Μια τεράστια αλληλεγγύη...

 

 

Μια τεράστια αλληλεγγύη, με πολλά εμπόδια και αρκετούς αστερίσκους, η αλληλεγγύη της Δύσης στην Ουκρανία και η στήριξη στον Πρόεδρο της. Η σύσσωμη αποχώρηση των διπλωματών κατά την Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών από την αίθουσα των συνεδριάσεων, την ώρα που στη γιγαντο-οθόνη μιλούσαν τα …pixels του Λαβρώφ, δεν μπορούσε παρά να είναι ένα από τα ωραιότερα χαστούκια που έχω δει μέχρι σήμερα ν’ αστράφτουν πάνω σε «σιγουρο-βέβαιες» φυσιογνωμίες.

Και να που ένας κωμικός ηθοποιός μετατρέπεται σε ήρωα κι άξαφνα ο άκαμπτος και σοβαρός ηγέτης σε γελοιοδέστατο και απεχθές ανθρωπάριο. Και να που ο Ρώσος διώκει ξανά έναν Εβραίο… Και να που ο απόγονος του Στάλιν βάζει ξανά στο κυνήγι τους Ουκρανούς ενθυμούμενος τον «Κόκκινο λιμό»…

Και δεν μπορώ παρά να φρίξω με τον Έλληνα —όνομα και μη χωριό— ανταποκριτή μας στη Μόσχα που μεροληπτεί ακατάπαυστα υπέρ της Πουτινικής εισβολής. Πώς ανέσυρε χτες από το σακούλι του το φασιστικό Τάγμα Αζόφ και πώς θυμήθηκε με πόνο ψυχής την διάλυση της Σοβιετίας μετά την «πτώση του Τείχους». Και πώς ο …«εμφύλιος» της Ουκρανίας ανάγκασε τη Μόσχα να επέμβει για να σώσει τη μειονότητα («που υπέφερε από τους νεοναζί» κτλπ κτλπ…). Αφήνω κατά μέρος τον αξιοκατάκριτο Βελόπουλο…

Και, ο άθλιος και ολίγιστος,  εγώ, μη μπορώντας να κάνω τίποτε άλλο, παρά να σεβαστώ τις ορθότατες επιλογές της κυβέρνησης επί του προκειμένου, χωρίς τους στρουθοκαμηλισμούς και τους ανήθικους ισαποστακισμούς μερικών, αναλογίστηκα λιγάκι τα νιάτα μου όταν στα αμφιθέατρα περιγελούσαμε τον πραξικοπηματία Γιαρουζέλσκι της Πολωνίας και ανεμίζαμε τις σημαίες της «Αλληλεγγύης» μπροστά στα θυμωμένα, όλο φανατισμό, μούτρα των κνιτών στα αμφιθέατρα:

Λέσα για λέσα…

Είδες ο Βαλέσα;

Σήμερα θάλεγα ευχαρίστως:

Είδες ο Ζελένσκι;

Ρούβλι μη σας μνέσκει!