Από τους κήπους του Τσάρσκογιε Τσελό ο Αλέξανδρος Πούσκιν, αυτός ο ευεργετημένος από τον Τσάρο μα ωστόσο της ελευθερίας εραστής ισόβιος, θα μουρμουρίζει ίσως τους δυο τελευταίους στίχους από το τετράστιχό του «Για την “Ιστορία” του Καραμζίν», καθώς αναστοχάζεται τα επερχόμενα σκοτάδια όπου βυθίζει τον κόσμο ο τωρινός Τσάρος του Κρεμλίνου Βλαδίμηρος:
[…] ουτ’ ένα βήμα μπρος δε θα ’κανε η Ρωσία
δίχως του Κνούτου* τη μαγεία και δίχως Απολυταρχία.
*Κάνουτος ή Κνούτος: βασιλιάς των Βίκινγκς σοφός μα και με πεποιθήσεις πως είχε υπερφυσικές ιδιότητες || κνούτο σημν. επίσης το μαστίγιο.
___________________________
Μτφρ. Στίχων: Μήτσος Αλεξανδρόπουλος, Αλέξανδρος Πούσκιν, Άλλη καλύτερη, ζητώ ελευθερία, εκδ. Ποταμός 2004.
Δε διορθώνω τον Πούσκιν, αν κρίνουμε όμως από το κνούτο του Πούτιν, μήπως το κνούτο στο δίστιχο αυτό δεν ήθελε κεφαλαίο;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜην αμφιβάλεις καθόλου για το ότι πιστεύει πως είναι Θεός... (άντε να το μικρύνω λιγάκι: τουλάχιστον Μέγας Πέτρος...)
ΑπάντησηΔιαγραφή