Απόσπασμα από το διήγημα «Το γράμμα», στη συλλογής «Το κόκκινο ιππικό» του Ισαάκ Μπάμπελ, εκδ. Κάλβος 1971, μτφρ. Π. Κουγιουμτζόγλου. Αναφέρεται στην περίοδο του Ρωσο-πολωνικού πολέμου (1919-20).
[…] Αγαπητή μου μητέρα Ευδοκία Φεδώροβνα. Με τις πρώτες αράδες βιάζομαι να σας ειδοποιήσω ότι χάρη στον Κύριο ζω κι’ είμαι καλά στην υγεία μου, πράμα που θέλω ν’ ακούσω το ίδιο κι’ από σας. Επίσης σας προσκυνώ ταπεινά ώς τη γη… (Ακολουθούν όλα τα ονόματα των συγγενών, των κουμπάρων κτλ. Ας τα αφήσουμε αυτά και ας πάρουμε τη συνέχεια.)
Αγαπητή μου μητέρα Ευδοκία Φεδώροβνα. Βιάζομαι να σας γράψω πως βρίσκομαι στο κόκκινο ιππικό του συντρόφου Μπουντιόνυ, επίσης βρίσκεται εδώ ο κουμπάρος σας Νίκων Βασίλιτς, που τώρα είναι κόκκινος ήρωας. Με πήρανε μαζί τους, στην αποστολή του πολιτικού γραφείου, όπου μοιράζουμε βιβλία κι’ εφημερίδες στο μέτωπο, την «Ισβέστια», της Μόσχας, την «Πράβντα» της Μόσχας και την αγαπητή μας εφημερίδα «Κόκκινος Καβαλάρης» που ο κάθε πολεμιστής της πρώτης γραμμής θέλει να τη διαβάσει, κι’ ύστερα χτυπάει πιο ηρωικά την άτιμη σλιάχτα*, κι’ εγώ ζω κοντά στον Νίκων Βασίλιτς, πολύ θαυμάσια […]
*Στη θέση σλιάχτα (=Πολωνική αριστοκρατία) ανάγνωθι σήμερα Ουκρανοί εθνικιστές, ή νεοναζί της Ουκρανίας. Τα υπόλοιπα παραμένουν τα ίδια. Οι Ρώσοι δεν έμειναν χωρίς Τσάρο, «Πατερούλη», αυθέντη. Γνωρίζουν καλά την αγριότητα της υποταγής αλλά και τη βία απέναντι στους άλλους: τις σφαγές, τις εκκαθαρίσεις, και τα πογκρόμ. Εθνικιστές και ηρωικοί επιτιθέμενοι (ή αμυνόμενοι) δεν έπαψαν να είναι ποτέ. Και μας έχουν βάλει να παλεύουμε τώρα εντός μας την ποίηση, τις σπουδαίες μουσικές, τη λογοτεχνία και σκέψη που υπηρέτησε και ενέπνευσε στους αιώνες η περίφημη «ρώσικη» ψυχή του Πούσκιν και του Ντοστογιέφσκι και των Ρώσων της διασποράς και να ευλογούμε-ομολογούμε το μεγαλείο της κι από κοντά να σκυλοβρίζουμε ολημερίς κι ολονυχτίς (μέρες τώρα ακόμα πιο πολύ) το κατάντημά της…
ΥΓ. Στο γράμμα αυτό, που ο γιός δεν ταχυδρομεί ποτέ στη μητέρα του, διηγείται με κάθε λεπτομέρεια τη μαρτυρική σφαγή του ...αδελφού του Φέντια από τον ίδιο τους τον πατέρα και στη συνέχεια τη σφαγή του πατέρα από τον δικό του πια διοικητή και προστάτη στο μέτωπο...
(...) Για πολύ θα είμαι τόσο αγαπητός που το δίκιο των ανθρώπων θα πρεσβεύω
ΑπάντησηΔιαγραφήόσο με τη λύρα μου αισθήματα καλά θενά ξυπνώ,
όσο στον σκληρό αιώνα μας την ελευθερία θα βραβεύω
και την επιείκεια για το φταίχτη θα ζητώ.(...)
Α. Σ. Πούσκιν - Άτιτλο
φοβερό!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΌπως τα λες, Νώντα μου: διαβάσαμε-όχι ακόμα όσο θα θέλαμε, αλλά διαβάσαμε- μεγάλους Ρώσους συγγραφείς, αλλά σήμερα σκυλοβρίζουμε το αδηφάγο κράτος τους. Θα μπορούσε άραγε ποτέ να συμπέσουν οι όμορφες ιδέες με τον βίο και την πολιτεία κρατών όπως η Ρωσία;
ΑπάντησηΔιαγραφήΦοβάμαι ότι οι ρομαντικοί συγγραφείς των περασμένων αιώνων αποτελούν εντελώς ανεπίκαιρο πεδίο αναφοράς σε σχέση με τη σύγχρονη πραγματικότητα. Ο κυνισμός που αγγίζει τη βαρβαρότητα μπορεί να γίνει κτηνωδία πολύ εύκολα. Ο άνθρωπος το απέδειξε για τελευταία φορά πριν 80 χρόνια αλλά και άλλες φορές σε μικρότερη κλίμακα. Επομένως οι αναφορές μας στο παρελθόν πρέπει να βρίσκονται σε πραγματικά πλαίσια και όχι στη σφαίρα της φαντασίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι σχέση έχουν όλα αυτά με ένα ψυχοπαθή σαν τον Πούτιν...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγωνίζομαι να καταλάβω τίνος πολιτισμού γέννημα είναι αυτό το όν...
Διαγραφή