Διάλογος μπροστά στο άδειο ράφι με το ηλιέλαιο…

 

Φουρτουνιασμένος ο …καροτσέρης που έκανε ευρείς ελιγμούς στο διάδρομο του σουπερμάρκετ. Με το δηλητηριώδες βλέμμα του και μόνο με ανάγκασε άρον άρον να παραμερίσω για να περάσει…

«Συγγνώμη» του είπα. «Το είχατε βάλει μες στη μέση», είπε ξερά εκείνος.

Η αλήθεια είναι πως το καρότσι μου το είχα βάλει στο πλάι του διαδρόμου αλλά εγώ ήμουν που στεκόμουν στη μέση. Λόγω της ικανής πρεσβυωπίας πισωπατούσα αγωνιζόμενος να διαβάσω την πινακίδα: «Λόγω της έλλειψης του προϊόντος ανώτερο επιτρεπόμενο όριο αγοράς  4 (τέσσερις) συσκευασίες (το μέγιστο 4 λίτρα) ηλιελαίου». Το προϊόν φυσικά απουσίαζε παντελώς από το ράφι.

«Διάβαζα τούτο δω» είπα, και του έδειξα. Κοντοστάθηκε το μούτρο. «Δηλαδή δεν υπάρχει ηλιέλαιο;».. «Υπάρχει» του λέω. Στο ράφι με τις κονσέρβες τόνου… Θα αγοράσετε μερικά από τα πακέτα με τις τρεις συσκευασίες. Θα αδειάσετε το λάδι, θα το στραγγίσετε και θα το μαζέψετε σε μπουκάλι. Θα σας βγαίνει πιο φτηνά».

«Και τόσο  ψάρι τι θα το κάνω;» μου απαντά αυτός («τσίμπησε» ο χάνος…). «Στις γάτες» του απαντώ. «Στις δικές σας, αν έχετε, ή στις αδέσποτες της γειτονιάς!»

Κι απομακρύνθηκα, αφήνοντάς τον μέσα σε βαθιά οικονομοτεχνικής φύσεως περισυλλογή.