Δίχως αέρα, χωρίς ανάσα…

 

 

Θα χαϊδέψω ξανά ράχες βιβλίων των αγαπημένων μου Ρώσων. Της διασποράς και όσων πέθαναν εκεί δολοφονημένοι από το «καθεστώς» η —σπανίως— από φυσικά αίτια (αν «είχαν κάτσει φρόνιμα» ή έζησαν κι έσβησαν προτού καταφτάσει η γραφειοκρατική σας φάρα, των κομισαρίων και των ολιγαρχών…).

Θα κατεβάσω δίσκους, σαν καλή ώρα τη σονάτα για βιόλα του Γκλίνκα από τους σολίστες του Μπολσόι [ΕΔΩ σε άλλη εκτέλεση]. Θα ανοίξω σελίδες του Τσέχωφ, της Αχμάτοβα, του Μάντελσταμ, του Γκόγκολ, του Μπουλγκάκωφ, του Ντοστογιέφσκι, του Ναμπόκωφ, του Μπούνιν και άλλων. Και θα δακρύσω για το φίλο που χάθηκε πέρυσι και τους είχε λατρέψει κι αυτός ακόμα πιο πολύ.

Και θα προσπαθήσω, θλιβερέ και ελεεινότατε, να ξεχάσω πως άρχισες ήδη να χρησιμοποιείς τις «θερμοβαρικές βόμβες» σου στην Ουκρανία [ΕΔΩ]. Εκείνες που ρουφάνε λέει τον αέρα από τους πνεύμονες των ανθρώπων, καθώς το ωστικό τους κύμα μπαίνει ορμητικά σε σήραγγες κρησφύγετα ή καταφύγια καταφέρνοντας να εξαϋλώσουν τα σώματα. 

Ο Όσιπ Μάλντεσταμ πρόβλεπε το 1931 θανάτους βίαιους, τραγικούς, άδικους. Ίσως και την δική του μοίρα στον ομαδικό τάφο το 1938, όπου του κράτησε θέση «ο γεωργιανός πατερούλης». Άνθρωποι σαν και σένα αποφάσιζαν και τότε το θάνατο του καθενός, το θάνατο όλων…

(Ποιος λέει πως η Ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα; Τίποτε δεν μου φαίνεται αστείο!)

 

Προβλέποντας να έρχονται εκτελέσεις

απέφυγα την καταιγίδα της ιστορίας που μαίνεται

αγκαλιάζοντας τις νύμφες της Μαύρης Θάλασσας.

Λένινγκραντ, 1931

Όσιπ Μάλντεσταμ, Προβλέποντας*

 

___________________________

*Τα Ελληνικά Ποιήματα του Όσιπ Μάλντεσταμ, εισαγωγή-επιλογή-μετάφραση-σημειώσεις: Γιάννης Σουλιώτης, Εκδόσεις Αρμός, 2014.