Τώρα να τη δω τη «φιλοπατρία» σας!

 

 

Θαρρούσα πως δύσκολη ήταν η μέρα μονάχα για την είδηση πως η Μονή της Χώρας (στην Πόλη ντε!)  θα ξαναγίνει τέμενος (Κεμιγιέ Τζαμί) αλλά ήταν ετούτη, η μαύρη είδηση, η πιο οδυνηρή:

Η Συλλογή Γιώργου Γκολομπία με το Φωτογραφικό Αρχείο Λεωνίδα Παπάζογλου (με πάνω από 2.500 αρνητικά/πλάκες, ακέραια επί το πλείστον) βγαίνει στη δημοπρασία του οίκου Δημοπρασιών Βέργος μέσα στις επόμενες μέρες με  τιμή εκκίνησης  50.000 ευρώ [ΕΔΩ το PDF  της δημοπρασίας, σελ. 100-101 αυτό που αφορά].

Φοβάμαι πως κανένα ελληνικό μουσείο, Ίδρυμα ή «φωτοθήκη» δεν θα επιθυμήσει και (επομένως) δεν θα αξιωθεί να την αποκτήσει. Κανένας ευπατρίδης, κανένας που σκορπάει τα λεφτά του σε επιδείξεις πλούτου δεν θα νιαστεί. Και βέβαια ούτε ο Δήμαρχος της Καστοριάς, ούτε η βουλευτής της, ούτε ο Περιφερειάρχης, η υπουργός πολιτισμού ή η Πρόεδρος της Δημοκρατίας μας θα κουνήσουν το παραμικρό δακτυλάκι τους. (Τώρα αγοράζουμε, πανηγυρίζοντας,  F-35 λέμε!)

Κάποιος «θα σκάσει μύτη» στη δημοπρασία και με το ανάλογο τίμημα και όλες τις νόμιμες διαδικασίες θα την αποκτήσει. Κι έπειτα…

Who cares? Επί χρόνια, η συλλογή, με αποτυπώσεις φωτογραφιών (έργων!) του Λ. Παπάζογλου  που οι κληρονόμοι του Γ. Γκoλομπία και το «Μουσείο Φωτογραφίας» πρόσφεραν στην πόλη της Καστοριάς για την (υποτιθέμενη μόνιμη…)  έκθεση στο Βεργουλάδικο,  παρέμεινε στα σκοτάδια, την αφάνεια, την αποσιώπηση. Δύσκολοι καιροί αλλά η αδιαφορία (κι από κοντά η μικροπρεπής πολεμική) έβγαζαν μάτι.

Ξέρω πως τίποτε δεν θα εμποδιστεί. Μόνον ας μη αρχίσει κανείς αναδρομικά τους υποκριτικούς θρήνους αν η συλλογή βρεθεί ως απόκτημα π.χ. στη Σόφια (έτσι τυχαία το λέω). Κι εκεί με ανάλογη ιδεολογική διαχείριση και καθοδήγηση θα στηθεί «το Μουσείο που πρέπει» για τη σπουδαία Συλλογή που η γενέτειρα οικτρά απεμπόλησε και αρνήθηκε.  (Μην απορήσετε αν ο νέος ιδιοκτήτης του Αρχείου που θα προκύψει μετά τις 22 Φεβρουαρίου ζητήσει να κατέβουν από τους τοίχους ή παντού στο διαδίκτυο οι φωτογραφίες που πλέον θα του ανήκουν…)  

Εις μνήμην  της δουλειάς του αείμνηστου Γ. Γκολομπία,

Εις μνήμην του βλέμματος του Λεωνίδα Παπάζογλου που οριστικά σβήνει για την Καστοριά,

Ένα ποίημα που μου είχε στείλει ο Νίκος Δήμου το 2010 σχολιάζοντας το Λεύκωμα από το Αρχείο Λ. Παπάζογλου  (δημοσιεύτηκε στη εφημερίδα ΟΔΟΣ):

 

                Σκιές σκοτεινές από το Μαύρο

              

                                                       του Νίκου Δήμου

 

Σκιές σκοτεινές από το Μαύρο

(ασπρόμαυρες φωτογραφίες

Μα μόνο το Μαύρο φαίνεται).

Με την βαθειά νοσταλγία της Νέκυιας.

Να πιούν αίμα να ζωντανέψουν, να μιλήσουν.

Ήρωες και κακομοίρηδες, πολέμαρχοι και ξωμάχοι, μόνοι,

σιωπηλοί στο έρεβος.

Κι αχ αυτά τα μάγουλα των νέων κοριτσιών

στο άσπρο χαρτί – άσπρα σαν χαρτί.

Τέτοιες εικόνες από τον Κάτω Κόσμο δεν έχω ξαναδεί.

Ο Παπάζογλου δεν τους απαθανάτιζε

– τους απονέκρωνε, για να ζουν αιώνια, νεκροί.

 

Αθήνα 6.1.2010

 

 

Το εξώφυλλο με φωτογραφία από το Αρχείο Λ. Παπάζογλου/Συλλογή Γ. Γκολομπία στο μυθιστόρημα του Ηλία Παπαμόσχου Η καταγωγή της λύπης.