Κούγκι ή Κούνκι;

 

 

 

[φωνές: Παραδώσου Σαμουήλ!»]

Καλόγερε τι καρτερείς

κλεισμένος μες στο Κούγκι;

 

Από το 1971 ήδη, γνώριζα από το ποίημα που είχα κληθεί να απαγγείλω στα «150 χρόνια από την επανάσταση του 1821» στη σχολική εορτή -και μου το ’χε δώσει δακτυλογραφημένο ο μακαρίτης ο δάσκαλός μου Καλλίμαχος, όπως έκανε με όλους τους ρόλους των σκετς ή τα ποιήματα για όλους ανεξαιρέτως τους μαθητές- όχι μόνο το πώς γράφεται το Κούγκι αλλά και το τι αυτό ήταν... 

Φαίνεται όμως πως η ελληνική γλώσσα, με τον καιρό, έχει καταφύγει στη φωνητική της αναπαραγωγή όταν γράφεται. Φοβάμαι πως ίσως καλύτερα πια θα είναι οι δημοσιογράφοι μας ν' αφήσουν την ΑΙ (τουτέστιν Τεχνητή Νοημοσύνη) να κάνει τη δουλειά της αφού νωρίτερα την ενημερώσουν με το λεξικό της Νεοελληνικής του Μπαμπινιώτη  ή με αυτό  που ομάδα υπό τον Χαρ. Χαραλαμπάκη εκπόνησε υπό την αιγίδα της Ακαδημίας εδώ και κάμποσα χρόνια.

Ίσως αυτό που πρόκειται να συμβεί στον ΣΥΡΙΖΑ, εις το λίαν εγγύς, έχει να κάνει με τις ασιατικές πολεμικές τέχνες κι αυτό να υπονοείται με τον …ύποπτο τρόπο  αναγραφής («Κούνκι») του πέτρινου λόφου του Σουλίου. Όμως θα είναι καλώς καμωμένο (’Οποιος σπέρνει ανέμους… κλπ. κλπ.) και διόλου δε με ενδιαφέρει. Αυτό που συμβαίνει όμως, κατά συρροήν και εξακολούθησιν, με τα Ελληνικά με καλοενδιαφέρει και πολύ μάλιστα…

[Όλο και πιο συχνά μου ’ρχεται σαν τον Σαμουήλ να πλησιάσω το δαδί στη βαρέλα με το μπαρούτι…]