Η Τίγρις αγαπά τον Σελίν…

 

...και ο Λουί Φερντινάν Σελίν αγαπούσε τις γάτες

και γενικότερα τα ζώα

Δεν αγαπούσε … «ειδικότερα» τους Εβραίους

–αργότερα είναι βέβαιο πως μετάνιωσε ειλικρινά γι’ αυτό, μα «η ζημιά»  είχε ήδη συμβεί–

αλλά και γενικότερα τους ανθρώπους δεν τους πολυσυμπαθούσε

μισάνθρωπος πα να πει

αν και τους νοιάστηκε, τους περιέθαλψε και τους φρόντισε για πάνω από τριάντα πέντε χρόνια

σαν γιατρός διεθνών αποστολών, ερευνητής ή γιατρός της γαλλικής επαρχίας (το τρίτο από αυτά συστηματικά και μάλλον αμισθί)

Το βιβλίο πάνω το οποίο ακουμπά με στοργή –και σαν να το φυλάγει– η Τίγρις, είναι βέβαια το Ταξίδι στη άκρη της νύχτας (ένα από τα πλέον αντιπολεμικά και ευφυή  βιβλία  που έχω διαβάσει, ένα από τα «Μεγάλα» γαλλικά μυθιστορήματα του μοντερνισμού και χίλια μπράβο στην μεταφράστριά του στα ελληνικά Σέσιλ Ιγγλέση Μαργέλλου).

Με αφορμή, θυμήθηκα να ανασύρω ένα απόσπασμα μιας από τις τελευταίες του συνεντεύξεις το 1960 (ο Σελίν πέθανε το 1961) αναδημοσιευμένη στο The Paris Review σε μετάφραση του Αλέξανδρου Στεργιόπουλου:

Στην ερώτηση «Πότε στη ζωή σας ήσασταν ευτυχισμένος;» ο Σελίν απαντά:

Νομίζω ποτέ. Εάν είχα αρκετά χρήματα να είμαι ελεύθερος από τα “θέλω” – θα το ήθελα πολύ – θα μου δινόταν η ευκαιρία να αποσυρθώ, να μην χρειάζεται να εργαστώ, να μπορώ να παρακολουθώ τους άλλους. Ευτυχία για μένα θα ήταν να είμαι μόνος στην παραλία και να με αφήσουν ήσυχο. Να τρώω ελάχιστα. Δεν θα ζούσα με ηλεκτρικό κι άλλα πράγματα. Με ένα κερί! Ένα κερί και θα διάβαζα την εφημερίδα. Άλλοι βλέπω να αναστατώνονται, ενθουσιάζονται από τις φιλοδοξίες τους. Η ζωή τους είναι ένα σόου. Οι πλούσιοι ανταλλάσσουν προσκλήσεις για να διατηρήσουν την παράσταση τους. Το έχω δει. […] Είναι κωμικό. Ξοδεύουν τον χρόνο τους σε αυτό. Κυνηγούν ο ένας τον άλλο, συναντιούνται στα γκολφ κλαμπ, στα ίδια εστιατόρια.

Η γάτα μου συμφωνεί. Συμφωνώ κι εγώ.