτυλογραφημένο ο μακαρίτης ο δάσκαλός μου Καλλίμαχος, όπως έκανε με όλους τους ρόλους των σκετς ή τα ποιήματα για όλους ανεξαιρέτως τους μαθητές- όχι μόνο το πώς γράφεται το Κούγκι αλλά και το τι αυτό ήταν... 

Φαίνεται όμως πως η ελληνική γλώσσα, με τον καιρό, έχει καταφύγει στη φωνητική της αναπαραγωγή όταν γράφεται. Φοβάμαι πως ίσως καλύτερα πια θα είναι οι δημοσιογράφοι μας ν' αφήσουν την ΑΙ (τουτέστιν Τεχνητή Νοημοσύνη) να κάνει τη δουλειά της αφού νωρίτερα την ενημερώσουν με το λεξικό της Νεοελληνικής του Μπαμπινιώτη  ή με αυτό  που ομάδα υπό τον Χαρ. Χαραλαμπάκη εκπόνησε υπό την αιγίδα της Ακαδημίας εδώ και κάμποσα χρόνια.

Ίσως αυτό που πρόκειται να συμβεί στον ΣΥΡΙΖΑ, εις το λίαν εγγύς, έχει να κάνει με τις ασιατικές πολεμικές τέχνες κι αυτό να υπονοείται με τον …ύποπτο τρόπο  αναγραφής («Κούνκι») του πέτρινου λόφου του Σουλίου. Όμως θα είναι καλώς καμωμένο (’Οποιος σπέρνει ανέμους… κλπ. κλπ.) και διόλου δε με ενδιαφέρει. Αυτό που συμβαίνει όμως, κατά συρροήν και εξακολούθησιν, με τα Ελληνικά με καλοενδιαφέρει και πολύ μάλιστα…

[Όλο και πιο συχνά μου ’ρχεται σαν τον Σαμουήλ να πλησιάσω το δαδί στη βαρέλα με το μπαρούτι…]

 

 

 

Αύριο…

 

© Λεωνίδας Παπάζογλου/συλλογή Γ. Γκολομπία

 

…η σφυριά «κατακυρώνεται στον…» της δημοπρασίας,  θα μοιάζει ίσως σα να καρφώνει ένα από τα τελευταία καρφιά στο φέρετρο μιας πόλης. Εν προκειμένω, της Καστοριάς...

Δόθηκε κάποια δημοσιότητα σήμερα –Κάλλιο αργά ποτέ– από τα media (πχ «Καθημερινή» και  LIFO). Για τον Δήμο της Καστοριάς, την Περιφέρεια, τους Πολιτικούς και πολιτιστικούς «ταγούς» ίσχυσε το ακριβώς ανάποδο: «Κάλλιο ΠΟΤΕ παρά ΑΡΓΑ!». Tα λόγια του Κωστή Αντωνιάδη δεν αφήνουν πολλά περιθώρια για αισιοδοξία:

Αύριο 22/2 με ανάμικτα συναισθήματα θα περιμένω το αποτέλεσμα της δημοπρασίας της συλλογής των έργων του Λεωνίδα Παπάζογλου. Εύχομαι η συλλογή να παραμείνει ακέραια στην Ελλάδα, να συντηρηθούν οι γυάλινες πλάκες (το έχουν ανάγκη), να ολοκληρωθεί η τεκμηρίωσή τους και να αξιοποιηθεί πλήρως το περιεχόμενό τους

ΕΔΩ το δημοσίευμα τής  LIFO

 

ΥΓ. Απόψε, με λιανοκέρια, μέσα στο ημίφως, σιωπηλοί όλοι οι Καστοριείς και ασκεπείς, με το Δεσπότη τους και τις Αρχές μαζί, να παρασταθούν έπρεπε στις ακοίμητες φωτογραφίες, στο Βεργουλάδικο, που μέσα τους αστράφτουν τ' άσπρα πουκάμισα των εικονιζομένων. Σαν να ξενυχτούν, αποχαιρετώντας προσφιλή νεκρό... Γιατί, αύριο, μόλις ακουστεί η κραυγή «Εάλω!», τα κάδρα με μιας θα αδειάσουν. Και οι φωτογραφίες δεν θα 'ναι πια εκεί...

