«Έγκλειστος» πίνακας…

 

KOSTAS LOUSTAS (3) *

 

 

Από τη ζωγραφική μου θέλω κάθε ηθική λύση […] Κακίζω εκείνους που δεν κατάλαβαν ποτέ την ύπαρξη της ανισότητος πάνω στους ανθρώπους, στην τέχνη, στα προβλήματα των εποχών της ιστορίας και στη μοίρα μας. Γι’ αυτό μπερδέψαμε, και σκεφθείτε (για το Θεό), πόσο διακριτικά οφείλουμε να πλησιάσουμε τους ανθρώπους και τις πράξεις τους…

Κώστας Λούστας, Κατάλογος ατομικής έκθεσης στην «Αίθουσα Τέχνης» στη Θεσσαλονίκη, Ιανουάριος 1963.

 

Το 1990 ασκούμαι στην Ψυχιατρική. Όταν δεν έχω εφημερία στο Δημόσιο Ψυχιατρείο μετακινούμαι για διανυκτέρευση-εφημερία στο «Ασκληπιείο», ιδιωτική ψυχιατρική κλινική πάνω από τη …«στάση μηδέν» (!) στο δρόμο προς Πλαγιάρι.

Στο χώρο της διεύθυνσης, όπου συχνά μπαίνω τις νύχτες, για να συντάξω ή να ενημερώσω κάποιο ιστορικό ασθενούς, δεσπόζει στον τοίχο ένας πίνακας μεγάλων διαστάσεων, λάδι πάνω σε καφέ χοντρή κόλα.  Απεικονίζει την περιοχή όπως φαίνεται από κάποιον εξώστη της κλινικής. Σιταροχώραφα με ξανθά στάχια, άσπρα και κόκκινα χώματα, όλος ο χώρος γύρω από το αεροδρόμιο, η Γεωργική Σχολή, στο βάθος δεξιά, με τις εκβολές των ρεμάτων και τις καλαμιές… Η υπογραφή στο κάτω μέρος, όπως και η τεχνική, κραυγάζουν: «Κώστας Λούστας!».

Τώρα, εγώ είμαι ο ιδρυματισμένος (πότε σε στρατόπεδα, πότε σε νοσοκομεία ή σε σκληρές εφημερίες) εδώ και τέσσερα χρόνια πια. Και ο πίνακας του Λούστα «έγκλειστος» Κύριος οίδε από πότε. Προσέχω την αρχιτεκτονική του: Γραμμές παράλληλες ή τεμνόμενες και, σπάνια, ημικύκλια ή τόξα, χωρίζουν-μοιράζουν την επιφάνεια και ορίζουν το θέμα. Τα παλ χρώματα πέφτουν ανάμεσα με φαρδιές πινελιές οριζοντίως, καθέτως ή πλαγίως, γεμίζοντας τα διάκενα. Εν τω μεταξύ, το καφέ φόντο του χαρτιού αφήνεται με θαυμαστό τρόπο να μιλήσει με τον τρόπο του. Μπορεί και γίνεται χώμα αλλά γίνεται και ουρανός… 

Συχνά θαρρώ πως όλα τούτα είναι κοφτές βιολιστικές δοξαριές που αντί να αφήνουν ήχους αφήνουν χρώματα. Το αποτέλεσμα: ο «φωτογραφικός εξπρεσιονισμός» του Λούστα!

 

 

*Τα κείμενα που θα δημοσιεύονται με την ένδειξη  KOSTAS LOUSTAS αποτελούν ολόκληρη την ομιλία που είχα ετοιμάσει σχετικά με τη «βιογραφία-γενεαλογία της σχέσης μου» με τον ζωγράφο, ποιητή, μουσικό Κώστα Λούστα στο διάστημα μιας εικοσιπενταετίας μέχρι το θάνατό του. Τελικά μέρος μόνον του κειμένου αυτού διαβάστηκε στην ποιητική-μουσική βραδιά που διοργάνωσε  το «Ίδρυμα Υδρία» της Θεσσαλονίκης, το βράδυ της 2 Φεβρουαρίου του 2023, στη μνήμη του και στην οποία είχα ορισθεί ως «κεντρικός ομιλητής».