Το τρίκυκλο

 

 KOSTAS LOUSTAS (5) * 

 

Η δωρηθείσα "Φλώρινα" 

(με το κόκκινο αμάξι, το κοκκινόχωμα και με τα χιόνια της)

 

Αλλά, το σαράκι που μ’ έτρωγε ήταν που δεν είχα μια «Φλώρινα»... Πολύ κάκιωσα με τον εαυτό μου όταν «μια Φλώρινά του» που αγόρασα, την πρόσφερα ως δώρο στον συνάδελφο μαιευτήρα που ξεγέννησε τη γυναίκα μου — δυο φορές και δίχως αμοιβή— και που υποπτεύθηκα (για την ακρίβεια ήμουν σχεδόν βέβαιος…) πως δεν πήρε είδηση το τι του είχα πάει. Οπότε, δεν άργησα να «αιτηθώ» Φλώρινα.

Όμως, επειδή το οικογενειακόν ταμείον δεν άντεχε άλλες σκληρές αμέλξεις, με βαριά καρδιά πρότεινα στον Κώστα να ανταλλάξω τον μεγάλο πίνακα με άλλα δυο μικρότερα έργα: Μια «Φλώρινα» φυσικά, με τον Σακουλέβα της και φθινοπωρινά χρώματα κι έναν έρημο δρόμο χωριού της Μακεδονίας με λασπωμένα χιόνια κι ένα σταθμευμένο κόκκινο φορτηγό της ΔΕΗ. Ιδίως ο τελευταίος πίνακας μου έδινε την αίσθηση πως μύριζα το χιόνι και άκουγα τα βήματα μου να πατάνε γλίτς γλιτς μέσα στις λάσπες που λέρωναν τις λαστιχένιες μπότες μου. Κι όλο περίμενα κάποιο κοτσύφι ή κάνα σπουργίτι να ’ρθει να χοροπηδήσει πάνω στο, μεριές–μεριές, απείραχτο χιόνι. (Διότι κοινωνούσα των αχράντων της νοσταλγίας!)

Ο Κώστας, κάπως ανόρεχτα έστειλε ένα τρίκυκλο με τους δυο πίνακες της εκλογής μου και παρέλαβε τη «Φούρκα» που ξεκρεμάσαμε άστοργα από τον τοίχο. 

 

Μια βδομάδα ύπνος δε μ’ έπιασε. Το δριμύ γαλάζιο και η ποίηση του πίνακα εκείνου μου έλειπαν τρομερά. Σαν να είχα ξεκολλήσει ένα κομμάτι από την ψυχή μου ένιωθα. Σήκωσα το ακουστικό του τηλεφώνου και τον κάλεσα. «Κώστα…»,  του λέω… «Ξέρω, ξέρω!» μου απαντάει αυτός χωρίς να μ’ αφήσει να πω τίποτ’ άλλο. «Στέλνω το τρίκυκλο με τον πίνακα αμέσως!»...

Λίγες ώρες αργότερα ο πίνακας ήταν πάλι κρεμασμένος στη θέση του, μόνο που από τους άλλους δύο επιστράφηκε μοναχά «η ΔΕΗ». «Η Φλώρινα» έμεινε σπίτι. Και τις επόμενες μέρες πήγα και τακτοποίησα (=«ρύθμισα») το χρέος μου… 

 

 

  Η "Φλώρινα" που παρέμεινε στο σπίτι 

(Το κόκκινο αμάξι τώρα, στην αριστερή όχθη του ποταμού)

 

 

*Τα κείμενα που θα δημοσιεύονται με την ένδειξη  KOSTAS LOUSTAS αποτελούν ολόκληρη την ομιλία που είχα ετοιμάσει σχετικά με τη «βιογραφία-γενεαλογία της σχέσης μου» με τον ζωγράφο, ποιητή, μουσικό Κώστα Λούστα στο διάστημα μιας εικοσιπενταετίας μέχρι το θάνατό του. Τελικά μέρος μόνον του κειμένου αυτού διαβάστηκε στην ποιητική-μουσική βραδιά που διοργάνωσε  το «Ίδρυμα Υδρία» της Θεσσαλονίκης, το βράδυ της 2 Φεβρουαρίου του 2023, στη μνήμη του και στην οποία είχα ορισθεί ως «κεντρικός ομιλητής».