 

Ο Ίων Δραγούμης σε …διακοπές στο Παρίσι (1917-1919)

 

 

Καρτ-ποστάλ του Ίωνος προς τη μητέρα του. Απεικονίζεται το ξενοδοχείο Intercontinental στο Αιάκειο (Ajaccio) της Κορσικής, όπου αυτός διέμενε υπό περιορισμό για δυό χρόνια κατά τη διάρκεια της εξορίας του εκεί την περίοδο της "Βενιζελικής-Γαλλικής τυραννίας. ΑΣΚΣΑ, Αρχείο Ίωνος Δραγούμη

 

Γιατί θαρρείτε ότι απέτυχε η Μικρασιατική εκστρατεία;;;; 

Μα, γιατί ...ο Ίων Δραγούμης, ο Πουλιόπουλος και ο Μπεναρόγια, συνδεδεμένοι με έναν υπόγειο ή υπέργειο ή άλλο αόρατο τρόπο, την υπονόμευσαν, καταγγέλοντάς την ως ιμπεριαλιστική κλπ., κλπ. σύμφωνα με τον εμβριθή διδάκτορα  ιστορίας και συγγραφέα πολλών βιβλίων, κ. Χ. Σε κάποιο σημείο του πιο φρέσκου πονήματός του, που αφορά την ίδια περίοδο, o  δόκτωρ Χ μας λέει:

Αποκαλυπτικές είναι οι επιστολές εν μέσω πολέμου του αυτοεξόριστου στο Παρίσι Ίωνα Δραγούμη: ο μέγιστος εχθρός ήταν ο Βενιζέλος και οι συμπαραστάτες του, Κρητικοί και Μικρασιάτες. Παρόμοιες θέσεις εκείνη την εποχή είχαν και οι ακραίες τάσεις του ελλαδικού κομμουνιστικού κινήματος, οι οποίες στο μέτωπο προπαγάνδιζαν την «απεργία πολέμου».  (σελ. 83-84 του βιβλίου).

Λες: «δεν μπορεί, θα του ξέφυγε του ανθρώπου μέσα στη βιάση να προλάβει τα πει όλα, λίγο αυτός, λίγο ο επιμελητής του έγινε το γλίστρημα και από εξορία (κακή ψυχρή κι ανάποδη) έγινε ...αυτοεξορία (κάτι σαν ταξίδι αναψυχής και αναζωογόνησης)». Κι εκεί που του ετοιμάζεις μια  μεγαλόθυμη συγχώρεση να ’σου τον πάλι αυτός  το χαβά του. Στις σελ. 155-156 ...ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙ  (copy-paste) την ίδια ακριβώς πρόταση: 

Αποκαλυπτικές είναι οι επιστολές εν μέσω πολέμου του αυτοεξόριστου στο Παρίσι Ίωνα Δραγούμη: ο μέγιστος εχθρός ήταν ο Βενιζέλος και οι συμπαραστάτες του, Κρητικοί και Μικρασιάτες. Παρόμοιες θέσεις εκείνη την εποχή είχαν και οι ακραίες τάσεις του ελλαδικού κομμουνιστικού κινήματος, οι οποίες στο μέτωπο προπαγάνδιζαν την «απεργία πολέμου».  

Λίγο μετά  (σελ. 219), αναφέρει τον Δραγούμη ως κορυφαίο διανοούμενο, εκφραστή του βαλκανικού ελληνικού εθνικισμού και αμέσως επαναλαμβάνει αυτό με τους Μικρασιάτες και Κρητικούς μπας και δεν το εμπεδώσαμε σωστά πρωτύτερα.

Ναι, αλλά γίνεται να είσαι κάτοχος τίτλου διδάκτορος της ιστορίας, να κολλάς αβασάνιστα ταμπέλες και να ξεφουρνίζεις τέτοια χονδροειδή ψεύδη προς κατανάλωση από αδαείς;   

«Μα πώς δεν γίνεται; Η εργαλειοποίηση του αντικειμένου είναι η ειδικότης μας από καιρό και έχει πέραση» θα σου πει αν τον καλορωτήσεις… 

Άφερίμ δόκτωρ Χ!