«ἀπό τὴ σκέπη τοῦ κήπου μὴ φύγω…»

 

 

 

Συσσιωποῦν

σύσσημον ἀγωνίας

καὶ ἀναγνωρίσεως.

Ὄλγα Ντέλλα, κῆπος, 2024

 

Περιμένεις το ταχυδρομείο. Για μέρες. Τη μιά μετά την άλλη. Αργεί. Υπομονή κάνεις. Και ξόρκια μουρμουρίζεις. Ο (ένας, και) μοναδικός ταχυδρομικός διανομεύς των ΕΛΤΑ,  του κέντρου της συμπρωτευούσης της Ελλάδος, επιτέλους καταφθάνει. Και αφήνει τον «Κήπο» της αγαπημένης φίλης,  δυνατής ποιήτριας, συγγραφέως, φιλολόγου και κοινωνικής … «ακτιβίστριας» (εις το πεδίον, εις το νυν και το αιέν σε μάχη για τα «ειδικά» παιδιά) της  Όλγας Ντέλλα. Της εξαιρετικής.

Για μια ακόμα φορά πολυτονισμένο, κόσμημα εκδοτικό από το Αγιάρι (δικός της και του χιώτη ωραίου ποιητή, φωτογράφου κ.α.  Νίκου Χούλη, πτολεμαδιώτικος «εκδοτικός οίκος» ούτως ειπείν). Αυτοέκδοση δηλονότι. Τουτέστιν, με αξιοπρέπεια και ιδίοις αναλώμασιν τυπωμένη δουλειά της ψυχής.  Κοστίζει και πληρώνεται αλλά εν τούτοις χαρίζεται. Εκτός εμπορίου και σε 77 μόνο αντίτυπα. Αστείο για τους καιρούς (που από τη μύγα ξύγκι και με το δάκτυλο στη σκανδάλη).

Ξεφυλλίζεις. Η φασαρία εκεί έξω σωπάζει. Ο κόσμος στέκεται αμίλητος. «Ο κήπος» εκτός από το ότι  (σε) «βλέπει» καθώς λέει κι ο Ελύτης, σύσσημον (μνημόσυνο στον κοινό πολύκλαυστο φίλο ποιητή Νίκο Α. Παναγιωτόπουλο), πνευματική σύναξη και συναισθηματικό συλλείτουργο, με τα διακριτικά θροΐσματα, με τις φωνές των πουλιών των νυκτόβιων και των ορθρινών, θυμιατίζει με τα δεντρολίβανα και τα βασιλικά. Και μυστικά καλεί, μιλά και λέει:

 

Ἕνα σουραύλι

κάπου ἀκούγεται

τὸ λάλημα

ἑνός θρήνου ὀρθρινοῦ

κάποιος πενθεῖ

 

           δὲν εἶναι ἄνθρωπος.

 

 

Δεντρολίβανα ἐκχύνουν τὴ σιγή

βασιλικά σταυρώνουν

τὸν καιρό τοῦ χωρισμοῦ

 

………………………………………….

 

Μοῦ λέει

νὰ μὴ φύγω

τὸ δέντρο σου

ἀπό τὴ σκέπη τοῦ κήπου

μὴ φύγω

 

…………………………………................

 

Ἕνας σκαντζόχοιρος

ἀνοιγοκλείνει τοὺς φραγμούς του

πεθαίνει ἀνασταίνεται

ἐξακολουθητικά ἀγόγγυστα

φρύγανα

τὰ ἀγκάθια ἀχθοφορεῖ

τοῦ μαρτυρίου

 

 

Ἕνας λύκος εἰσέρχεται

ἰριδίζει ὅπως τὸ χιόνι

στυλώνει τὰ μάτια του στὰ μάτια σου

πενθηφορεῖ ἡ ψυχή του

τὴν ἀπουσία.

……………………………...........................

 

Ὁ κότσυφας

Στὴν ἐνιάυσια ἐπιστροφή του

ἀποθέτει τὴν προσδοκία

στὰ κλαδιά

 

αὐτά ξέρουν ἀπὸ τὴ σιωπή του

αὐτά τὴν ἀντέχουν.

                                                      Φωτ. Νίκος Χούλης

 

Υποκλίνομαι αγαπητή Όλγα! Με τη μουσική ενός βασιλικού στ' αυτί...